กว่าลีจะดึงความคิดของตัวเองกลับมาได้ ก็ตอนที่เห็นพี่ชายเดินหัวเสียเข้ามาในห้อง เสียงสบทของหลงจิน ทำให้ลีรู้ว่าในห้องของเขาไม่มีใครอยู่ ฟลอเร่ที่เขาเคยรัก ออกไปตอนไหนเขาเองยังไม่รู้เลย
“ทำไมสภาพห้องเป็นงี้วะ”
หลงจินทิ้งตัวลงบนโซฟาหนังสีดำสนิทภายในห้อง สีของโซฟาโคตรจะจืดชืดในความรู้สึกของเขา มองเจ้าของห้องที่ให้ความรู้สึกเหมือนห้องนี้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาดังๆ เมื่อลีไม่สนใจเขาอย่างที่เขาอยากให้เป็น
“นี่! เลิกงอนสักที”
“ใครงอน?” ลีหันกลับมามองพี่ชายที่ใส่ร้ายว่าเขากำลังงอน โตเป็นควายใครมันจะไปงอนพี่ชายด้วยเรื่องดีสีมผู้หญิงว่ะ
“ไม่งอนก็ควรพูดกันบ้าง นี่เป็นพี่นะเว้ย”
ลีถอนใจ มองผู้ชายที่โตแต่อายุ แต่นิสัยไม่โตเลยสักนิด ก็ทำตัวไม่น่าพูดด้วย เขาก็เลยไม่อยากพูด แค่นี้ก็น่าจะรู้ตัวแล้วไหม
“มีอะไร”
“จะแต่งงานกับลูกสาวบ้านนั้นจริงเหรอ” หลงจินมองหน้าน้องชายก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นจุด สูบมั
