เขาคนนั้น กับฉันเมื่อก่อน

Ep.18 : ผู้ชายบอกเซ็กซี่ แปลว่าน่าเอา

วันนี้ฉันต้องพาพี่ชลมาถอดเฝือกหลังเลิกงาน ลูก ๆ เองก็มาให้กำลังใจด้วย บอกเลยว่าลูกนี่ลุ้นกว่าพ่ออีก แล้วนาทีระทึกขวัญที่คุณหมอใช้ใบเลื่อยขนาดเล็กที่หมุนด้วยความเร็ว เสียงร้องของใบเลื่อยทำให้เด็กน้อยตกใจจนตาโตแล้ววิ่งไปหลบหลังคนเป็นพี่ชาย

"กรี๊ด พี่อัณณ์เขาจะตัดขาป๊าแล้ว"

"เขาไม่ตัดหรอกหน่า ข้างในเกราะขาของป๋า มันเหม็น อี๋!!!! ถอยดีกว่า" อัณณ์พาน้องถอยมายืนกับฉัน ทั้งคู่ช่างเป็นเด็กรักพ่อจริง ๆ

ฉันกอดเด็กทั้งสองคนเอาไว้ ทำให้อัณณ์เงยขึ้นมามองหน้าฉัน แต่ก็ไม่พูดอะไร ก่อนจะเงยขึ้นมามองอีกที มีอะไร จะพูด ก็พูดเลยดีกว่า แบบนี้ฉันสงสัย ฉันรอจนอัณณ์เงยขึ้นมามองหน้าฉันอีกที เลยล็อคหน้าน้องอัณณ์เอาไว้ซะเลย

"มีอะไร อัณณ์มีอะไรจะพูดกับน้าหรือเปล่า"

"เปล่าครับ อัณณ์แค่สงสัย น้ารักพ่อหรือเปล่า น้าทำเหมือนไม่รักพ่อ แต่น้าก็ดูแล" อัณณ์ถามฉันขึ้นมา ฉันเลยตอบสิ่งที่อยู่ในใจ

"น้าจำใจจ๊ะ" คำตอบของฉันทำให้อัณณ์ทำหน้าเศร้า

"แบบนี้น้าก็จำใจดูแลอัณณ์ด้วยใช่ไหม" คำถามที่หนังอึ้ง ทำให้ฉันรู้ว่า ผู้ใหญ่พูดอะไรไป อย่าคิดว่าเด็กไม่ใส่ใจ เพราะเด็กน้อยนั้นจำทุกคำที่เราพูดได้

"น้าขอโทษนะ น้าล้อเล่น น้ารักพ่ออัณณ์เข้าแล้วล่ะ แล้วน้าก็รักอัณณ์ด้วยนะ ต่อจากนี้ไป อัณณ์จะมีน้า มีพ่อ มีน้องของขวัญ" แย่แล้วสิ ให้ความหวังเด็กไปหรือเปล่า ที่จะดูแลเขาไปตลอด ฉันแค่มาช่วยชั่วคราว ฉันไม่ควรพูดแบบนั้นออกไปเลย

"ย่า ปู่ และ อามายา บอกแม่ทิ้งอัณณ์ไปเอง จะมาเรียกร้องทีหลังได้ยังไง แล้วคนที่รักอัณณ์แบบพ่อจะทำยังไง อัณณ์ไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจ และไม่ชอบถูกทิ้ง"

"ของขวัญ จะอยู่กับพี่อัณณ์ตลอดไปเลย"

"ง่าา ไม่อยากได้คนนอนเบียด"

