ขณะที่อัครินทร์ตระครุบเตรียม ขย้ำ รุ่งอรุณก็กรีดร้องออกมาลั่นบ้าน... ความไวปานปิศาจของชายหนุ่มในการปกปิดเสียงกรีดร้องลั่นน่ารำคาญหูนั้นทำให้เสียงเหือดหายไป เหลือเพียงแต่การดิ้นรนอึกอักๆ ในอ้อมอกแข็งแรงปานหินผา... แขนแข็งแรงกว่าคีมเหล็กพันธนาการร่างเย้ายวนแนบชิดร่างรุ่มร้อนของเขาเพียงข้างเดียวก็โอบร่างเล็กได้เต็มร่าง อีกมือหนึ่งกุมท้ายทอยหล่อนไว้ให้แม่คนช่างยั่วขยับใบหน้าไปไหนไม่ได้เพื่อรองรับจุมพิตร้อนรุ่มของเขาอย่างถนัดถนี่...
เรียวปากอุ่นของเขาปิดปากหล่อนแน่นเคล้าคลึง บดเคล้น ดูดเม้มริมฝีปากบางเคลือบลิปกลอสรสหวานกลิ่นวนิลาจนสติที่ไม่ค่อยจะสมประกอบนับจากถูกฉุดกระชากเข้าหาอกเขาหลุดลอยไปไกลถึงทะเลอีกฝั่ง... สมองหล่อนเบาโหวงราวกับเป็นช่องสีขาวโพลนมีแมลงปีกขาวบินว่อนอยู่ สองมือเล็กที่ยันหน้าอกเขาอ่อนแรง แข้งขาพานจะทรงตัวรับน้ำหนักของร่างกายตนเองแทบไม่ไหว หล่อนคิดไม่ทันทำอะไรไม่ทันเลยสักอย่า
