บนทางเดินของภัตตาคารแห่งนี้ อิงอิงเพียงเดินตามอานนท์มาด้วยอาการปกติไม่ได้มึนเมาเลยแม้แต่น้อย
“ปล่อยได้แล้วคุณอานนท์” อิงอิงเอ่ยขึ้นกับอานนท์เพราะว่าเขายังคงฉุดแขนของเธอเดินมาตามทาง
อานนท์สังเกตได้ว่าอิงอิงมีอาการปกติไม่ได้เมาจึงหยุดเดินแล้วปล่อยมือตามคำ “เธอไม่ได้เมาหรือ”
“อืม...แค่แกล้งเมาเฉยๆ” อิงอิงตอบกลับพลางยกฝ่ามือขึ้นลูบแขนของตนที่ถูกฉุดดึง กับคนเมาทำอะไรก็ไม่ผิด ขนาดหักมือเจ้านั่นก็ยังไม่ผิด เธอจึงแกล้งเมา นี่คือเหตุผล
อานนท์ได้ยินอย่างนั้นถึงกับใจเย็นลง “ถ้าอย่างนั้นก็ดี กลับบ้านกัน”
“หือ” อิงอิงถึงกับเลิกคิ้วขึ้นมองคนตรงหน้า เมื่อได้ยินประโยคคล้ายกับว่าเราอยู่บ้านเดียวกันอย่างนั้น เธอถึงกับอมยิ้มตาพราว แต่...
“ยังเจ็บอยู่เลย ตรงส่วนนั้นน่ะ ยังเจ็บอยู่นะ” เธอกระซิบบอกเขาตามตรง
“...”
อานนท์ถึงกับยืนนิ่ง
อิงอิงเพียงส่งยิ้มแห้งๆ ส่งให้อานนท์ แค่นั้น
ชายหนุ่มได้ยินคำพูดตรงไ