หลังจากที่เรารอพี่ชลผ่าเฝือกจนเสร็จ เราก็ไปต่อกันที่ห้างสรรพสินค้า The M เด็ก ๆ ชอบใจมาก วิ่งกันวุ่น จนฉันต้องรีบไปจับมือของของขวัญและอัณณ์เอาไว้ เฮ้อออ อย่างกับจับปูใส่กระด้ง เด็ก ๆ ดีใจเพราะจะได้ไปเล่นสวนสนุกในร่ม ไหนจะมีของเล่นอีกเยอะแยะให้เขาได้เล่นสนุก มันเป็นเหมือนบ้านบอลขนาดใหญ่ยักษ์ และสไลด์เดอร์ขนาดมหึมา แต่...ไอ้บอดี้การ์ดเยอะแยะนี่มันเวอร์เกินไปไหม เมื่อไหร่จะเลิกสักที ที่มีขบวนทัวร์ลูกเป็ดเดินตามเนี่ย

"รู้ไหมคะ สนามเด็กเล่น ควรจะมีแต่เด็ก" ฉันมองไปที่บอดี้การ์ดมากมาย ที่เดินตามเรา พี่ชลก็เหมือนจะเข้าใจ แล้วบอกให้พวกพอดี้การหยุดตามเรา

"พอใจหรือยัง ไปเถอะ เด็ก ๆ รอจนใจจะขาดแล้ว" มือใหญ่เอื้อมมาจับมือฉันเดินเข้าไปซื้อตั๋ว ที่จะเข้าไป จุดแรกที่เราเจอ คือล็อกเกอร์ และพนักงานที่อำนวยความสะดวกให้เรา

"ขอให้สนุกกับ วันเดอร์แลนด์นะคะ" สายรัดข้อมือ ถูกส่งให้เราทั้ง 4 คน แต่พอเข้ามาได้ คนที่อยู่ในชุดสูทก็มองหาที่นั่งเลย อะไร มาถึงนี่ทั้งที แต่จะนั่งรอเฉย ๆ เหรอ ค่าตั๋ว ตั้ง 350 บาทเลยนะ

ฉันลากคนที่นั่งเฉย ๆ ให้ลุกขึ้น แต่เขากลับเอาแต่ส่ายหัว ฉันเลยถลึงตาดุใส่ ชวนมาทำกิจกรรมกับลูก แต่มานั่งเฉย ๆ มันจะได้ทำกิจกรรมกับลูกไหม คนอะไรแบบนี้เนี่ย ทุบสักทีดีไหม

"เซียงเซียง พี่อายุ 31 แล้วนะ เล่นเป็นเด็กเลย"

"มาเร็ว ๆ ลูกรอ!!!"

"ไม่เอาาาาา อายเขาตายเลย"

แล้วคิดว่าฉันยอมไหม ไม่!!! ฉันลาก พี่ชลเดินตามเด็ก ๆ เข้าไป และแน่นอนการที่จะเข้าไปเล่นในวันเดอร์แลนด์ รอเท้าที่เราใส่ มันไม่เหมาะกับการเล่นในพื้นลื่น ๆ ของสนามเด็กเล่นที่นี่ อีพ่ออีแม่ ไม่ต่างจากเล่นสเก็ตเลย

"พี่อายอ่าเซียงเซียง" ฉันลากคนที่บ่น ๆ ไปเล่นในบ่อบอลกับลูก อัณณ์เองยังถึงกับมองอึ้งเลย แต่นี่มันคือกิจกรรมครอบครัว

"พี่อัณณ์ น้องของขวัญ เราจะเล่นอะไรกันดี คุณป๊าจะมาเล่นกับเราด้วย" แค่ฉันพูด พี่ชลก็หันควับมามองหน้าฉันเลย ฉันเลยต้องฉีกยิ้มหวาน ๆ หนีไม่รอดหรอก ฉันจะเอาไปเล่นของเล่นทุกชิ้นเลย

"พ่อจะเล่นด้วยเหรอ แบบพ่อไม่มีทาง น่าเบื่อจะตาย" ไงล่ะ ลูกมองพี่เป็นคนแบบนี้ จะยอมลูกเหรอ ฉันยิ้มกระหยิ่ม มองคนที่โดนบอกว่าน่าเบื่อ

