“เออ ต้องเสร็จ”
ผมมองคนตัวเล็กในอ้อมกอด เหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดขึ้นบนใบหน้า บ่งบอกว่าเธอกำลังต่อสู้อย่างหนัก กับอารมณ์ที่เธอไม่ได้สร้างมันขึ้นมา ทุกห้องที่นี่ล็อคจากข้างใน มันไม่มีทางขังเธอได้อยู่แล้ว แต่ถ้าปล่อยเธอเอาไว้แบบนี้คงไม่ได้
“ผมจะทำเอง”
“มึงตลกปะเนี่ย น้องกูยังซิง ใช่ว่าจะให้มึงมาฟันเล่น กูยิงทิ้งแม่งเดี๋ยวนี้เลย”
“แค่เสร็จก็พอไม่ใช่หรอ นิ้วก็พอ หรือคุณจะทำเอง ผมโอเคนะ”
คนตัวเล็กตอนนี้ที่ทั้งดิ้น ทั้งครางในลำคอเบาๆ ปากก็พร่ำบ่นว่าร้อนไม่ขาดปาก แถมยังนั่งบดสะโพกของตัวเองลงกับที่นอนไม่หยุด สงสัยจะทรมานมากๆเลยนะเนี่ย
“มึงบ้าปะเนี่ย จะให้กูทำ กูทำไม่ได้ฟ้าผ่าตายเลย กูจะรู้ได้ยังไง มึงจะไม่เอาน้องกูเนี่ย“ คนเป็นพี่ชายดูท่าจะไม่ยอม อารมณ์ยังคงพุ่งปี๊ดด้วยความร้อนใจ
“มันคือความเชื่อใจ ว่าผมจะไม่ทำ ถ้าคุณไม่เชื่อใจ คุณก็มาทำเอง เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่คุณต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว”
