หลังจากผ่านอาหารมื้อใหญ่มาอย่างเอร็ดอร่อย
อานนท์และอิงอิงถึงกับต้องแอบปลดกระดุมเสื้อสูทขณะพากันยืนอยู่ในลิฟต์ส่วนตัวของผู้บริหารเพราะว่าอาหารมื้อนี้เขาใหญ่จริงๆ ชามใหญ่มากๆ เนื้อเน้นๆ เส้นนุ่มๆ กินกันคนละสามชาม ทำได้ยังไง
“วันนี้ตอนบ่ายมีเคสติ้งใช่ไหม” อานนท์ถามอิงอิงขณะยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงพิงผนังลิฟต์นิ่งๆ กระดุมเสื้อสูทของเขาถูกถอดออกหมดทุกเม็ด แต่ก็ยังคงไว้ซึ่งมาดสุขุมนุ่มลึกดูดีทุกประการ
“ใช่ค่ะ” อิงอิงตอบคำขณะยืนอยู่ข้างๆ เขา “ต่อจากฉากขี่ม้าของวันนั้น”
“อืม...” อานนท์ส่งเสียงในลำคอเบาๆ “หวังว่าคงไม่มีฉากขี่ม้าอีก”
“หืม...ทำไมล่ะคะ”
อานนท์นิ่งไปไม่ได้ตอบคำ เขากำลังนึกถึงภาพของอิงอิงในชุดเกราะเปื้อนเลือดนั่งอยู่หลังม้าแล้วหายตัวไป เธอหายตัวไปในความมืดแล้วไม่กลับมาอีกเลย แค่คิดก็ปวดใจขึ้นมา ความฝันนั้นช่างติดตาและยังคาใจ ไม่รู้ว่าทำไม
“ไม่มีอะไร” เขาตอบแค่นั้น แววตาคมดำข
