“โอ๊ย ใครจะไปแกล้งคุณละคะ คุณขับรถไม่ดีเอง” เธอเบ้ปาก “แล้วจะดื่มน้ำอยู่ไหม”
“ดื่มซิ” เขาดูดน้ำจากขวดจนพอใจแล้วก็พยักหน้ารับ “แกะกระดุมเสื้อให้ผมหน่อย”
“อะไรนะ”
“จะพูดเสียงดังทำไม อยู่ในรถแค่สองคน”
“ก็คุณพูดอะไรออกมา”
“แกะกระดุมเสื้อ” เขาสั่งอีกครั้ง “เสื้อผมเปียก มันชื้น คุณช่วยแกะกระดุมออกให้สักสองสามเม็ดซิ”
ลักษณ์ณาราทำหน้ามุ่ยแต่ก็วางขวดน้ำแล้วเอียงตัวไปปลดกระดุมเสื้อของเขาออก เพราะเอาแต่มองกระดุมเสื้อจึงไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา ทว่ากลิ่นแชมพูเด็กจากเรือนผมของเธอกลับทำให้เขากลายเป็นฝ่ายอึดอัดเสียเอง
“จะให้ทำอะไรอีกไหมละคะ” เธอเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าเขาไม่ใช่เพื่อนเล่น เผลอพูดจาไม่มีหางเสียงแถมน้ำเสียงก็ไม่น่าฟังสักเท่าไหร่ นี่มันเรื่องงานนะ เคยเจอลูกค้าเรื่องมากร้อยแปดพันเก้าแค่นี้เรื่องจิ๊บๆ น่า
“ระหว่างนี้คุณอยากให้ข้อมูลอะไรฉันเพิ่มสักหน่อยไหมคะ”
“ผมไม่มีอารมณ์”
“ห๊ะ
