“ว้าย ไอ้คนผีทะเล”
1435 คำ
ตองเก้ากะพริบตาถี่ ๆ พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องที่เธออยู่ เป็นห้องโทนสีเทา มีเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงถูกตกแต่งเอาไว้เต็มห้อง
ตองเก้ากำลังครุ่นคิด และทบทวนในสิ่งที่เกิดขึ้น สมองของเธอพยายามประมวลผล ก่อนจะเบิกตาโพลงอย่างตกใจ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเพราะเหตุใดเธอถึงมาอยู่ที่นี่
เธอถูกจับตัวมา แล้วเพื่อนรักสองคนของเธอจะยังปลอดภัยอยู่ไหม แค่คิดตองเก้าก็รู้สึกหัวใจสั่นไหว เพราะความห่วงใยต่อเพื่อนทั้งสอง
นัยน์ตาเล็กมองไปที่เชือกที่พันธนาการข้อมือของเธอสองข้าง หญิงสาวพยายามดิ้นรน แต่ทว่ายิ่งดิ้นมันก็ยิ่งรัดแน่นจนรู้สึกเจ็บไปหมด หากจะกรีดร้องเธอก็กลัวคนที่จับตัวเธอมาจะรู้ว่าเธอฟื้นคืนสติแล้ว
หญิงสาวพยายามเอาตัวรอดอย่างสุดกำลัง แต่ก็เหมือนเดิมเชือกรัดแน่น จนข้อมือบัดนี้ของเธอแดงเถือก
แกรก!เสียงเปิดประตูห้องน้ำพร้อมกับชายร่างสูงที่เดินออกมา เขาอยู่ในสภาพผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างด้วยสภาพหมิ่นเหม่
“ว่าไง” คริสโตเฟอร์แสยะยิ้ม จ้องมองคนที่จ้องมองเขาด้วยใบหน้าซีดเผือด
“คะ...คุณจับฉันมาทำไม?”
“พร้อมที่จะไปนอนคุกหรือยัง?”
“คะ...คุณพูดเรื่องอะไร?”
“เธอคิดว่าโจรกระจอกอย่างพวกเธอ ล้วงคองูเห่าอย่างฉัน แล้วฉันจะไม่รู้เหรอ?” คริสโตเฟอร์เดินไปหยิบมีดพกแล้วเดินตรงไปหาคนร่างเล็ก
“คุณกำลังเข้าใจผิดอยู่นะคะ ฉันไม่ใช่โจรกระจอกอะไรของคุณทั้งนั้น ฉันไม่ได้มีส่วนรู้เห็นในเรื่องที่คุณพูด ตอนนี้คุณกำลังจับแพะอยู่นะคะ” พยายามข่มเสียงไม่ให้สั่น แม้ในใจของเธอตอนนี้จะหวาดกลัวและตื่นตระหนกมากเพียงใด
“แพะเหรอ? นี่เธอเห็นว่าฉันเป็นคนโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันจะบอกเธอให้รู้เอาไว้นะ ว่าฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น”
“คะ...คุณจะทำอะไรฉัน” ตองเก้าเสียงสั่นมากกว่าเดิม
“ฉันจะตัดมือเธอ แล้วส่งเธอไปอยู่ซ่อง” คริสโตเฟอร์เอามีดวางบนข้อมือตองเก้า หญิงสาวก็ยิ่งตกใจ
“ได้โปรดอย่าทำฉันนะคะ ปล่อยฉันไปเถอะ”
“ปล่อยเหรอ เธอคิดว่าผู้ชายอย่างฉันจะยอมปล่อยเธอไปเหรอ ฉันจะจัดการเธอแล้วไปจัดการเพื่อนของเธอ ฉันรู้ด้วยว่ามันอาศัยอยู่ที่สลัม มันเป็นใครแม่มันชื่ออะไร” คริสโตเฟอร์ด้วยน้ำเสียงเหี้ยม จ้องมองคนร่างบางเล็กที่บัดนี้ใบหน้าซีดเผือดลงกว่าเดิม
“...”
