บทที่ -9-ขาอ่อนพาใจสั่นไหว…
จิรฐาเดินดุ่ม ๆ ไม่รอเพื่อน ทั้ง ๆ ที่แก้วกานดานัดกับท่านรัฐมนตรีไปแล้วว่าจะไปทานอาหารอิตาเลียน แต่คนไม่ได้รับนัดจึงทำเป็นไม่สนไม่แคร์ ไม่อยากเจอซะงั้น
แต่เรื่องอะไรที่แก้วกานดาจะยอม
“ยัยจินณ์ แกจะไปไหน ฉันนัดกับป๊าแล้วนะ” ตะโกนเรียกเพื่อน ที่จ้ำอ้าวสับฝีเท้าไปอย่างรีบเร่ง
“เฮ้ย มันไปแล้วว่ะ มันไม่รอป๊าแกแล้วนะยัยแก้ว” ปานไพลินเอะอะ
“เออ มันไม่รอไปพร้อมป๊า แสดงว่า ที่ฉันคิดมันต้องใช่”
“คิดไร” สุกัญญาถามมั่ง
“ก็คิดว่า…” หันไปมองคนถามแล้วต้องชะงัก ไม่ได้ ๆ จะพูดตอนนี้ไม่ได้ ถ้าเรื่องนี้ยังไม่กระจ่าง มันจะกลายเป็นว่า เธอใส่ความเพื่อน เอาให้มันกระจ่างก่อนก็แล้วกัน ค่อยบอกมันทีหลัง
“เอาน่ะ เดี๋ยวถ้าเรื่องมันเคลียร์ แล้วฉันจะบอก ตอนนี้ เราไปตามยัยจินณ์ก่อน เผ่นไปนู่นแล้ว” คุณหนูสุดสวยแจ้นตามหลังจิรฐาที่เห็นลิบ ๆ อยู่หน้าประตูโรงเรียนแล้ว
หนุ่มใหญ่ วัยสี่สิบ
