เพียงไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ทั้งไข่เค็ม ซาลาเปาไส้หมูสับไข่เค็ม และขนมเปี๊ยะไส้ถั่วไข่เค็มก็ขายหมดเกลี้ยง วันนี้เซิ่นซิงเหยียนได้เงินเข้ากระเป๋าเฉพาะกำไรนั้นถึงหนึ่งร้อยตำลึงได้
“โอ้โห!คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูรวยแล้วเจ้าค่ะ” เหมยลี่อุทานออกมาอย่างดีใจ
“ถ้าจะรวย ก็ต้องรวยด้วยกัน เอ้านี่ ส่วนแบ่งของเจ้า” เซิ่นซิงเหยียนยัดเงินใส่มือให้กับสาวรับใช้ยี่สิบตำลึง
เหมยลี่ตาโต มือไม้สั่น นางขายตัวมาเป็นบ่าวรับใช้ของจวนสกุลเซิ่นตั้งแต่เด็ก แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยได้รับเงินมากมายเท่านี้มาก่อน แม้ว่าบางครั้งผู้เป็นนายจะหยิบยื่นให้บ้างเป็นรางวัล แต่ก็เพียงครั้งละหนึ่งตำลึงเห็นจะมากสุด
“นี่เป็นเงินจากการทำงาน เป็นกำไรจากการค้าขาย จำไม่ได้หรือที่ข้าเคยบอกว่า ต่อนี้ไปพวกเราคือพี่น้องกัน มิใช่นายบ่าว”
“คุ…คุณ คุณหนู” เหมยลี่ได้แต่อ้ำอึ้ง นางรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก ยาพิษของเพ่ยจูนั้นช่างวิเศษเสียจริง
‘อืม…ว่าแต่เพ
