ควรพอสักที
1421 คำ
ชายชุดดำลูกน้องของลีเดินดุ่มๆมาที่โต๊ะของสองสาว มองใบหน้ามือซ้ายของลีที่นั่งอยู่ข้างหญิงสาวอีกคน ก่อนจะก้มหัวให้นิดๆเป็นการทักทายและขอเสียมารยาท ออกแรงลากผู้หญิงอีกคนที่คุยจ้อกับเพื่อนออกไปทันที ท่ามกลางสายตาของแขกที่อยู่รอบๆ
“นี่ไอ้บ้า ปล่อยนะเว้ย”
โรสร้องลั่น มองแผ่นหลังที่คุ้นเคย ก่อนจะดิ้นรนหนี ไอ้บ้านี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แผ่นหลังแบบนี้ไม่ต้องหันมาก็รู้ว่าเขาคือคนของลี เพราะเขาถูกลีใช้มาลากตัวเธอบ่อยๆเธอจึงจำได้ แต่ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมอีกแล้วนะ เท้าเล็กๆ พยายามเตะไปด้านหน้า เพื่อสกัดขาของเขาไว้ แต่พยายามยังไงก็ไม่เป็นผล กว่าจะดิ้นรนจนหลุดได้ ก็เป็นตอนที่ถูกลากมาอยู่ในห้องนอนแล้ว และเป็นเขาเองที่ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ไม่ใช่เธอดิ้นรนจนหลุด
“ลี!”
โรสมองผู้ชายที่นั่งจิบเหล้าอยู่บนเตียง ด้วยท่าทางไม่สนใจใยดีเธอที่ถูกลากมาเหมือนกระสอบทราย
ก็แหงละเขาเป็นคนสั่ง เขาจะมาเป็นเดือนเป็นร้อนอะไรกับการที่เธอถูกลากมาแบบนี้ เมื่อเขาไม่คิดจะด่าลูกน้องของเขาให้เธอ เธอจึงต้องหันหน้าไปเตรียมด่าคนที่ลากมาด้วยตัวเอง
“คุณลีสั่งให้ลากมาครับ!”
“แล้วนายจำเป็นต้องทำตามเปะๆเลยรึไง ฉันเป็นคนนะยะ”
โรสใช้มือซ้ายกุมข้อมือตัวเองไว้ เพราะรู้สึกเจ็บแปลบๆ ตลอดทางที่เธอถูกลากมา เธอกับเขางัดข้อกันมาตลอด ข้อมือเธอไม่หลุดก็ดีแค่ไหนแล้ว ไอ้นี่มันซื่อ หรือกลัวว่าถ้าตัวเองทำผิดจากที่ลีพูด แล้วจะโดนลีลงโทษกันแน่
“มานี่!”
“ไม่”
โรสถอยหลังไปพร้อมๆกับลูกน้องของลี คว้าตัวเขาไว้ก่อนที่จะเดินหนีไป พร้อมกับดึงร่างสูงใหญ่ของเขาเข้ามาบังร่างกายตัวเองไว้ไม่ให้ลีเห็น แอบมองใบหน้าน่ากลัวของลี ก่อนจะหลับตาปี๋ ด้วยความกลัว
วันนี้ลีเป็นอะไร ทำไมน่ากลัวจังวะ!
“แดเนียล ลากมา”
“ไม่นะลี!”
แดเนียลทำตามคำสั่งเหมือนเดิม ออกแรงดึงข้อมือคนที่อยู่ข้างหลัง ลากไปที่เตียงใหญ่ จับคนที่ดิ้นรนขัดขืนโยนลงไปบนเตียงอย่างไม่ปราณี ก่อนจะรีบไสหัวตัวเองออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวจะโดนลูกหลงอารมณ์ของเจ้านายไปด้วย
“มาทำไม!”
“….”
ใบหน้าสวยก้มลงซ่อนหยดน้ำตาไว้ไม่ให้คนใจร้ายเห็น จะมีสักครั้งไหมที่เขาเห็นเธอเป็นผู้หญิง ไม่พอใจก็สั่งคนไปลาก โมโหอะไรก็บังคับ ทำเหมือนเธอเป็นที่ระบาย ไม่มีความอ่อนโยนให้เธอเลย
“ถาม!”
