“ที่หนีมาอยู่คนเดียว เพราะแบบนั้น?”
“อื้อ”
แก้มหวานทำหน้าเครียดขึ้น จนเสือต้องดึงเข้ามากอดไว้เบาๆ ถ้าหากไม่ถาม เขาก็คงเข้าใจเธอแบบผิดๆ คิดว่าเธอเป็นเด็กใจแตกหนีออกมาจากบ้านธรรมดา แต่พอรู้ว่าเธอหนีปัญหามาก็รู้สึกสงสารและเห็นใจ
เขาไม่เคยขาดความอบอุ่นจากพ่อแม่ แม้ตอนนี้ท่านทั้งสองจะอยู่บ้านเกิดของพ่อเป็นส่วนใหญ่ แต่เขากับพี่ชายก็เที่ยวไปหาพวกท่านอยู่ตลอด บางครั้งพวกท่านก็มาหา เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมาก แม้จะเข้าใจแก้มหวาน แต่ก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดของเธอเท่าไหร่หรอก เพราะไม่เคยประสบพบเจอด้วยตัวเอง
“หนูไม่ได้พูดเพื่อให้เฮียเห็นใจ”
พูดชิดแผ่นอกกว้าง ลอบยิ้มออกมาอย่างดีใจ ที่ถูกอ้อมกอดคนตัวโตปลอบประโลม
“ก็ไม่ได้เห็นใจสักหน่อย แค่อยากกอด”
“เรื่องลวนลามนี่คงเป็นเรื่องถนัดของเฮียสินะ”
“แน่นอน”
“ปล่อยเลยหนูอึดอัด”
แก้มหวานยกมือดันแผ่นอกกว้างออก แต่วงแขนแข็งแรงกลับทำในสิ่งที่เธอไม่คาดคิด