“และดูเหมือนว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นมันมีลูกด้วย ลูกมันน่าจะยังไม่ถึงหนึ่งขวบ เมียทิ้งตอนนี้แม่เลี้ยงลูกให้มันอยู่ ฉันไม่เห็นใจหรอกถึงแม้ว่ามันจะมีลูกก็ตาม”
“คุณคริสโตเฟอร์คะ ได้โปรดอย่าทำร้ายเพื่อนของตองเลย ได้โปรดปล่อยพวกเขาไปเถอะค่ะ เด็กผู้หญิงคนนั้น ก็ไม่ได้รู้เรื่องราวที่พ่อกระทำ อย่าทำอะไรเธออย่าทำอะไรแม่ของไอ้โขงเลยนะคะ” ตองเก้าเม้มปากเอ่ยคำอ้อนวอน คริสโตเฟอร์ริมฝีปากเล็กนั้น ก่อนจะเสหน้าไปทางอื่น รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาดื้อ ๆ เมื่อเห็นริมฝีปากบางนั้น
“หึ ทำไมฉันต้องสนคำพูดของเธอล่ะ ฉันจะให้ลูกน้องไปจัดการพวกมัน โจรกระจอกสร้างแต่ความเดือดร้อนให้คนอื่น”
“แล้วทำไมไม่คิดว่าพวกฉันก็เดือดร้อนบ้างล่ะ พวกคุณรวยพวกคุณไม่เคยกินอด ๆ อยาก ๆ พวกคุณไม่เคยลำบาก แต่พวกฉันลำบากอยู่ทุกวัน”
“หึ เหตุผลฟังไม่ขึ้น”
“ได้โปรดเถอะค่ะ อย่าทำอะไรพวกมันเลย ถือว่าฉันขอร้อง คุณจะให้ฉันทำอะไรฉันก็ยอม แต่อย่าส่งฉันไปซ่องอย่าทำร้ายเพื่อนของฉัน จะให้ฉันเป็นคนสวนคนใช้ เป็นอะไรก็ได้ฉันยอม แต่ขอร้องว่าอย่าทำอะไรพวกมัน สงสารพวกมันเถอะนะคะ”
“ไอ้ที่เธอจะทำ ฉันมีคนทำแล้ว ไม่อยากรับใครมาเพิ่ม”
“แล้วฉันต้องทำยังไง คุณถึงจะยอมปล่อยเพื่อนฉัน”
“เธอจะเอาอะไรมาแลกล่ะ แลกกับการที่ฉันไม่ให้ลูกน้องไปจัดการไอ้สองตัวนั่นกับแม่ของมัน แลกกับการที่ไม่ส่งเธอไปซ่อง”
“ปล่อยฉันก่อนนะคะเราค่อยพูดเรื่องนี้กัน ฉันเจ็บข้อมือไปหมดแล้วนะคะ”
“อย่าเปลี่ยนประเด็น ฉันไม่ใจอ่อนหรอก หรือเพื่อนเธอจะเอาเงินมาคืนฉันล่ะ แต่ฉันไม่รับประกันหรอกนะว่าเอาคืนแล้ว ฉันจะไม่จับเธอไปซ่อง”
“...” ตองเก้านิ่งเงียบ จะให้เอาเงินคืนได้ยังไงป่านนี้พวกเพื่อนรักของเธอก็คงจะแบ่งปันเงินกันแล้ว ถ้าเอาเงินมาคืนเขาป้าของเธออีกละ ป้าของเธอก็คงจะติดคุกไม่ได้ประกันตัว
ถึงจะไม่ได้เป็นหลานที่ดีแต่เธอก็ไม่อยากให้ผู้มีพระคุณต้องติดคุก อีกอย่างเขาก็ไม่รับประกันว่าถ้าได้เงินคืนแล้วเขาจะปล่อยเธอกับเพื่อนไป สู้เธอยอมเสี่ยงคนเดียวแต่ให้เพื่อนรอดและเก็บส่วนของเธอเอาไว้ให้จะไม่ดีกว่าเหรอ
เผื่อเธอรอดออกไปก็จะยังได้เงินส่วนนั้นอยู่
หญิงสาวนิ่งเงียบ คริสโตเฟอร์ยกยิ้มแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์กดโทรออก อย่างไรเสีย เจ้าหล่อนก็คงจะไม่ทำตามแน่
