มีพิรุธนะ

1072 คำ
ร้านชาบู พิ้งค์รีบเก็บของด้านหลังihkoเพื่อเตรียมตัวกลับไปอ่านหนังสือแต่ก็ถูกเพื่อนร่วมงานพูดจาแขวะเธอจนเธอเริ่มหมดความอดทน แต่ก็พยายามตั้งสติให้ได้มากที่สุด "รีบๆเก็บของนะคุณเปรมจะกลับแล้วเดี๋ยวไม่ทัน ฮ่าๆๆ" "มาทำงานได้ไม่กี่วันจะจับเจ้าของร้านแล้วเหรอ" ปึ้ง! พิ้งค์วางกระเป๋าลงบนโต๊ะจนเสียงดัง พนักงานทุกคนหันมามอง แต่เธอหันไปเห็นกล้องวงจรปิดเสียก่อนจึงไม่อยากทำอะไรมากกว่านี้ เธอมองหน้าขาเมาท์ประจำร้านพร้อมกับคาดโทษเอาไว้ "อย่าให้กูเจอมึงสองคนข้างนอกนะ แก่ๆแบบนี้กูตบมาหลายคนแล้ว" พูดจบเธอก็เดินดิ่งออกมาจากร้านจนมาเจอกับคุณเปรมที่ยืนคุยกับลูกค้าอยู่หน้าร้าน เธอจึงทำเป็นมองไม่เห็นก้มหน้าเล่นโทรศัพท์จนถึงถนนใหญ่ แต่เสียงแตรรถก็ดังขึ้นและแน่นอนว่าเป็นรถของคุณเปรมที่ลดกระจกลงเพื่อเรียกเธอ "เดี๋ยวไปส่ง" "ไม่เป็นไรค่ะ" "ขึ้นรถเร็ว ไม่งั้นหักเงินเดือนนะ!" #%&%*^(^^&)* พิ้งค์ทำปากขมุบขมิบแต่ก็ยอมขึ้นรถเมื่อรถขับออกมาชายหนุ่มก็ถามถึงเรื่องการทำงานเธอก็เลยพูดเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง "หนูอึดอัด คุณเปรมทำดีกับหนูมากเกินไปจนคนในร้านหาว่าหนูเอาตัวเข้าแลก" "เฮ้ย มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ" ผมไม่รู้เลยว่าพนักงานที่ร้านมีพฤติกรรมแบบนี้หรือผมบกพร่องเรื่องนี้ไป "วันนี้หนูก็โดนพูดจาดูถูก งานก็ไม่ได้มีที่นี่ที่เดียวนะหนูไปหางานทำที่อื่นก็ได้" "ใจเย็นๆก่อนใครว่าอะไรบอกมาเดี๋ยวฉันจัดการเอง" พิ้งค์เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังด้วยความอัดอั้น เธอต้องทนฟังคำพูดของพนักงานที่พูดจาดูถูกเธอทั้งวัน เมื่อเปรมรับรู้เรื่องราวก็เตรียมการประชุมสำหรับวันพรุ่งนี้ไว้และจะนำเรื่องนี้เข้าไปคุยกับพนักงานที่ทุกคน หอพักนักศึกษา พิ้งค์เดินกลับเข้ามาในห้องก็เห็นขนมที่เพื่อนรักอย่างเพิร์ธซื้อไว้ให้เธอก็ยิ้มด้วยความดีใจ เพิร์ธเป็นคนที่แสดงอาการไม่เก่งเธอไม่กล้าขอโทษตรงๆเวลาที่ทะเลาะกันหรือทำให้เธอไม่สบายใจเพิร์ธก็จะซื้อขนมมาง้อแบบนี้ทุกครั้ง ผับอโคจร เพิร์ธยังคงตั้งใจทำงานอย่างจริงจังเธอเฟรนลี่มากจนทุกคนพากันชื่นชม ปิ๊กที่ยืนมองอยู่ด้านบนก็สบายใจเมื่อเห็นพนักงานไม่มาติฉินนินทากัน เวลาผ่านไปปิ๊กเริ่มปวดหัวกับบัญชีจึงเอนหลังพักสายตาโดยไม่รู้ว่าตอนนี้มีใครบางคนย่องเข้ามา จนกระทั่งเสียงดังกึกๆจึงลืมตาขึ้นมามองช้าๆ "แฮ่ๆ หนูเอาน้ำส้มมาให้ค่ะ" ชายหนุ่มยังมองเธอด้วยสายตานิ่งๆไม่มีคำพูดใดๆจนเธอต้องลากเก้าอี้มานั่งฝั่งตรงข้าม "เรื่องพี่ผักกาด...." "ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องทำแล้วก็เรื่องการทำงานของเธอตั้งใจแบบนี้ให้ได้ตลอดล่ะ" "ค่ะ" ชายหนุ่มหยิบแก้วน้ำส้มขึ้นมาดื่มพร้อมกับมองหน้าเธอที่ยิ้มหวานใส่ "ไปทำงานต่อเถอะ" "หนูเลิกงานแล้วค่ะ วันนี้ต้องกลับไปอ่านหนังสือพรุ่งนี้หนูมีสอบบ่าย" "งั้นก็กลับบ้านดีๆ" "ไปส่งหน่อยได้ไหมคะ" เพิร์ธทำตาปริบๆน่าสงสารแต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกขนลุกกับท่าทีของเธอจนต้องขยับหนี "แท็กซี่ วินมอเตอร์ไซค์เยอะแยะไม่มีเงินหรือไง" "มีค่ะแต่ไม่อยากกลับคนเดียว หนูกลัวผีหลอก" "ไร้สาระ" เพิร์ธเริ่มหน้างอชายหนุ่มจึงเปิดแฟ้มงานมาเคลียร์บัญชีต่อแต่สายตาก็ยังมองเธอเป็นระยะ "กลับไปได้แล้วพูดไม่รู้เรื่องหรือไง!" "ก็ได้ค่ะ......" "อืม!" เพิร์ธหมุนเก้าอี้กลับมาพร้อมกับนับ 1 2 3 จากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป "เดี๋ยว!" "คะ?" " เอาแก้วลงไปเก็บด้วย" "____" เพิร์ธกลอกตามองบนจากนั้นก็หยิบแก้วน้ำส้มลงมา เธอเดินหน้ามุ่ยออกมารอรถด้านนอกจนกระทั่งรถแท็กซี่ขับเข้ามาจอด "แม่งไหนไอ้พัดมันบอกว่าได้ผลไงว่ะ!!" เมื่อมาถึงหอพักเธอก็ทิ้งตัวลงนอนอ่านหนังสือแต่ด้วยแอลกอฮอล์ที่เธอดื่มไปมันจึงทำให้เธอผล็อยหลับไปจนเช้าพิ้งค์ต้องรีบปลุกให้เธอมาอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบตอนบ่าย "เมื่อคืนรถคุณปิ๊กขับมาจอดหน้าหอพัก" "จริงดิ!!" "อืมกูเดินเอาขยะไปทิ้งเห็นจอดอยู่แล้วก็ไป" "คิกๆๆ" "มึงไปทำอะไรมาอีเพิร์ธ!!" "เปล๊าาา" พิ้งค์มองหน้าเพื่อนที่ไม่มีพิรุธเลยนอกจากหัวเราะคิกคักแถมยังพิมพ์แชตกับใครก็ไม่รู้ เมื่อถึงเวลาสอบเพิร์ธก็หายตัวไปจนเกือบไม่ทันเข้าสอบ สีหน้าดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลย "อีเพิร์ธถ้ากูรู้ว่ามึงทำอะไรโดยที่ไม่บอกกูนะ กูจะบีบคอมึงให้ตายเลย" "จ้าาา" หลังจากสอบเสร็จพิ้งค์จึงแอบตามมาดูเพิร์ธที่หลังตึกคณะจนเห็นพัดเพื่อนร่วมชั้นเรียนเดินออกไปส่วนเพิร์ธยังยืนรับลมอยู่นิ่งๆ "อีเพิร์ธ!!" เพิร์ธสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันมามองเพื่อนรักด้วยรอยยิ้ม แต่พิ้งค์กับไม่ยิ้มด้วยเพิร์ธจึงเข้ามาควงแขนแล้วชวนกันกลับหอพัก แม้พิ้งค์จะคาดคั้นถามแต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไรเลย "กูต้องไปทำงานแล้ว4ทุ่มกูกลับมึงอยากกินอะไรไหมจะได้ซื้อไว้ให้" พิ้งค์ถามด้วยความเป็นห่วงแต่เพิร์ธทำท่าครุ่นคิด "ไม่อ่ะ เผลอๆวันนี้อาจมีคนเลี้ยงข้าวกู กูไปก่อนนะ" "ใครจะเลี้ยงข้าวมึง ลูกค้าเหรอ?" "คงงั้นแหละไม่ต้องห่วงกูหรอก" "เออๆ แล้วชุดมึงมันไม่โป๊ไปหรือไงนมจะล้นออกมาอยู่แล้ว" "ล้นก็ดีฮ่าๆๆ" เพิร์ธเดินออกมาด้วยรอยยิ้มจากนั้นก็รีบเดินทางมายังผับอโคจรจนเห็นรถของปิ๊กจอดอยู่เธอจึงรีบจัดทรงแล้วเดินเข้าไปอย่างเฉิดฉาย
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม