“คิดว่ามาถึงที่แล้ว จะกลับไปได้ง่าย ๆเหรอ” ใบหน้าคมคายก้มลงกระซิบเข้าที่ข้างกกหูหญิงสาวอย่างแผ่วเบา พร้อมกันนั้นลำแขนแกร่งยังกระชับโอบกอดเอวบางแน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม
"ปล่อย!" ลมร้อนที่แผ่กระจายออกจากริมฝีปากหนา ทำให้ขนอ่อนตามร่างกายขาวเนียนลุกซู่โดยอัตโนมัติ แต่ถึงอย่างนั้นเธอยังต้องมีสติพอ เพื่อเบี่ยงใบหน้าและลำตัวหลบจมูกคมนั้นไปอีกทาง
"แบบนี้มันไม่แฟร์เลยนะ" ติณย์จ้องมองใบหน้าสวยไร้ที่ติของต้นหวานด้วยแววตาตัดพ้อ ตามด้วยน้ำเสียงเง้างอนที่ใครฟังก็รู้ว่าเสแสร้งตามมา มีแต่ร่างบางที่แนบกับอกแกร่งเขาเท่านั้นที่ยังคงไม่รับรู้
"มะ หมายถึงอะไร" ใบหน้าสวยเงยมองสบตาคมตรงหน้าอย่างงุนงง เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดออกมาเมื่อสักครู่
"เธอก็ขายในสิ่งที่เธออยากขายแล้ว ฉันก็อยากซื้อในสิ่งที่อยากซื้อบ้าง" คนเจ้าเล่ห์ยังไงก็ยังเป็นคนเจ้าเล่ห์อยู่วันยันค่ำ มุมฝีปากหนายกยิ้มพอใจกับท่าทางไร้เดียงสาของต้นหวาน
