หวงแทนพี่ชาย?
1536 คำ
“ทำไงดีอะ น้องมายด์ดันมาไม่ได้ เสี่ยดนัยยิ่งไม่ค่อยเหมือนคนอื่นๆอยู่”
ศักดิ์ พนักงานที่คอยดูแลประสานงานเกี่ยวกับการแข่ง บ่นเสียงดังให้ผู้จัดการร้านกาแฟได้ยินด้วย แก้มหวานก้มหน้าลง เพราะไม่อยากเป็นจุดสนใจของใครตอนนี้ เชื่อว่าพี่ศักดิ์ต้องหาทางแก้ปัญหานี้ได้แน่ เพราะเขาเก่งและทำงานที่นี่มานาน ทำตั้งแต่สนามเปิดให้บริการแรกๆ
“ไปถามเฮียเสือดูสิ”
“เฮียเสือพยายามติดต่อหาเด็กเขาอยู่ แต่เหมือนจะไม่มีใครมา”
“ทำไงดีอะ ถ้าไม่มีสาวไปนั่งด้วย เสี่ยคนนั้นคงโวยวายอีก”
ใครๆก็รู้กิตติศัพท์เสี่ยดนัยดี เสี่ยเจ้าของปางไม้ทางเหนือ เสี่ยหนุ่มวัย 35 ปี ผู้มีนิสัยไม่ค่อยยอมใคร ทุกครั้งที่มาแข่ง เขาจะแจ้งให้ทางนี้หาเด็กไว้ให้ จ่ายเงินไม่อั้นสำหรับการหาเด็กและตัวเล็กเอง เป็นคนที่จะว่าใจดี ก็ดีจนใจหาย เวลาร้ายขึ้นมาก็ร้ายมาก จนคนในสนามกลัว
“ไปถามเฮียเสือดิ ว่าติดต่อได้ไหม”
ศักดิ์หันไปสั่งลูกน้อง ลูกน้องคนนั้นหายไปไม่นาน ก็วิ่งกระหืดกระหอบกลับมาบอก ว่าหาเฮียเสือไม่เจอ ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน
“เฮียเสือไม่อยู่ในห้องทำงาน”
“อยู่กับเจ้มี่เปล่า?”
“เดี๋ยววิ่งไปดูอีกที”
“ไม่ต้องไปหรอกค่ะ เดี๋ยวแก้มช่วย”
แก้มหวานเงียบคิดอยู่นาน เมื่อตัดสินใจได้ก็รีบบอก เสี่ยคนนั้นคงไม่ทำอะไรเธอหรอกมั้ง คนก็อยู่ในสนามเยอะแยะ แข่งเสร็จก็กลับ เมื่อสามวันที่แล้ว เสี่ยคนนั้นมาแข่ง เขาก็ทำแบบนั้นนี่นา
“จริงเหรอ ว้าว! งั้นแก้มไปเตรียมตัวนะ มีชุดไหม? ไม่มีสินะ เดี๋ยวพี่ไปหามาให้”
ศักดิ์พูดด้วยความดีใจ ที่สามารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้สำเร็จ วิ่งออกจากร้านไปยังอู่ซ่อม มั่นใจว่าตอนนี้เจ้มี่ แฟนสาวของเฮียสิงค์ต้องอยู่ที่นั่นแน่
“เจ้! มีชุดไหมขอยืมหน่อย”
“เอาไปทำไมคะ?”
“เอาไปให้เด็กใส่ไง เด็กที่จะมานั่งแข่งกับเสี่ยดนัย”
“เดี๋ยวมี่ไปหยิบมาให้”
เสือมองคนที่วิ่งไปด้วยความเร็วอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้สะดุดล้มที่ไหน ก็ลากสายตากลับมาหาศักดิ์ เลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างอยากรู้ ว่าเด็กที่ไอ้ศักดิ์หามาได้โดยใช้เวลาเพียงแค่ไม่นานเป็นใคร
“เด็กที่ไหนวะ สวยเปล่า?”
