ร่างสูงที่เดินเข้ามาในห้องได้ก็กวาดสายตามองสำรวจไปทั่วห้องนั่งเล่นที่ถูกตกแต่งไว้ด้วยสไตล์มินิมอลอย่างสวยงามลงตัว มองดูแล้วดูสบายตาน่าอยู่ไม่น้อย ถ้าไม่ติดว่ามีกลิ่นอาหารที่เขาไม่คุ้นเคยลอยคละคลุ้งส่งกลิ่นไปทั่วทั้งห้อง ห้องเธอคงจะน่าอยู่มากกว่านี้
สายตาคมเริ่มมองหาที่มาของกลิ่นอาหารที่ส่งกลิ่นไปทั่วทั้งห้องก่อนจะไปสะดุดตากับของที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา
"นี่อะไร" มือหนาชี้ไปที่ถ้วยกระดาษที่มีอาหารแปรรูปอย่างบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปถูกคลุกเคล้าจนเข้ากับเครื่องปรุงรสอยู่ในนั้น มองดูแล้วเธอน่าจะเพิ่งทำมันเสร็จและกินได้เพียงนิดหรือเผลอ ๆ อาจจะยังไม่ได้กินด้วยซ้ำ
"นายไม่รู้จักมาม่าเหรอ" ยี่หวาเงยหน้ามองตามเสียงก็เห็นว่าเขาชี้มือไปที่ถ้วยบะหมี่ของเธอ ที่เธอเพิ่งจะทำเสร็จและกินไปได้ไม่กี่คำก็ต้องแบกสังขารตัวเองไปเปิดประตูให้เขา
"ทั้งวันเธอกินแค่นี้?"
"แล้วสภาพฉันมันสามารถออกไปหาอะไรกินได้มั้
