เมื่ออ้นได้ยินเสียงเคาะประตูเขารีบเดินออกมาเปิดประตูห้องทันที เพียงได้เห็นหน้าของเอเขายิ้มอย่างอ่อนละมุนให้เอ แต่เขากลับได้รีบความนิ่งเฉยที่ใบหน้าของเอ
“เป็นอะไรเหรอ”อ้นถามด้วยความแปลกใจอย่างมาก เพราะสีหน้าและท่าทางนั้นได้แตกต่างจากเมื่อตอนหัวค่ำอย่างมาก
“กูมาเก็บเสื้อผ้าจะกลับบ้านแล้ว”เอพูดด้วยเสียงราบเรียบ
“ทำไมรีบกลับ ไหนบอกว่าจะอยู่อีกหลายวันล่ะ”
“ก็มึงนั่นแหละที่ทำตัวเอง”
“ทำอะไร”อ้นมีสีหน้าที่สงสัย
“มึงเอารูปที่กูถ่ายคู่กับมึงลงในโซเซียลทำไม”เอมีสีหน้าที่บึ้งตึง
“ก็คือเรา”อ้นอ่ำอึ้ง
“มึงไม่ต้องพูดอะไร เรื่องราวระหว่างเรามันจบลงแล้ว”เอเดินไปเกี่ยวเสื้อผ้าใส่กระเป่าของเขา
“เอ เราขอโทษเดี๋ยวเราลบรูปก็ได้”
“มันสายเกินไป เราคงไปกันไม่ได้หรอก อีกอย่างถึงเราจะไม่จากกันวันนี้ ต่อไปเราก็ต้องจากกันอยู่ดี สู้เราจากกันตั้งแต่ตอนนี้ไม่ดีกว่าอีกเหรอ”
“เรารักนายนะ”อ้นพูดขึ้นมาจากใจจริง