"พ่อไม่แพ้อัณณ์หรอกหน่า" แล้วพี่ชลก็หยิบลูกบอลนิ่ม ๆ ในบ่อบอล ปาใส่คนเป็นลูกชายเบา ๆ แล้วปาใส่อีกหลายครั้งจนอัณณ์ทนไม่ไหวปาคืน กลายเป็นสงครามบ่อบอลเล็ก ๆ แล้ว เพราะตอนนี้ของขวัญก็ช่วยพี่อัณณ์ของเขาด้วย

"พ่อออ ขี้โกงอะ"

"อะไร 2 รุ่ม 1 ยังโกงอีกเหรอ ปามาเร็ว ๆ เก่งไม่กลัว แต่กลัวช้านะ"

"2 รุม 1 ที่ไหนคะ 3 ต่างหาก ฉันอยู่ฝั่งลูก"

หลังจากเราเล่นของเล่น ก็ตามต่อด้วยพาเด็ก ๆ กินข้าว แล้วจบด้วยการกลับบ้าน เพียงแค่ขึ้นมาบนรถ เด็ก ๆ ก็สลบเหมือบ น่าจะเพราะว่าหมดแรง ทำให้ฉันกับพี่ชลต้องหันไปมองลูก ๆ ด้วยความเอ็นดู โอ้ยยย นอนหัวซบกันเชียวลูก ท่าแบ่งเหาเหรอ

"แบบนี้ ดึก ๆ จะไม่นอนนะคะ"

"วันนี้คงเหนื่อยกันมาก ปล่อยให้นอนในรถสักแป๊บก็ได้" มือใหญ่เอื้อมมือมากุมมือฉันเอาไว้ สีหน้าของพี่ชลเหมือนจะพูดอะไร

"ทำหน้าแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ"

"ขอบคุณนะ พี่ไม่เคยรู้สึกสนิทกับลูกแบบนี้เลย อัณณ์ดูสนุกมาก เพราะเธอเลย ที่ผ่านมายอมรับเลยพี่เลี้ยงลูกแย่จริง ๆ" มือใหญ่ยังคงบีบมือฉันแน่นขึ้น ความรู้สึกแบบนี้ มันก็ไม่ได้แย่ ฉันเองก็รู้สึกอยากจะมีคนจับมือผ่านปัญหามานานแล้ว แค่ไม่ใช่จากเขา

"เพราะเรา" ฉันดึงมือของตัวเองออก เขาจะได้ออกรถได้แล้ว

สายชล Say ::

ถ้าผมพยายามจะพูดเรื่องของเรา เธอจะหยุดบทสนทนาทันที หรือไม่ก็ไม่อยากจะคุยกับผมต่อแล้ว ผมเลยต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง เป็นคุยเรื่องลูกแทน ตอนนี้แค่มีเธอแบบนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว จะทำยังไงถึงง้อเธอได้ ของแบรนด์เนมเยอะแยะก็ซื้อมาทิ้งไม่เคยเห็นใช้

"อัณณ์แรงดีจังเลย ปาบอลใส่พี่ยังเจ็บอยู่เลย"

"ของขวัญก็ใช่ย่อยน้า ฉันมีความสุขมาก ที่เห็นลูกยิ้มได้แบบนี้ ช่วงนี้ลูกไม่ค่อยร้องไห้เลย ที่สำคัญไม่ค่อยขี้ฟ้อง ปกติฟ้องเก่งมาก" เนี่ยถ้าคุยเรื่องลูกเราจะคุยกันได้ยาวววว ผมยังจำรสสวาทของเธอตอนเมาได้อยู่เลย เธอเองโอบกอดผมมันไม่ใช่แค่อยาก แต่มันมีความรักอยู่ข้างในนั้นด้วย ผมจะทำยังไงให้เธอยอมรับมันออกมาว่าเธอรักผมอยู่

"ที่บ้านพี่เป็นไง เธออยู่ได้ไหม"

"หลังใหญ่ไปค่ะ ไม่ชอบ หากันไม่ค่อยเจอ ฉันวิ่งหาลูกบอกเลยนึกว่าเล่นซ่อนแอบ ลองไปอยู่บ้านฉันบ้างไหมล่ะ 5555"

