EP.4 ที่ห้อง...ของผม
1029 คำ
"คุณ!" พอรู้ชัดแล้วว่าผู้ชายที่ยืนตรงหน้าคือใคร ฉันก็ร้องตะโกนพูดออกมาอย่างตกใจ ไม่ใช่สิ โล่งใจ เบาใจซะมากกว่า
"ครับ ผมติณย์จำได้ใช่ไหม" ใช่ คนตรงหน้านี้ คือเขาคือคนที่ฉันกวาดสายตาหาไปทั่วร้านตลอดการทำงาน ตอนนี้เขายืนตรงหน้าฉัน มือหนาจัดการทิ้งบุหรี่ลงพื้นใช้เท้าเหยียบขยี้ให้ไฟบุหรี่หมอดดับลง และค่อยก้าวเท้าหนาเดินตรงมาที่ฉัน
"จะ จำได้ค่ะ" พร้อมกันนั้นก็เดินมาใกล้ และใกล้ขึ้นจนฉันต้องถอยหลังหนีไปอีกก้าว
ตึกตัก ตึกตัก ฉันมองเห็นหน้าเขาชัดมาก ชัดจนหัวใจเต้นแรงขึ้น และหนักหน่วงอย่างบ้าคลั่ง เพราะความใกล้กันนี้ทำให้ฉันเห็นลำคอแกร่งที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดนูน เห็นลูกกระเดือกเลื่อนขึ้นลงยามพูดคุย
อึก! ฉันเหมือนคนโดนมนต์สะกด ไม่อาจละสายตาไปจากสิ่งที่กำลังดึงดูดฉันได้เลย
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ หน้าคุณดูซีดๆ" เสียงทุ้มหล่อนุ่มนวลดังขึ้นช่วยให้ฉันละสายตาจากลำคอ และเงยมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นแทน ดวงตาคมที่จ้องฉันอยู่ก่อนแล้วกลับยิ่งทำให้ใจฉันมันเต้นแรงขึ้นไปอีก
"ฉันแค่กลัว" กลัวใจตัวเอง มันเต้นแรงและรู้สึกแปลกๆ เหมือนอยากจะงับไปที่ลำคอของเขา และอยากจะ... ไม่ๆ ต้นหวานแกอย่าตะเลิดนะ...
"หือ?" คิ้วหน้ายกสูงขึ้นเพราะสงสัยในคำตอบของฉัน แต่จะพูดความจริงออกไปก็คงจะไม่ได้ ไม่ได้แน่ๆ...
"เอ่อ...หมายถึงก่อนหน้าที่ฉันไม่รู้ว่าเป็นคุณ ฉันกลัว...นึกว่าเป็นพวกโรคจิต"
"หึ แล้วคุณไม่กลัวผมหรอ"
ฉันส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยเชิงบอกว่า ไม่เลย ไม่กลัวเขาเลยสักนิด กลับกันพอรู้ว่าเป็นเขากลับรู้สึกดีใจและโล่งใจ ขึ้นมาในทันที
"คุณไม่มีอะไรให้น่ากลัวนี้คะ" ฉันยิ้ม ฉันส่งยิ้มไปให้เขา พร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มมองดวงตาคมคู่นั้นของเขาแบบลึกซึ้ง
"หึ" คนหล่อตรงหน้าหัวเราะเบาๆ ในลำคออีกครั้ง ก่อนจะตวัดสายตาจริงจังกลับมาและ...
"สนใจ ไปต่อกับผมไหม" และเอ่ยพูดออกมาด้วยน้ำแน่วแน่หนักแน่น
"ไปต่อ?" ไม่ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจ แต่แค่อึ้งและมันเร็วจนฉันตั้งตัวไม่ทันทำตัวไม่ถูก
"ที่ห้อง ของผม" เขายังอธิบายและพูดตรงไปตรงมาด้วยใบหน้าหล่อนิ่งและจริงจังแบบเดิม
"คุณหมายถึง" ฉันถามอีกครั้งแค่อยากแน่ใจแต่...
ฝีเท้าหน้าเดินเข้ามาใกล้อีก จนแผ่นหลังบางติดกับรถด้านหลังไม่สามารถเขยิบถอยไปไหนได้อีก
"ว่าไงครับ" เสียงทุ้มหล่อเปร่งออกมาจากลำคอแกร่ง เขาเอียงคอเล็กน้อยตวัดสายคมจ้องมองมา แขนที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดดูกำยำแต่ไม่มากจนน่าเกลียดยกขึ้นค้ำกับรถกักขังฉันไว้ฉันอ้อมกอด
"ฉัน...เอ่อ..." อาการหายใจไม่ทั่วท้องเพราะผู้ชายมันเป็นแบบนี้นี่เองสินะ หน้าฉันร้อนผ่าวๆ เมื่อตอนเขาโน้มมาใกล้ และ...
