“เราก็มารอพลอยไงล่ะ”
พราวพลอยถอยหลังหนีตามสัญชาตญาณ แต่สติใกล้จะหลุดเต็มทนแล้ว
“มะ... มารอเราทำไม ออกไปนะ...”
“พลอยกำลังร้อนใช่ไหม... ให้ยะช่วยนะ”
วิริยะก้าวมาหยุดตรงหน้า และยื่นมือมาสัมผัสต้นแขนของพราวพลอย
“ไม่! อย่ามาแตะต้องฉันนะ”
หล่อนเบี่ยงตัวหนี แต่วิริยะคว้าเอาไว้ได้ทัน จากนั้นเขาก็กอดรัดแน่น
“พลอยอย่าฝืนตัวเองเลย เป็นของเราเถอะ”
“ไม่... ปล่อยนะ!”
แม้ร่างกายจะวิงวอนร้องหาสัมผัสของผู้ชาย แต่สำนึกผิดชอบชั่วดียังคงเหลืออยู่ พราวพลอยดิ้นรนสุดกำลัง
“ปล่อยนะ!”
หล่อนร่างกายที่ร้อนราวกับถูกไฟแผดเผาอ่อนแรงเหลือเกิน
“ช่วยด้วย!”
“ปล่อยตัวตามสบายพลอย เราจะทำให้พลอยมีความสุขที่สุด... เป็นของเรานะพลอย”
“ไม่... ช่วยด้วย! เดวิดช่วยด้วย!” เมื่อตกอยู่ในอันตรายคนแรกที่คิดถึงก็เดวิด
“เดวิด... ช่วยฉันด้วย!”
“กว่าจะมีใครรู้ว่าพลอยหายไป พลอยก็เป็นเมียเราแล้วล่ะ อย่าดิ้นน่ะ”
“ไม่... อย่า