"เอาดิ ถ้าเธออนุญาตนะ"

"อาม้ากับอาอี้ เกลียดพี่มาก อย่าเลย วันที่ฉันรู้ตัวว่าท้อง เขาขอให้ฉันเอาเด็กออก แต่ฉันไม่ยอมทำตาม ถ้าวันนั้นฉันทำ ฉันคงจะต้องเสียใจมากแน่ ๆ ลูกฉันน่ารักขนาดนี้"

"ขอโทษนะ พี่ไม่ดีเอง ตอนนั้นพี่รู้ตัวเองว่ามีลูก กับภรรยาเก่าที่เพิ่งจะหย่า พยานตัวน้อยที่บอกว่า พี่จะทำอะไรตามใจไม่ได้ แล้วเธอเองก็ยังมีอนาคต เธอเองก็คงจะรับไม่ได้ พี่ตัดสินใจกลับมาคืนดีกับครีม มันก็แค่ปีเดียว เราไปต่อกันยากอะ เธอค่อนข้างจะขี้เหงา เอาแต่ใจและชอบเที่ยวกลางคืน ซึ่งพี่มีงานต้องทำ มีลูกที่ต้องดูแล จะไปเที่ยวกับครีมเหมือนแต่ก่อนไม่ได้ มันก็เลยทำให้เราเลิกกัน ถ้าพี่รู้ว่าเธอท้อง พี่ก็คงไม่ได้นิ่งนอนใจ"

"ไม่ต้องมาพูดให้รู้สึกดี ฉันไม่ใจอ่อนหรอก แล้วอีกอย่าง ฉันเองก็ตัดใจจากพี่ได้อย่างถาวรแล้ว"

"แต่คืนนั้น บนเรือ พี่รู้สึกได้ ว่าเธอรักพี่อยู่ พี่ถึงยอมให้เรื่องนั้นมันเกิดขึ้น!!!" ผมเผลอพูดขึ้นมาเสียงดัง แค่ยอมรับมันออกมาเซียงเซียงมันยากตรงไหน

"เบา ๆ สิคะ เดี๋ยวลูกก็คิดว่าเราทะเลาะกัน แล้วก็ขอโทษที ฉันไม่อยากคุยแล้ว พี่ช่วยจอดรถหน่อยได้ไหม ฉันจะแวะไปเอาเสื้อผ้าที่เรือนไทย ไม่อยากรบกวนค่ะ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปเอง"

"ไม่ต้องเดี๋ยวพาไปเอา"

ความสัมพันธ์มันไม่พัฒนาเลย ถ้าผมยอมเธอแบบนี้ ทุกอย่างมันก็จะไม่มีอะไรดีขึ้น ง้อไม่ได้ ก็จีบใหม่ก็แล้วกัน ก็อยากได้แม่ของลูกเป็นคนนี้นี่ ผมเคยคบกับเธอมาระยะสั้น ๆ ก็จริง แต่เธอเป็นคนเปิดเผย ความรู้สึกของเธอไม่ได้ซับซ้อนแบบนี้

ผมพาเรากลับมาเอาของที่เรือนไทย ซึ่งวันนี้ครีมไม่อยู่ ผมถึงขั้นกับต้องกลัวการเข้าบ้านตัวเองแล้วเหรอเนี่ย พอเดินเข้ามาในบ้านหลังนี้ทีไร มันเป็นความรู้สึกประหลาด ไม่ใช่เป็นมานานแล้ว แต่มันเป็นเมื่ออยู่ที่นี่พร้อมกับเธอ

"พี่ชอบบ้านหลังนี้ไหม" จู่ ๆ เธอก็ถามขึ้นมาเอาดื้อ ๆ ในระหว่างที่เก็บของ

"เมื่อก่อนก็เฉย ๆ แต่พอตอนนี้มันรู้สึกแปลก ๆ มันเหมือนพี่รู้สึกผิด หน่วงในใจ หลาย ๆ อย่างบอกไม่ถูกสิ ไม่ชอบมั้ง เพราะมันทำให้พี่รู้สึกกระสับกระส่าย"

