วันนี้ฉันต้องพาพี่ชลมาถอดเฝือกหลังเลิกงาน ลูก ๆ เองก็มาให้กำลังใจด้วย บอกเลยว่าลูกนี่ลุ้นกว่าพ่ออีก แล้วนาทีระทึกขวัญที่คุณหมอใช้ใบเลื่อยขนาดเล็กที่หมุนด้วยความเร็ว เสียงร้องของใบเลื่อยทำให้เด็กน้อยตกใจจนตาโตแล้ววิ่งไปหลบหลังคนเป็นพี่ชาย
"กรี๊ด พี่อัณณ์เขาจะตัดขาป๊าแล้ว"
"เขาไม่ตัดหรอกหน่า ข้างในเกราะขาของป๋า มันเหม็น อี๋!!!! ถอยดีกว่า" อัณณ์พาน้องถอยมายืนกับฉัน ทั้งคู่ช่างเป็นเด็กรักพ่อจริง ๆ
ฉันกอดเด็กทั้งสองคนเอาไว้ ทำให้อัณณ์เงยขึ้นมามองหน้าฉัน แต่ก็ไม่พูดอะไร ก่อนจะเงยขึ้นมามองอีกที มีอะไร จะพูด ก็พูดเลยดีกว่า แบบนี้ฉันสงสัย ฉันรอจนอัณณ์เงยขึ้นมามองหน้าฉันอีกที เลยล็อคหน้าน้องอัณณ์เอาไว้ซะเลย
"มีอะไร อัณณ์มีอะไรจะพูดกับน้าหรือเปล่า"
"เปล่าครับ อัณณ์แค่สงสัย น้ารักพ่อหรือเปล่า น้าทำเหมือนไม่รักพ่อ แต่น้าก็ดูแล" อัณณ์ถามฉันขึ้นมา ฉันเลยตอบสิ่งที่อยู่ในใจ
"น้าจำใจจ๊ะ" คำตอบของฉ
