เมียที่ไม่ได้ ( รัก)

ไม่ใช่คนขับรถ

โรงเรียนวัดป่า xxxx

“ กระถิน ทำไมแกเดินแบบนั้น “ แอปเปิ้ลเพื่อนสนิทของกระถินถามออกมาด้วยความสงสัยเพราะตอนนี้สภาพการเดินของกระถินดูไม่ปกติ ด้วยความที่เธอปั่นจักรยานล้มจนเข่ากระแทกเลยทำให้การเดินเหินของเธอไม่เป็นปกติ ตอนแรกก็ไม่เป็นแบบนั้น แต่พอนานเข้าแผลเริ่มตึง สภาพของกระถินก็เลยเดินแบบนี้

“ แฮะๆ พอดีฉันปั่นจักรยานล้มหนะเปิ้ล “ กระถินยิ้มแหยๆบอกเพื่อน เปิ้ลเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายเพราะรู้ดีว่าเพื่อนเป็นคนไม่ค่อยระวัง

“ ฉันไม่แปลกใจเล๊ย….จริงๆนะที่แกบอกว่าจักรยานล้ม แต่ที่ฉันแปลกใจทำไมแกไม่หยุดเรียนแกจะมาให้มันเป็นภาระคนอื่นทำไม ไม่ทราบยะ” เปิ้ลพูดออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายเพราะตอนนี้กระถินเอามือกอดคอของเปิ้ลเพื่อพยุงให้เธอเดินได้อย่างสะดวก เมื่อแผลเริ่มตึงความเจ็บก็เพิ่มมากขึ้น การเดินเหินก็ไม่เหมือนเดิม เปิ้ลก็เลยบ่นออกมาอย่างนึกสงสารตัวเองที่ต้องมาแบกเพื่อน

“ เอ้อ…น่า…อย่าบ่นนักเลยฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้นี่หน่า… ฉันขอพึ่งแกแป๊บเดียว “ กระถิน บอกเพื่อนว่าไม่ให้บ่นเพราะว่าเธอรู้สึกว่าแม่ที่บ้านก็บ่นเธอพอแล้ว พอมาถึงที่โรงเรียนแม่อีกคนก็บ่นเธออีก กระถินเธอก็เลยบอกให้เพื่อนรักห้ามบ่น เมื่อเปิ้ลรู้ว่าต่อให้พูดอะไรกระถินก็ไม่เป็นผลเพราะว่าตอนนี้เธอก็ต้องแบกเพื่อนอยู่แล้ว ก็เลยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรได้นอกจากต้องทำใจแล้วก็แบกเพื่อนต่อไป

เวลาต่อมา

“ ขอบใจมากนะเปิ้ล เอาไว้มันไหนฉันว่างฉันจะทำขนมมาฝากแก “ ด้วยความช่วยเหลือของเปิ้ลที่คอยพยุงเธอเข้าห้องน้ำ และก็ไปนู่นนี้นั้น ร่วมทั้งตอนกินข้าวด้วย กระถินเธอก็รู้สึกขอบคุณเพื่อนเป็นอย่างมากแต่ด้วยความที่เธอไม่ได้รวยเหมือน คนอื่นอย่างเดียวที่เธอจะตอบแทนเพื่อนได้ก็คือของกิน เมื่อเปิ้ลได้ยินแบบนั้นเธอก็ทำท่าทางตื่นเต้นไม่ว่าใครที่ได้กินฝีมือของกระถินต่างก็ต้องติดใจ เพราะว่าเธอมีความสามารถด้านอาหารเป็นอย่างมาก

“ ได้ๆ ว่าแต่เมื่อไหร่ย๊ะแม่คนดีฉันรอแกมานานมากแล้ว ไม่มาถึงฉันสักที “ เปิ้ลบ่นอุบเมื่อของหวานที่เพื่อนรักทำไม่เคยมาถึงเธอเลยสักทีเพราะคนงานในไร่ต่างก็เหมาเอาไปกินหมด ด้วยความงกของกระถินเงินย่อมสำคัญกว่าอยู่แล้ว เมื่อกระถินได้ยินแบบนั้นเธอก็ยิ้มแหยๆให้เพื่อนก่อนจะพูดออกมา

“ เอาเป็นว่าคราวนี้ถึงแกแน่นอน ให้ฉันขาหายก่อนนะแล้วฉันจะทำมาให้ “ กระถิ่นบอกคนเป็นเพื่อน เมื่อตกลงกันเรียบร้อยแล้วทั้งสองสาวก็เดินแยกย้ายกันกลับบ้านกระถินเธอนั่งสองแถวกับบ้านทุกวัน รถสองแถวจะจอดที่ทางเข้าไร่ แต่ว่าทางเข้ากับไร่ไม่ได้ใกล้กันนะสิ แล้วอีกอย่างจักรยานของเธอก็พังอีกด้วย เมื่อกระถินนึกได้ถึงตรงนั้นหัวใจของเธอก็ห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที

บรื้น…..บรื้น….บรื้น…ปี๊บ

เมื่อสองแถววิ่งมาถึงหน้าไร่สง่างาม กระถินก็พยุงร่างบางของเธอให้ลุกขึ้นกดออดก่อนจะค่อยๆพยุงร่างบางของเธอให้ลงมาจากรถสองแถวอย่างทุลักทุเล ด้วยความที่ทุกคนรู้จักกระถินตั้งแต่เธอยังเล็กๆ ทุกคนก็เลยไม่ว่าหรือบ่นเรื่องที่เธอช้านอกจากหัวเราะและก็ขำกัน