"ขายมันให้ฉันสิ ตอนแรกฉันกลัวผีนะ ยิ่งผีเจ้าของบ้าน ยิ่งกลัว แต่พออยู่แล้ว ฉันรู้สึกรุนแรงทุกอย่าง โกรธรุนแรง หวงของรุนแรง และผูกพันกับมันอย่างรุนแรง ขายฉัน ฉันซื้อเอง พี่เก็บไว้ก็ไม่ได้ใช้อะไร ฉันชอบที่นี่มีสวนใหญ่ ๆ ให้ของขวัญวิ่งเล่น ได้ไหมคะ แล้วหลังจากงานนี้จบจะยอมให้มาหาลูกได้เดือนละ 1 ครั้ง" เซียงเซียงหันมาพูดกับผมด้วยรอยยิ้ม

"จะอยู่ก็ต้องอยู่ด้วยกันสิ แล้วจะให้อยู่ฟรีเลย" ผมหยิกแก้มคนที่วาดฝันอนาคต แต่ไม่มีผมอยู่ในนั้น

"อ๊าาาา เจ็บ ใครจะไปอยู่กับคุณชายแบบพี่ อยู่ไปก็เกะกะ ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง กาแฟยังชงเองไม่เป็นเลย ภาระ เข้าใจไหมคะ" โหยยยยย ยัยนี่เหน็บผมอีกละ ทำไมเก่งนักเรื่องสรรหาคำมาด่าผมเนี่ย

"แต่พี่เป็นผัวเธอ" ผมดันคนตัวเล็ก จนเธอถอยหลังไปติดกับเตียงนอน แววตาของเธอดูสั่นกลัว หน้าแบบนี้สิน่ารัก ยอมมามากแล้ว คิดว่าจะทำอะไรกับผมก็ได้เหรอ ง้อแล้วเหลิงสินะ

"ไม่ใช่"

"ให้พูดใหม่" ผมดันเธอจนหงายลงไปกับเตียงแล้วตามไปคร่อมร่างบางทันที ผมมองแววตาที่สั่นไหว แม้จะด่าผมแต่ก็ไม่กล้าสบตา ผมเลยช่วยเธอรื้อฟื้นความหลัง ด้วยการ ม๊วฟฟฟ เข้าให้

ผมปิดปาดที่ด่าไม่หยุดด้วยปากตัวเอง แล้วขยับนำคนที่พยายามจะดิ้นหนี แล้วไม่นานเธอก็จูบตอบผมช้า ๆ เบา ๆ เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ผมไม่ปล่อยให้เธอคิดนาน สอดลิ้นเข้าไปในช่องปากเล็ก ๆ เพื่อเล่นกับลิ้นเล็ก ๆ ที่ขยับด่าเก่งนัก

"อื้ออออ" เสียงครางในลำคอทำให้ผมได้ใจ ลูบไล้ไปตามร่างกายแล้วสูงขึ้นมาจนถึงหน้าอก ร่างกายเธอตอบสนองโคตรดี แล้วมันก็เป็นแบบนี้ มาสมัยตั้งแต่ตอนเราคบกันแล้ว เธอถูกกระตุ้นง่ายกว่าคนปกติ ที่ผมรู้ได้ เพราะผมเคยมาแล้วไง

"ตอนนี้เธอโคตรเซ็กซี่เลย" ตอนนี้เป็นผมแล้วที่ทนไม่ไหว เรื่องบนเรือมันทำให้ผมอยากจะเป็นเจ้าของเธอแม้ตอนไม่เมา

"ตรงไหนกัน"

"บทเรียนที่หนึ่ง คำชมแบบนี้ของผู้ชาย มันแปลว่าน่าเอา" ผมก้มลงฟัดกับหน้าอกอวบผ่านเสื้อนอกที่เธอใส่อยู่

"อ๊าาาา ลามกที่สุด"

