ตอนที่7
1125 คำ
ตอนที่7
หลายวันมานี้คุณสามีกลับบ้านดึกกว่าปกติทำเอาภรรยาคนสวยเริ่มคิดมากในใจกลัวว่าสามีจะแอบไปทำอะไรกับผู้หญิงที่ชื่อมารียานั่น รสรินเข้ามาในห้องนอนปิดไฟเรียบร้อย แต่เจ้าตัวยังคงคิดวิตกอยู่กับเรื่องของสามีไม่หาย แต่ไม่นานความคิดนั้นก็ต้องหยุดไปเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดขึ้น
แกร็ก!
ภูวดลเปิดประตูเข้ามาภายในห้องเรือนหอ เขาไม่เจอคนเด็กกว่าที่ปกติจะอยู่แถวนี้ให้เห็นบ่อย ๆ ร่างสูงเดินไปที่ครัวเพื่อจะหาของกินแต่สายตาเหลือบไปเห็นโพสต์อิสที่ติดอยู่หน้าตู้เย็น
'โรสทำอาหารแล้วมันเหลือ ถ้าคุณภูหิวก็อุ่นกินได้ ไม่หวง'
ภูวดลอ่านกระดาษที่ติดอยู่หน้าตู้เย็นก็รู้ได้เลยว่าภรรยาคงเข้านอนไปแล้ว เขาเปิดตู้เย็นออก ก็เจอเข้ากับอาหารสองสามอย่างที่ภรรยาเขียนบอกว่าเหลือ แต่ดูหน้าตาของอาหารน่าจะไม่ใช่ของเหลือน่าจะเป็นของที่ทำไว้ให้มากกว่า เห็บแบบนั้นภูวดลก็รีบนำเอาอาหารไปเข้าไมโครเวฟอย่างเร็วเพราะความหิวโหย
ส่วนทางด้านของรสรินก็แอบเปิดประตูออกมาดูว่าสามีจะยอมกินอาหารที่ตนทำไว้ให้ไหม และก็เป็นไปตามที่เจ้าตัวอยากให้เป็นภูวดลยอมกินอาหารที่อยู่ในตู้เย็นอย่างว่าง่าย รสรินแอบดูอยู่หลังประตูห้องอยู่อย่างนั้นจนภูวดลกินอาหารหมดเกลี้ยงจึงยอมเข้านอน
เช้านี้ตื่นมาร่างบางก็ไม่เจอกับผู้เป็นสามีแล้ว จึงทำให้เธออดคิดตำหนิตัวเองนิดหน่อยที่ตื่นสายไม่ทันทำอาหารเช้าให้สามีกิน เธอทำทุกอย่างในบ้านเสร็จแล้วมานั่งที่หน้าทีวีจอใหญ่ เมื่อคืนได้ยินภูวดลบ่นว่าอยากกินต้มจืดมะระ เช่นนั้นร่างบางก็นึกคึกออกไปซื้อวัตถุดิบมาเตรียมไว้ทำให้สามีกิน
เธอออกมาจากคอนโดมุ่งตรงไปยังห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของที่จะมาทำต้มจืดให้ผู้เป็นสามี ขาเรียวก้าวลงจากรถแต่สายตาคมก็ดันเหลือบไปเจอเข้ากับสามีที่เดินให้ผู้หญิงชื่อมารียาควงแขนกันมาพอดี ในใจคิดว่าโชคชะตากำลังจะเล่นตลกกับเธออีกหรือยังไง
รสรินทำเป็นไม่เห็นว่าสามีมากับใครแล้วรีบเดินเข้าห้างไป เธอพยายามสงบสติอารมณ์เพื่อไม่ให้ตัวเธอเองมีน้ำตา เดี๋ยวถ้าเกิดเดินสวนกันขึ้นมาภูวดลต้องว่าเธออ่อนเเออีกแน่ ๆ
รสริสรีบเดินซื้อของที่ตนตั้งใจมาซื้อแล้วรีบไปจ่ายเงินทันที เธอไม่ออยากอยู่ที่นี่นาน ๆ เดี๋ยวภูวดลจะมาเจอเข้าเอา แต่แล้วเมื่อจ่ายเงินเสร็จก็เจอกับร่างสูงที่นั่งอยู่ในร้านอาหารร้านเดิมกับผู้หญิงคนเดิมเมื่อวันนั้น แต่วันนี้ผู้หญิงคนนั้นกลับทำสิ่งที่รสรินไม่คาดคิด เธอโนัมตัวหอมแก้มภูวดล ภาพบาดตานั่นฉายขึ้นตรงข้างหน้าของร่างบาง เพียงเท่านั้นน้ำตาก็ไหลพรากอาบเต็มแก้มสวย เธอทิ้งของทุกอย่างแล้ววิ่งกลับไปขึ้นรถแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างหนักหน่วง
