“พี่ธนินทำไมช้า เดินเร็ว ๆ” เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังออกมาจากคนข้างกายฉัน
“ก็ตัวเองไม่ได้ถืออะไรนี่ แล้วดูพี่ ไม้กวาดเต็มมือขนาดนี้จะเดินเร็วได้ยังไง” ก่อนหน้านี้เราสามคนพึ่งทำความสะอาดศาลาเสร็จ พอแดดเริ่มอ่อนเลยจะมากวาดลานวัด แล้วกล้าที่เดินนำตัวปลิวก็เอาแต่เร่งให้พี่ธนินเดินเร็ว ๆ จนกระทั่งเริ่มต่อปากต่อคำกันอีกครั้ง
“โด่ ถือไม้กวาดไม่กี่ด้ามทำเป็นหนัก แบบนี้กล้าว่าป้าหญิงไม่รับเป็นลูกเขยหรอกอ่อนแอเกิน”
“ไอ้เด็กนี่” เห็นพี่ธนินโมโหควันออกหูกล้าก็ยกยิ้มอย่างพอใจ
“ไม่โมโหนะคะ หายใจเข้าลึก ๆ ” ลูบหลังคนหน้ามุ่ยให้ใจเย็น ถึงอยากหัวเราะเพราะสีหน้าพี่ธนินตลกมากแต่ก็ต้องเก็บอาการ
“พี่ว่าพี่ไม่ไหว ยังไงวันนี้ก็ต้องสั่งสอนไอ้เด็กนี่สักหน่อย” ว่าจบก็ทิ้งไม้กวาดลงบนพื้น หักนิ้วมือเอียงคอซ้ายขวาสายตาจดจ้องมองตรงไปยังกล้า
“นี่วัดนะพี่ธนิน พี่จะมารังแกกล้าไม่ได้”
“แล้วใครใช้ให้นายพูดว่าน้าหญิงจ