(ครับนาย)
“จัดการพวกมันเลย บอกไอ้หลอดมาเอาผู้หญิงคนนี้ไปซ่อง กูไม่อยากจะพูดอะไรให้มากความแล้ว มึงไม่ต้องเอาไปให้ตำรวจนะ ถูกจับติดคุกปีสองปีก็ออกมาแล้ว เอาไปอยู่ซ่องทรมานกว่ากันเยอะ”
(ครับนาย) คริสโตเฟอร์กดวางสาย ไม่นานนักลูกน้องของเขาก็เดินเข้ามา
“เอาตัวมันไป”
“ครับนาย”
“ฉันขอแลกกับสิ่งที่ฉันมี” ตองเก้าเอ่ยขึ้น ในเมื่อเลือกไม่ได้ก็คงต้องทำ
“แล้วมีอะไรล่ะ?” สายตาคมจ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายทาง ยิ่งได้เห็นสายตานั้นหญิงสาวก็ยิ่งเม้มปากแน่น ถึงจะไม่เคยทำเรื่องอย่างว่า แต่เธอก็คาดเดาสายตาของเขาออกว่าตอนนี้คนตรงหน้ากำลังคิดอะไร
“อยากเย้ฉันก็บอกมาเถอะ อย่ามาพูดเวิ่นเว้ออยู่เลย”
“ไอ้แหลมออกไปก่อน” คริสโตเฟอร์สั่งลูกน้องให้ออกไป
“ครับ” แหลมยกยิ้มแล้วเดินออกไป คนตัวใหญ่จ้องร่างเล็กนัยน์ตาเจ้าเล่ห์ เขาลูบใบหน้าคมคายของตัวเองแล้วเอ่ยคำพูดสองแง่สองง่าม ตองเก้าก็รู้ได้ทันทีว่าชายร่างโตชอบเรื่องอย่างว่า
“แล้วถ้าฉัน'อยาก'ล่ะ” เขาเน้นคำว่าอยากยิ่งทำให้คนฟังหน้าร้อนผะผ่าว
“ถ้าอยากได้ก็จ่ายเงินมาเพิ่ม เงินค่าไถ่สามสิบล้านหายกัน จ่ายค่าปี้มาอีกสิบล้าน”
“หึ ยัยเด็กโจรกระจอก” คริสโตเฟอร์จ้องเข้าไปที่นัยน์ตาคู่สวย เขารู้ว่าเธอกำลังกลัวแต่กลบเกลื่อนมันเอาไว้
“ถ้าไม่มีปัญญาจ่าย ก็อย่าหวังว่าจะได้ปี้”
“หึ ถ้าจะเอา ตอนนี้ก็ยังได้เลย ถ้าฉันจะเอาเธอ ต่อให้มีปัญญาก็ไม่สามารถดิ้นหนีได้” ทั้งสองจ้องตากันพร้อมกับหัวใจตองเก้ากำลังสั่นไหว
ตึกตัก!
“ใจเต้นแรงจัง แพ้ความหล่อของฉันล่ะสิ ก็อย่างว่าแหละเนาะ คนมันหล่อผู้หญิงขี้เหร่อย่างเธอ คงไม่เคยเจอ” คำพูดปรามาสแสนร้ายกาจของคริสโตเฟอร์ทำเอาหญิงสาวจ้องหน้าเขาเขม่นอย่างไม่พอใจ
“เหอะ ถ้าแบบนี้หล่อประเทศไทยก็ไม่มีคนขี้เหร่แล้วแหละ” ตองเก้าตอกกลับทันทีคริสโตเฟอร์ถึงกับหน้าร้อนในสิ่งที่คนร่างเล็กเอ่ย
“หึ! ปากดี”
“ตกลงจะเอาไง? จะเอาไม่เอา ถ้าไม่เอาก็ปล่อยฉันจะรีบไปประกันตัวป้าฉัน ส่วนเงินไม่มีคืนหรอก”
“ฉันจะเอาเธอ แต่ไม่จ่ายอีกแน่ ฉันจะเอาให้คุ้มเงินที่เสียแน่นอน”
“หึ สุดท้ายก็น่าหม้อ แต่ไม่จ่ายเพิ่มก็อย่าหวัง”
“เธอน่าจะรู้ดีว่าสถานะตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์ต่อรองฉัน” คริสโตเฟอร์เอ่ยเสียงเข้มกระตุกผ้าเช็ดตัวออกทันที
“ว้าย ไอ้คนผีทะเล”
- ผู้เขียน