"ร่างกายเธอต่างหากที่ลามก" ผมสอดมือเข้าใต้เสื้อคอเต่าสีดำ แล้วบีบเค้นหน้าอกอวบตามความปรารถนารุนแรงที่มี เสียงครางซี้ดดังไม่หยุด เธอไม่ได้สมยอม แค่มือที่เธอผลักผม มันไม่มีแรงเลยต่างหาก

"ป๊า กับ ม้า ทำอะไรกันอ่าคะ ป๊ายังไม่โตเหรอ กินนมม้าทำไม จะกินต้องถอดเสื้อด้วยสิ" เสียงใส ๆ ที่กำลังงัวเงียถามขึ้นมา จนผมต้องรีบสปริงตัวขึ้นมาจากตัวของเซียงเซียง เพราะลูกที่ผมคิดว่าหลับอยู่บนรถ ขึ้นมาตามเรา

"หม่าม้าเมื่อยค่ะ เลยให้ป๊านวด ไม่ได้กินนมกันนะลูก พี่ชล แบกของด้วยนะคะ"

"เราอยู่ที่นี่กันไหม ถ้าเธอชอบ"

"เดี๋ยวเมียพี่ก็กลับมาแล้วนิ ไม่เอาหรอก" นั่นไง!!! กลับมาด่าผมอีกแล้ว ผมมองดูเซียงเซียงที่กำลังพาลูกเดินจากผมไป แล้วจู๋ที่แข็งนี่จะทำยังไงอ่า โอ้ยยยยย เมื่อสาว ๆ ลงไป ลูกชายผมก็ขึ้นมาตาม เพราะผมลงไปช้า เพราะต้องรออะไรที่มันดันกางเกงได้หดตัวลง

"พ่อ แม่ไม่อยู่ ไม่รู้ไปไหน พ่อเรากลับมาอยู่ที่นี่ได้ไหม อัณณ์ชอบที่นี่ น้องเองก็ชอบ อยู่ที่นี่อัณณ์รู้สึกว่าอัณณ์ได้อยู่ใกล้พ่อ บ้านคุณย่าใหญ่ไป อัณณ์ได้เจอพ่อ แค่ตอนเลิกเรียนเอง อัณณ์ไม่ได้อยากงอแงนะ แต่น้าเซียงเซียงบอกว่า ถ้าอัณณ์ต้องการอะไร อัณณ์ต้องพูด แล้วคนอื่นจะเข้าใจ" ตอนนี้ผมเข้าใจลูกแล้ว เพราะบ้านใหญ่ไป มันก็ไม่ทำให้ลูกผมมีความสุข ลูกผมกลับอยากอยู่บ้านหลังเล็ก ๆ ซะอีก

"อัณณ์ ต้องช่วยพ่อก่อน เราจะชวนน้าเซียงเซียงมาอยู่ด้วย อัณณ์น้าเซียงเซียงไม่รักพ่อ แล้วจะพาน้องหนีไปจากเรา นี่พ่อพูดตรง ๆ เลยนะ พ่อทำไม่ดีกับน้าเซียงเซียงเอาไว้เยอะ...."

"ทำเขาท้องแล้วไม่รับอ่าเหรอ"

"อัณณ์!!!!" ผมตกใจมากกกกก ที่อัณณ์ถามขึ้นมาแบบนี้

"ก็พวกพี่เลี้ยงเขาพูดกัน"

"เฮ้อออออ อืม นั่นแหละ น้องของขวัญเป็นน้องของอัณณ์ เราจะมายอมให้น้าเซียงเซียงพาไปจากเราไม่ได้ อัณณ์จะสู้กับพ่อด้วยไหม"

"สู้!! แต่ตอนนี้ น้าเซียงเซียงก็อยู่หน้าห้องด้วยอะ เขาได้ยินพ่อหมดแล้วมั้ง"

เฮ้อออออ ทำไมผมถึงจะมีมุมเท่ ๆ บ้างไม่ได้ ทำอะไรก็จะโป๊ะแตกตลอด ผมเองก็อยากเป็นพระเอกแบบเท่ ๆ บ้างอ่าาาาาา