Chapter 8 จิตใต้สำนึก (2)
ตรงโซฟาตัวแอลสีน้ำตาลอ่อนที่อยู่ติดกับผนังกระจกใส มีบานสไลด์ที่หากเลื่อนออกก็จะพบกับทางเดินหินเรียงที่ทอดยาวหายลับกลมกลืนไปกับสวนทรอปิคอลเขียวรื่น ในยามค่ำคืนที่แสนเงียบสงัด ม่านโปร่งสีขาวถูกรูดให้แนบชิดปิดบังสายตาของเหล่าแมลงที่แฝงตัวอยู่ตามแมกไม้ชอุ่มที่ด้านนอก ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศลอยระเรี่ยคลอเคล้าพอให้ความบางเบาของม่านสั่นไหวไปตามแรง
ตรงมุมหนึ่งของโซฟา สายตาของนคินทร์เพ่งมองไปตรงนั้น ตรงที่ร่างในชุดนอนผ้าคอตตอนสีขาวเสื้อแขนยาวกระโปรงสั้นพอดีเข่านั่งอยู่ ในมือของหล่อนคือแก้วนมที่จดจ่อรออยู่ตรงกลีบปากอิ่ม สายตาเชิญชวนยั่วเย้าเหลือบมองมาทางเขายามเจ้าหล่อนกระดกน้ำสีขาวขุ่นเข้าปากแล้วกลืนกินลงคอ คราบสีขาวที่ยังคงหลงเหลือฝากรอยไว้บนกลีบปากนุ่ม ปลายลิ้นเล็กตวัดโลมเลียลากไล้พลางสบตาพร้อมรอยยิ้มยั่ว...อา...มันช่างชวนให้เลือดในกายของเขาซู่ซ่าแล้วแล่นพล่านไปอัดแน่