“สวยสิเฮีย ถ้าไม่สวยจะกล้าเลือกไปให้เสี่ยดนัยไหมอะ รายนั้นชอบผู้หญิงสวยๆนี่นา”
“แน่ใจนะว่าสวยจริง ขี้เกียจฟังไอ้นั่นบ่นวะ แม่งมาแต่ละที เรื่องมากชิบหาย”
“คราวนี้เขาเอายังไงอะเฮีย ไม่ได้รีเควสอะไรแปลกๆมาใช่ไหม”
ศักดิ์ถามอย่างอยากรู้ แม้เสี่ยดนัยจะไม่ค่อยหิ้วใครกลับไปด้วย แต่มันก็เคยมีนี่นา ถ้าหากว่าเด็กคนนั้นเสี่ยดนัยเกิดถูกใจขึ้นมา เขาจะลากกลับไปด้วย โดยไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น
“ก็ไม่นะ มึงก็อย่าหาคนสวยมากมาดิ เอากลางๆก็พอ มันจะได้ไม่ชอบ”
“อ่า! ครับ”
ศักดิ์ยกมือปาดเหงื่อที่ผุดออกมาเต็มใบหน้า ก็ไม่รู้หรอกนะว่า แก้มหวานแต่งหน้าแต่งตัวออกมาแล้วจะเป็นยังไง ปกติเธอหน้าสวยอยู่แล้ว แต่ไม่ค่อยแต่งหน้า หน้าเลยออกจืดๆ หวั่นใจขึ้นมาแล้วสิ ถ้าหากว่าแก้มหวานเกิดถูกใจเสี่ยดนัยขึ้นมา เฮียสิงค์ต้องฆ่าไอ้ศักดิ์ตายแน่ๆ เพราะเฮียแกกำชับนักหนา ว่าแก้มหวานเป็นเหมือนน้องที่เฮียสิงค์แกเอ็นดู
“อะนี่ มีแค่นี้แหละ เลือกใส่เอา ตัวไหนใส่ไม่ได้ก็เอาไปไว้ในห้องให้มี่ด้วย มี่ขี้เกียจเดินแล้ว”
“ขอบคุณครับเจ้”
“เดินแค่นี้เหนื่อย?”
“ก็ตอนแรกวิ่งไปไง”
ศักดิ์หมุนตัวเดินจากไปทันที ไม่สนใจท่าทางสนิทสนมของคนทั้งสอง ด้วยรู้มาว่า ทั้งสองคนนั้นสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ เมื่อมาถึงก็เห็นว่าผู้จัดการร้านลงมือแต่งหน้าให้แก้มหวานแล้ว เดินเข้าไปใกล้ ปาดเหงื่อออกจากใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล
“เป็นอะไร?”
“เปล่า แก้มแต่งหน้าขึ้นมากเลยนะ ดูสวยเฉี่ยวต่างจากปกติเลย”
พูดชมทั้งที่ในใจอยากจะให้เด็กสาวตรงหน้าลบเครื่องสำอางออกให้หมด แก้มหวานยิ้มรับนิดๆ มองตัวเองในกระจกอย่างภูมิใจ เธอแต่งหน้าขึ้นจริงๆแหละ ใบหน้าแบบนี้ ได้แต่หวังว่าสักวันจะไปเตะตาแมวมองบ้าง
“ชุดพวกนี้เหรอ? ชุดมี่?”
“อือ ชุดแฟนของเฮียสิงค์นั่นแหละ แก้มคิดว่าใส่ได้ไหม?”
“แก้มว่าน่าจะใส่ได้ค่ะ”
กำเสื้อผ้าที่วางอยู่ตรงหน้าแน่น รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ รู้สึกเหมือนอิจฉาเลย เธออิจฉาที่พี่มี่ได้แววตาแบบนั้นของเฮียเสือไปครอง
แก้มหวานเลือกเป็นชุดเดรสสั้นแบบสายเดี่ยวสีดำ เดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำหลังร้าน ออกมาพี่ศักดิ์ก็ไม่อยู่ เหลือเพียงพี่หอมที่รอทำผมให้ เธอเลยไม่ค่อยรู้สึกประหม่าและกลัวเท่าไหร่
20:30 น.
รถยนต์แบบสปอร์ต ขับเข้ามาจอดในลานจอดรถบริเวณหน้าร้านกาแฟ ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งลงจากรถช้าๆ การมาถึงของเขาดึงความสนใจของทุกคน เสือรีบวิ่งจากส่วนของอู่ ซึ่งอยู่ถัดออกไปไกลหลายเมตร เพื่อไปต้อนรับลูกค้ารายใหญ่ของสนามแข่งแห่งนี้
“สวัสดีครับเสี่ย”
“ช่วงนี้เราเจอกันบ่อยนะคุณเสือ คุณสิงค์ไม่อยู่เหรอ?”
