“ที่แท้ เจ้าก็เป็นบุตรสาวของใต้เท้าเซิ่นเองหรอกรึ?” ซิ่วลี่หยางฮ่องเต้เอ่ยออกมาอย่างแปลกพระทัย
“เพคะ หม่อมฉันเป็นบุตรสาวคนโตของเสนาบดีเซิ่นเพคะ”
“ข้านึกสงสัยนัก เจ้าไปเรียนรู้ภาษาของชาวดินแดนตะวันออกมาจากที่ใด?”
“ทูลฝ่าบาท ก่อนหน้านี้มีเรือกำปั่นจากชมพูทวีปมาจอดเทียบท่าที่ท่าเรือเมืองเทียนหวง หม่อมฉันเห็นว่ามีหนังสือแปลกๆ น่าสนใจอยู่มาก เลยลองซื้อมาอ่านเพคะ มีเล่มหนึ่งผู้เขียนน่าจะเป็นนักเดินทาง เขาเดินทางมาหลายแคว้น หลายแผ่นดิน เรียนรู้ภาษาของที่ต่างๆ จนอ่านออกเขียนได้ และเขาก็สอนภาษาของแต่ละที่ในหนังสือเล่มนั้นด้วยเพคะ น่าเสียดายนักที่หม่อมฉันขี้หลงขี้ลืม จนจำไม่ได้ว่าเผลอวางหนังสือเล่มนั้นไว้ที่ใด”
ซิ่วลี่หยางฮ่องเต้ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ
“อืม…แล้วหนังสือเล่มนั้นได้บอกเอาไว้ด้วยหรือไม่ ว่าชาวดินแดนตะวันออกนั้นโปรดปรานกล้วย”
เซิ่นซิงเหยียนก้มหน้าอมยิ้ม พลางเอ่
