22 นอนห้องไหนก็เหมือนกัน
“อุ๊ย” รีบดึงเสื้อปิดด้านหน้าไว้ เสื้อตัวที่สวมมันยาวถึงขาอ่อนอยู่หรอก แต่พอไม่มีกางเกงมันโล่งไป ไหนจะผู้ชายหล่อเหลาร้ายกาจที่ยืนหน้านิ่งนี่อีก
“ตื่นแล้วเหรอ”
คีต์กวีเดินตรงมาหยุดตรงหน้า ยกมืออังแก้มแตะหน้าผาก คนถูกวัดไข้เลยได้แต่ยืนหน้าแดง บิดมือไปมา
“ตัวไม่ร้อนแล้ว ไปอาบน้ำเถอะ ค่อยลงมากินข้าวกัน”
“อะ อืม”
รีบรับคำ ทำท่าจะแยกห่างไป ลำแขนใหญ่กลับสอดเข้ามารอบเอวด้านหน้า นิวารินหันขวับไปมอง พอดีกับเขายื่นหน้ามาใกล้ ปากจึงทาบลงบนกลีบปากเบาๆ
คีต์กวีดูดขบแผ่ว ถอนหน้าออก พูดเบาๆ ข้างแก้มว่า
“อย่าอาบนานล่ะ เดี๋ยวไข้กลับ”
หน้านิวารินร้อนวูบ รีบผลักอกกว้างออก เดินเร็วๆ จนแทบเป็นวิ่งขึ้นบันได หัวใจเธอเต้นถี่แรงไปหมด สงสัยไข้จะกลับก็เพราะเขาชอบทำแบบนี้นี่แหละ
คีต์กวีมองตามยิ้มๆ พอรู้สึกตัวเริ่มคิดว่าตัวเองท่าจะบ้าไปแล้ว อยู่ใกล้นิวารินทีไรเป็นได้ทำแบบนี้ทุกที