หมับ! ฝ่ามือแกร่งยกขึ้นดักศรีษะทุยเล็กที่พยายามถดถอยใบหน้าหนีเขา พร้อมกับโน้มใบหน้าหล่อคมคายเข้าหาเธอ
"อืออ!!" เสียงเล็กร้องตกใจตาโต เมื่อจู่ๆ ริมฝีปากหนาเข้ามาประกบกับเรียวปากบางของเธออย่างไม่ทันตั้งตัว
ใบหน้าหวานสวยชมพูระเรื่อแปลเปลี่ยนเป็นแดงซ่านร้อนผ่าว ดวงตาหวานคู่สวยเบิกกว้างแหงนมองเจ้าของการกระทำทั้งที่ปากเล็กยังแนบชิดติดกับริมฝีปากหนาของติณย์
ตึกตัก ตึกตัก~ ใจดวงน้อยเต้นระส่ำอย่างบ้าคลั่ง เมื่อพบกับสายตาของติณย์ที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว ต้นหวานไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกหรือเหตุการณ์แบบนี้อย่างไร หากจะผลักเขาออกเธอก็ไม่อาจทำได้ เพราะรู้สึกดีและลึกๆเธอก็เห็นชอบในสิ่งที่เขาทำ เมื่อโดนคนที่แอบชอบจูบและสนใจเธอเหมือนที่เธอก็สนใจเขาแบบนี้นี่อาจจะเป็นพรหมลิขิตที่มาช่วยเธอให้สมหวังก็ได้ เมื่อคิดแบบนั้นดวงตาหวานก็หลับตารับสัมผัสของติณย์อย่างเต็มใจ
ติณย์ที่เห็นดังนั้น ก็ฉายแววตาเจ้าเล่ห์ร้ายกาจพอใจออกมา พร้อมกันกับเรียวปากหนาที่กำลังลุกล้ำปากนุ่มคว้านหาความหวาน คนตัวโตพอใจกับร่างบางอย่างมากเพราะเธอให้ความร่วมมือเผยอปากต้อนรับลิ้นร้อนเป็นอย่างดี
จ๊วบ~ เสียงดังเล็ดลอดออกมาตลอดการกระทำที่รุกล้ำเรียวปากบาง จากนุ่มนวลกลายเป็นดุดัน กลิ่นกายสาวบวกกับฟีโรโมนเพศตรงข้ามทำให้เขาคลุ้มคลั่งแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ มือหนาลากลงลูบไล้วนที่เอวคอดกิ่ว เนื้อนุ่มนิ่มใต้ชุดหนังตัดกับผิดขาวผ่องยิ่งทำให้ความเป็นชายของติณย์ปวดหนึบขึ้นมาโดยทันที
จ๊วบ~ ต้นหวานที่กำลังเคลิบเคลิ้ม ลืมตาขึ้นมาอย่างเสียดายพร้อมกับร่างกายที่กำลังลอยละล่องถูกฉุดลงพื้นอย่างใจหายเมื่อเขาหยุดการกระทำปล่อยเธอค้างกับอารมณ์แปลกใหม่ที่เธอก็เพิ่งจะได้รับ ต้นหวานยังต้องการเขาอีก...
"ถ้าคุณจะปฏิเสธก็ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ใช่พวกที่ชอบฝืนใจใครอยู่แล้ว" ติณย์ผละร่างหนาถอยห่างออกและเอ่ยพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก แค่มองเขาพอรู้ว่าเธอสนใจและเสียดายเขาแค่ไหน แต่ที่พูดออกไปแบบนั้น...
เพราะเป็นเพียงแค่กลลวงของคนเจ้าเล่ห์อย่างติณย์หากใครได้ตกเป็นเหยื่อที่เขาต้องการก็ดูจะ...ไม่รอดสักราย เช่นเดียวเดียวกับ
หมับ!
เธอคนนี้...
___________________________
Example of the next episode
"พร้อมไหม?"
งืออ...พร้อมไหมอ่าา
EP.ต่อไป NC เหรอ ไม่รู้สิ?
- ผู้เขียน