“ไม่ตอบ มีปัญหาอะไรไหม” โรสเงยหน้าตะเบ็งเสียงตอบกลับไปอย่างเหลืออด คิดว่าเธอต้องยอมเขาเหรอ เธอไม่ยอมอยู่ในโอวาทเขาตั้งแต่เขาถีบหัวส่งเธอกลับมาที่ไทยแล้ว
“ดื้อ?”
“เออ จะทำไมล่ะ” โรสเชิ่ดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย มองใบหน้าที่อยู่ห่างออกไปอย่างไม่หลบสายตา กลัวนะ แต่ไม่อยากโดนเขาข่มอะ
มุมปากหนากระตุกขึ้นนิดหน่อยเป็นรอยยิ้ม คว้าลำคอระหงเข้ามาใกล้ ก้มหน้าลงไปจนชิด จ้องมองดวงตาสีดำที่ไม่ยอมสายหลบตา จรดริมฝีปากลงไปที่กลีบปากอวบอิ่มเบาๆ
“มาหาเหรอ?”
ริมฝีปากหนาคลอเคลียกลีบปากนุ่มนิ่มไปมาอย่างหยอกเย้า กระซิบถามเสียงอ่อนลง แต่ยังคงแววตาไว้เหมือนเดิม เขาอ่อนโยนมากไม่ได้ โรสไม่ใช่ผู้หญิงที่เหมาะกับความอ่อนโยน เธอปากร้าย ดื้อรั้น แต่บางครั้งก็ว่าง่าย เขาเลยไม่ค่อยใจดีด้วย เดี๋ยวโรสได้ใจจนติดเป็นนิสัย นี่ก็ปล่อยให้เอาแต่ใจมากแล้ว
“ใช่! มาหา…. แต่มาหาผู้ชายที่จะเป็นผัวใหม่นะ”
โรสผลักอกลีอย่างแรงจนเขาเสียหลัก ชนเข้ากับหัวเตียงเสียงดัง แต่ใบหน้ากลับยังคงเรียบสนิท ไม่บ่งบอกอะไรอย่างที่โรสต้องการ เธออยากเห็นเขาเจ็บบ้าง ไม่เจ็บที่ใจ เจ็บที่ร่างกายก็ยังดี
“เงินไม่พอ?”
“มันไม่เกี่ยวกับเงินนะลี”
“แล้วทำไมต้องหาเพิ่ม?”
“ไม่ใช่หาเพิ่มเว้ย หาใหม่อะ”
“ทำไม?”
โรสมองใบหน้าของลี ก่อนจะยีหัวตัวเอง เป็นครั้งแรกในรอบปี ที่ลีพูดกับเธอเยอะขนาดนี้ ปกติลากเธอไปเอาอย่างเดียว เอาเสร็จก็หนีหาย แต่ครั้งนี้คุยกันนานมาก แต่เป็นการคุยที่เธอแทบจะคุมอารมณ์ไม่ได้
“ลี ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณ”
โรสมองด้วยแววตาอ่อนลง เธอไม่ได้อยากเป็นของเล่นนะ เธออยากได้ความรักเหมือนช่วงแรกๆที่เขาเข้ามาในชีวิต เธอขอมากไปเหรอ เขาถึงส่งเธอกลับมาที่นี่ทันทีที่เธอพูดแบบนี้ และครั้งนี้คงจะเป็นครั้งสุดท้าย ที่เธอจะถามหาสถานะของตัวเองที่มากกว่าของเล่นของเขา
“เคยบอกเหรอว่าเป็น?”
“ก็คุณบอกว่าไม่อยากแต่งงาน ยังไม่อยากถูกผูกมัด”
“ก็ใช่!”