รอยยิ้มหวานและสายตาพึงพอใจ ส่งไปให้ผู้หญิงตัวเล็กที่เดินตามหลังมา เสือกำมือแน่น ไอ้ดนัยมันแสดงออกว่าสนใจมี่มานานแล้ว มันไม่มีโอกาสเพราะเขากับพี่ชายขวางคอมันอยู่ นึกว่ามันจะรามือจากมี่แล้วซะอีก
แม่ง! ดื้อด้านจริงๆเลยว่ะ
“อย่าอยู่ไกลจากเฮียนะ”
กระซิบบอกพร้อมกับดึงเข้ามาใกล้ตัวอย่างปกป้อง ดนัยมองก่อนจะยิ้มเยาะ ขยับเข้าไปใกล้ โน้นตัวลงไปกระซิบให้ได้ยินเพียงแค่สองคน
“หวงแทนพี่ชายเหรอครับคุณเสือ”
“….”
‘มึง!’
เสือสบทลั่นในใจ ฝืนยิ้มตอบกลับไปทั้งที่ในใจเดือดปุดๆ ไม่อยากมีเรื่องกับเสี่ยดนัยตอนนี้ เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของธุรกิจไอ้เพลิง และยังเป็นลูกค้ารายใหญ่ที่ยอมสูญเงินมากมายกับสนามแห่งนี้ เขาจะเสียมันไปไม่ได้เด็ดขาด
“อ่า… เสี่ยครับ คือผมเตรียมเด็กไว้ให้เสี่ยแล้ว เสี่ยไม่อยากดูเหรอครับ ว่าคราวนี้เสี่ยถูกใจหรือเปล่า”
ศักดิ์พยายามเข้ามาเคลียร์สถานการณ์ที่เริ่มมาคุ เสือมองอย่างอยากรู้ว่าเด็กคนนั้นเป็นใครกันแน่ สายตาเบิกกว้างขึ้น เมื่อเห็นแก้มหวานในชุดวาบหวิว เดินออกมายืนอยู่ท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่จ้องมองอย่างชื่นชม และหิวกระหาย
แก้มหวานยืนเงียบ ดวงตาคู่หวานปรายมอง คนที่ใช้ตัวบังผู้หญิงตัวเล็กอย่างหวงแหน ขยับเดินเข้าไปยืนตรงหน้าผู้ชายที่เธอต้องไปนั่งอยู่ในรถด้วย มองสบสายตาคู่คมอย่างไม่หวาดกลัว
แก้มหวานคิดแบบนั้น เธอรู้สึกแย่จนลืมคิดถึงความกลัวไปเลยรู้สึกถึงมันอีกครั้ง ก็ตอนที่โดนคนตัวโตกว่าอย่างเสี่ยดนัยดึงเข้าไปใกล้ ใกล้จนใบหน้าเธอแนบอยู่บนแผ่นอกของเขา
พรึ่บ!
“เอ่อ! คือ เดี๋ยวเครื่องสำอางบนหน้าหนูจะเลอะเสื้อเสี่ยค่ะ”
“หืม? มันเลอะง่ายขนาดนั้นเลย?”
“แก้มหวาน! เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
กำลังจะเข้าไปกระชากคนที่อยู่ไม่ไกลกลับคืนมา แต่ต้องชะงักค้าง เมื่อแก้มหวานหันมามองด้วยใบหน้าเฉยชา เพิ่งจะเคยเห็นเด็กนั่นทำสีหน้าแบบนี้เป็นครั้งแรก ทั้งโมโห ทั้งรู้สึกเจ็บในอก ที่เธอมองราวกับเขาเป็นเพียงอากาศ
“ก็มาทำงานไงคะ”
“เฮีย ใจเย็นๆนะ”
เพราะเฮียเสือพยายามจะเข้าไปตะครุบคนสวยคนนั้นออกมา เมียเจ้าของสนามจึงต้องดึงเสื้อไว้แน่น มีเรื่องตอนนี้ก็จบเห่กันนะสิ ถ้าเฮียสิงค์รู้ว่าเธอจัดการงานที่เขาฝากให้ดูไม่ได้ เธอก็อดได้ค่าขนมจากเขา
“มี่! ปล่อยดิ!”
“ฮ่าๆ ดิ้นพล่านเลยครับคุณเสือ ทำไมเหรอ? เด็กนี่เป็นของคุณมาก่อนงั้นเหรอ?”
แววตาสนุกสนานทำให้เสือสงบลง กัดริมฝีปากลงแน่นจนเลือดซึม อยากจะบอกว่าใช่ แต่กลัวมันดึงแก้มหวานมาเล่นงานเขา ไอ้เสี่ยนี่มันไม่ชอบเขา เพราะเขาเป็นคนดูแลงานในส่วนของมัน ตามที่ได้รับหมอบหมายจากไอ้เพลิง
- ผู้เขียน