“ กระถินเอ็งเป็นอะไรว่ะทำไมเดินแบบนั้น ฮ่าๆฮ่าๆ “ ลุงเจ้าของรถสองแถวถามเด็กสาวออกมาพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างขำขันเพราะท่าเดินของเธอตอนนี้ดูตลกเป็นอย่างมาก กระถินเมื่อโดนแซวแบบนั้นเธอก็หน้ามุ๋ยทันทีอย่างไม่สบอารมณ์

“ ลุง อย่าแซวซิ คนยิ่งเจ็บๆอยู่นะ “ กระถินเอาเงินจ่ายลุงคนขับรถก่อนจะเอ็ดออกมา อย่างไม่ได้จริงจังอะไร เพราะตอนนี้เธอดูเหมือนคนพิการแบกกระสอบข้าวเปลือกเลย เมื่อลุงคนขับกับลูกค้าแซวกันจบแล้วทั้งสองก็ต้องแยกย้ายเพราะว่ามีผู้โดยสารรอกลับบ้านเช่นกัน เมื่อกระถินมาถึงหน้าทางเข้าเธอก็มองท่าด้านหน้าด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว เพราะเส้นทางที่จะเข้าไปที่ไร่และก็จะเข้าไปที่ท้ายไร่ ยังอีกยาวไกล ระหว่างที่กระถินยืนมองทางเข้าไร่อย่างสิ้นหวังอยู่นั้น อยู่ๆรถกระบะคันที่ดูจะคุ้นตาก็วิ่งตรงมายังทางเข้าไร่ก่อนจะบีบแตร๊เสียงดังใส่เธอ

ปี๊บๆ ปี๊บๆ

“ เอ้าขึ้นมา เดินแบบนั้นชาตินี้จะถึงไหมเนี่ย” เสียงของเจ้าของรถหรือว่าเจ้าของไร่ที่เธอโดนเข้าว่าเมื่อตอนเช้า ตะโกนเรียกเธอให้เธอขึ้นรถมา กระถินเมื่อได้ยินเสียงสวรรคแต่ว่าคนเรียกดันไม่ได้มาจากสวรรค เด็กสาวที่กำลังทำท่าทางตื่นเต้นก็ต้องหุบยิ้มลงทันทีเมื่อเห็นหน้าของราเชนทร์เจ้าของไร่

“ เอ้ายืนโง่อีกแล้ว จะไปไม่ไปถ้าไม่ฉันจะได้ไป “ ราเชนทร์ เรียกเธออีกครั้งเมื่อเห็นเธอทำท่าทางซื่อบื้อเหมือนกับไม่มีชีวิต เมื่อเขาพูดจบเขาก็ทำท่าจะออกรถ กระถินเมื่อเห็นแบบนั้นเธอก็รีบพูดขึ้นมาทันทีเพราะถ้าเธอเดินไปก็เหมือนที่เจ้าของไร่ว่านั้นแหละชาตินี้จะถึงไหม

“ ไปคะไป รอด้วยคะคุณราเชนทร์ กระถินไปด้วยคะ” กระถิน เรียกชายหนุ่มให้รอเธอด้วย เมื่อราเชนได้ยินแบบนั้นก็หยุดรอเธอ กระถินเธอเดินมาทำท่าจะนั่งเบาะหลังเพราะไม่กล้านั่งข้างๆของเจ้านายและก็เจ้าของไร่ ราเชนทร์เมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็มองหญิงสาวผ่านกระจกทางด้านหลังพร้อมกับขมวดคิ้วหนา มองเธออย่างไม่พอใจก่อนจะพูดออกมา

“ ฉันไม่ใช่คนขับรถ เธอมานั่งข้างหน้ากับฉันไม่ใช่ไปนั่งด้านหลังฉันไม่ใช่คนขับรถของเธอนะ “ ราเชนทร์ พูดออกมาด้วยเสียงเข้มกระถินเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็หน้าเสียทันทีเพราะเธอไม่รู้ว่าการที่เธอนั่งเบาะหลังนั้น มันจะทำให้เจ้านายโมโหขนาดนั้นเลย เมื่อเธอโดนด่าแล้วกระถินก็หอบสำภาระและก็ร่างอันผอมแห้งของเธอเดินตรงมายังเบาะหน้า ก่อนจะค่อยๆเอาขาเข้ามาอย่างช้าๆแล้วก็นั่งลง

บรื้น….บรื้น….บรื้น

ราเชนทร์ไม่รอให้เธอปิดประตูสนิทด้วยซ้ำเขาก็บึ่งรถออกมาด้วยความเร็ว กระถินที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเธอก็เซถลาตัวของเธอแทบพุ่งออกนอกรถ

“ ว๊ายยยยยย “ กระถินร้องออกมา แต่ดูท่าว่าราเชนทร์จะไม่ได้สนใจอะไรเธอเลยแม้แต่น้อยเขาทำเป็นไม่มอง ไม่สนใจเธอเลยด้วยซ้ำว่าเธอจะเป็นยังไง จากนั้นภายในรถก็เงียบสนิทแทบจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยแม้แต่ลมหายใจ