“อ่ะ! เอาไอ้บอยมาส่ง” หญิงร่างอ้วนแทบจะผลักไสเด็กชายเข้ามาในบ้านของลักษณ์ณารา เธอเพียงแค่ยื่นมือไปประคองไหล่เด็กชายไว้ก่อน ร่างผอมบางเหมือนก้านไม้ขีด
“คืนนี้ไปขายของตลาดโต้รุ่งนะ”
“ค่ะ หนูจะดูแลน้องบอยเองค่ะ”
“เออ ไปล่ะ”
หญิงร่างอ้วนเดินเดินจากไปแล้ว ลักษณ์ณาราถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะส่งยิ้มให้เด็กชายแล้วพาเดินเข้ามาในบ้าน เด็กชายบอยไม่ใช่เด็กคนแรกที่ป้ารดาหรือครูรดาที่ชาวบ้านเรียกกันนั้นช่วยดูแลสอนหนังสือช่วงที่ผู้ปกครองต้องไปทำมาหากิน เขาเด็กเกินกว่าจะไปนั่งอดตาหลับขับตานอนในตลาดโต้รุ่งครูรดาจึงอาสาดูแลเด็กๆ ให้โดยไม่คิดค่าใช้จ่ายแต่อย่างใด
“กินอะไรมาหรือยังละบอย” คุณรดาเอ่ยถาม แม้น้ำเสียงจะเข้มแต่แววตาอ่อนโยน
“ยังครับ”
“กินข้าวก่อนแล้วค่อยกินขนมแล้วกันนะ”
“ครับ”
“อ้าว! ทีหนูหิวป้ายังไม่บอกให้หนูไปหาอะไรกินเลย”
“อายุเท่าไหร่แล้ว ยังจะมาอิจฉาเด็กอีก” คุณรดาส่ายหน้า “มาเก