สงสัยในใจทำไมไม่เป็นเธอกัน คนที่ได้นั่งกินข้าวแล้วภูวดลยิ้มให้ ทำไมไม่เป็นเธอคนที่ได้หอมแก้มภูวดล เธอเสียใจที่รักคนแบบภูวดล แต่ก็คงเสียใจไม่นานเพราะถ้าภูวดลมาทำดีด้วยเธอก็ต้องใจอ่อนอยู่ดี
หลังจากที่ทำใจได้กับเรื่องภูวดลร่างบางก็ขับรถกลับมายังคอนโด เธอไม่ได้ทำใจได้สิ เธอร้องไห้ให้เบาลงได้ ร่างบางนั้งเหม่ออยู่โซฟาเธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อไป ในหัวตอนนี้มีแต่เรื่องของภูวดลเต็มไปหมด จิตใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เอนกายผอมบางลงที่โซฟาตะแคงข้างนอนร้องไห้ ปานนี้ภูวดลกับผู้หญิงสวยคนนั้นคงจะกินกันแล้วมั้ง แม้ว่าเมื่อวานพี่สาวจะบอกว่าภูวดลไม่คิดอะไรกับสาวสวยนั่น แต่ภาพที่เธอเห็นมันก็ไม่แน่นี่ คนเรามันเปลี่ยนกันได้ พร่ำเพรื่อคิดไปไม่นานนักดวงตาอ่อนล้าก็หลับไหล
คนที่ขึ้นชื่อว่าสามีเปิดประตูเข้ามาเจอกับภรรยาคนสวยนอนอยูที่โซฟาตัวเดิม ตัวที่เคยนอน บนใบหน้าสวยนั้นยังคงมีรอยน้ำตาเปอะเปื้อน ภูวดลเข้าใจทันทีว่าอีกฝ่ายร้องไห้ทำไม วันนี้ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นภรรยาไปเดินห้าง เขาเห็นแต่เขายังต้องทำหน้าที่เพื่อไม่ให้ผู้หญิงที่ชื่อมารียารู้ว่าตนเองมีภรรยาจึงแสร้งทำเป็นว่าไม่เห็นรสริน
"นี่ มานอนทำไมตรงนี้อีก บอกหลายครั้งแล้วว่าเกะกะ" แม้จะรู้ว่าตนเองผิดที่ทำให้อีกคนต้องนอนร้องไห้แบบนี้ แต่ว่าความปากดียังไม่ได้ตายจากคนที่ชื่อว่าภูวดล จะเรียกปากดีก็ไม่ได้ เรียกปากหมาเลยเถอะ
"อื้ออ..อย่ามากวนนะคนใจร้าย" รสริสละเมอออกมาให้ผู้เป็นสามีได้ยิน ร่างสูงยิ้มที่มุมปากเมื่อได้ยินภรรยาละเมอว่าให้ตนเอง
"นี่ว่าให้ฉันหรือไง" ภูวดลดีดที่หน้าผากนวลแล้วแล้วนั่งลงข้าง ๆ ส่วนร่างบางเองก็เริ่มได้สติลุกขึ้นนั่ง มือบางเอื้อมขึ้นไปขยี้ดวงตาสวย
"ขยี้เข้าไป ตาบอดแล้วจะหย่าให้" ภูวดลพูดเหมือนขำขันแต่รสรินหันมามองหน้าสามีอย่างคาดโทษ ภูวดลเองก็เข้าใจได้เมื่อดูสายตาของภรรยาแล้ว
"หย่าไปเลย หย่าแล้วไปแต่งกับคนที่ชื่อมารียาเลย" ร่างบางว่าอย่างฉุนเฉียวแล้วเดินปาดน้ำตาเข้าห้องไป ร่างสูงเองก็อดตบปากตัวเองไม่ได้ที่เผลอพูดอะไรแบบนั้นออกไป
แต่อีกใจก็คิดว่าตนเองไม่ผิด เพราะว่าตนไม่ได้รักรสริสสักหน่อย ทำไมจะพูดแบบนั้นไม่ได้ เขาเลิกคิดเรื่องของอีกคนแล้วเดินเข้าครัว หวังจะไปกินอาหารของภรรยา แต่ผิดคาดเมื่อในตู้เย็นว่างเปล่าไม่มีอาหารเหมือนอย่างเคย ตอนนี้อารมณ์ของภูวดลไม่จอยเอาสะเลย ภรรยาก็งอน ข้าวก็ไม่มีให้กิน
- ผู้เขียน