“แล้วมันต่างจากของเล่นตรงไหนลี มีหน้าที่แค่อยู่บนเตียง เอาเสร็จก็จ่ายเงิน ไม่ต่างจากขายตัวเลย”
เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่วาดฝันถึงอนาคต คนคบกันมันก็ต้องแต่งงานกันสักวัน เธอวาดฝันไว้แบบนั้น เธออยากมีครอบครัวอบอุ่น อยากมีคนคอยปกป้องดูแล มันผิดด้วยเหรอที่คิดแบบนั้น
“รถก็มีแล้ว คอนโดก็มีแล้ว กระเป๋า เสื้อผ้า รองเท้า เครื่องประดับ มีครบแล้วนี่ ไม่ให้เงิน แล้วจะเอาอะไร?”
“ลี! คุณนี่เข้าใจอะไรยากจัง”
“เธอนั่นแหละ”
ดวงตาคู่คมวูบไหวไปมา เพราะไม่รู้ว่ามีสิ่งไหนที่เธอยังขาดอีก เขาประเคนให้ทุกอย่างไม่มีขาด คิดว่าเธอมีครบทุกอย่างแล้ว จึงไม่ค่อยใส่ใจความต้องการของเธออีก มีอะไรที่เขายังไม่ได้ให้อีกเหรอ?
“ฉันอยากคบกับคุณ”
ลีหลับตาลงเร็วๆก่อนจะลืมขึ้นช้าๆ จ้องใบหน้าสวยหวานแต่ดูดื้อรั้น เพราะแววตากลมโตที่ฉายแววมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว จมูกเล็กๆ ที่เขาเคยแอบดึงบ่อยๆ เพราะอยากให้มันเชิ่ดลงสักหน่อย เผื่อเธอจะดื้อน้อยลงบ้าง แต่ก็เหมือนเดิม เธอยังดื้อรั้นดึงดันอยากได้ในสิ่งที่ตอนนี้เขายังให้เธอไม่ได้
“เคยบอกแล้ว ว่าช่วงสี่ปีนี้ยังคบด้วยไม่ได้”
“ต้องรอไปอีกสองปีเลยเหรอลี ต้องเป็นแบบนี้ไปอีกถึงสองปีเลยเหรอ มันมีเหตุผลอะไรอะ โรสไม่เข้าใจเลย”
“บอกไม่ได้”
“ถ้าไม่บอกโรสก็จะไม่รอแล้ว โรสควรพอสักที”
ร่างสมส่วนกลมกลึงลุกขึ้นจากเตียง มองใบหน้าคนที่เธอรักอีกครั้ง อยากดึงรั้งเขาเข้ามากอด แต่สิ่งที่เธอทำกลับเป็นการหมุนตัวเดินจากไป
“พอเหรอ?”
ใบหน้าหล่อเหลาดูเย็นชา ขยับร่างกายสูงใหญ่ลุกขึ้นจากเตียง เสียงของเขาเย็นชาไม่ต่างจากใบหน้า ส่งผลให้เท้าเล็กๆที่กำลังเดินหนีหยุดชะงักอย่างไม่เข้าใจในน้ำเสียงและคำพูดที่ดังขึ้น
มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่ลำคอขาวเนียน พองั้นเหรอ? เขาให้เธอไปตั้งเท่าไหร่ ไม่มีสถานะให้ แต่ก็ให้ทุกอย่างเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำให้ผู้หญิงของตัวเองได้ เขาแค่ไม่มีเวลา เขามีภาระหน้าที่ แล้วทำไมเธอถึงไม่เข้าใจ ซ้ำยังจะจากเขาไปอีก
“ลี! เจ็บ!”
“เจ็บเหรอ? เธอต้องเจ็บมากกว่านี้อีกโรส”
ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงไปอย่างรวดเร็ว ฝังคมเขี้ยวลงที่ซอกคอขาวไปจนเป็นรอยฟัน มือกำแน่นแต่กลับไม่ได้แรงอย่างที่ตั้งใจ ถ้าลำคอนี้ไม่ใช่ของเธอ ปานนี้คงคอหักไปตั้งแต่ที่มือเขาสัมผัสแล้ว แต่เพราะเป็นเธอ ถึงได้ปล่อยให้ดิ้นรนที่จะหนีไปจากเขาอยู่แบบนี้ โดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้อย่างที่ใจคิดเลย
- ผู้เขียน
