พ่อหนุ่มผมแดง
1002 คำ
ช่วงปิดภาคเรียนที่มีเหล่านักศึกษาและนักเรียนหลากหลายเดินกันให้ขวักในรั้ว มหาลัย เนื่องจากวันนี้คือวันรายงานตัวของนักศึกษาปีหนึ่งที่กำลังจะเข้ามาศึกษาในมหาลัยชื่อดังแห่งนี้เป็นปีแรก
“ไอ้ลี มึงมองเชี้ยไรวะ” เสียงทุ้มของมาวินเอ่ยถามเพื่อนรักที่กำลังจ้องมองไปยังกลุ่มนักเรียนที่กำลังรอรายงานตัวอยู่หน้าหอประชุมที่ใหญ่ที่สุดในมหาลัย
“เสือก!!”
“อ้าว!!ไอ้สัด” เสียงโวยวายของมาวิน เมื่อเห็นพฤติกรรมอยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนอื่น ทำให้กลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่ลานกว้างถึงกับส่ายศีรษะเบา ๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเอือมระอา
“มึงหยุดทำตัวเป็นเมียไอ้ลี ได้แล้วไอ้วิน” มาร์ชที่นั่งมองการกระทำของเพื่อนรักอยู่นาน ถึงกับพูดห้ามปรามเอาไว้ก่อน เพราะลุคของพวกเขาไม่ควรให้เหล่านักศึกษาปีหนึ่งเห็น เนื่องจากพวกเขาเป็นทั้งสโมสรนักศึกษาและเป็นเฮดว๊ากของคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหด
“นี่มึงเข้าข้างไอ้ลี”
“เปล่า กูแค่รำคาญมึง” มาร์ชเอ่ยบอกกับมาวิน เสียงทะเลาะของทั้งคู่ไม่สามารถทำให้ ตาเรียวคมของลีละความสนใจกับสิ่งที่เขามองอยู่ได้เลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มยังคงมองไปยังกลุ่มนักศึกษา เงียบ ๆ โดยที่ไม่มีใครทราบเลยว่าเขานั้นกำลังมองอะไรอยู่
“ไอ้ลีเย็นนี้เข้าร้านสักไหม” เสียงทุ้มของไดมอนด์ที่เดินออกจากห้องสโมสรนักศึกษามุ่งตรงมาถาม ชายหนุ่มผมแดง
คิ้วดำเข้มถูกบากคิ้วเป็นเอกเฉพาะตัวของชายหนุ่ม รอยสักที่โผล่พ้นขอบเสื้อช็อป ใบหน้าหล่อที่น่าหลงใหล ตาเรียวคมตาฉบับลูกครึ่งไทยจีน ผิวขาวเนียนละเอียดตามสไตล์ผู้ชายรักความสะอาด หันกลับไปมองเสียงเรียกเงียบ ๆ
“มีคิวไหม”
“มีสิวะ!!คิวยาวถึงปีหน้าแล้ว” ใบหน้าติดหงุดหงิดของไดมอนด์ หุ้นส่วนร้านสักเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของลี
“เอาดิ บอกเตยหอม ไลน์แจ้งคิวสักกูด้วย” เสียงทุ้มเอ่ยบอกกับบอกไดมอนด์ สักลายเป็นสิ่งที่ลีชอบมาตั้งแต่เด็ก ทุกอย่างบนร่างกายของมนุษย์เขาเห็นเป็นเพียงแค่ศิลปะและสักลายไม่สามารถวัดสันดานของคนได้
เพราะคนที่ไม่สัก เนื้อตัวขาวสะอาดก็ใช่ว่าจะเป็นคนดีเสียทุกคน ถึงแม้ว่าชีวิตนี้ไม่มีความจำเป็นเลยสักนิดที่ต้องมานั่งสักให้ปวดหลัง
“อืมได้”
“ไอ้ไดมอนด์ คณะบริหารปีนี้มีสาวสวยเยอะไหมวะ” เสียงทุ้มของมาวินเอ่ยถาม ไดมอนด์ หลังจากที่ชายหนุ่มคุยกับลีเสร็จ
“กูไม่รู้ เพราะสำหรับกู เตยหมอ เมียกูสวยที่สุดแล้ว”
“กูจะอ้วก”
“ถ้ามึงมีเมียแล้วมึงจะรู้ ว่าในชีวิตของเรา เธอจะสวยจนไม่อยากมองคนอื่น” เสียงทุ้มของไดมอนด์เอ่ยบอกกับมาวิน ด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ
และรอยยิ้มกว้างที่ปรากฏบนใบหน้า เพียงแค่เขานึกถึงหน้าของแฟนสาวที่เรียนคณะเดียวกัน
“ว่าง ๆ กูจะพาไอ้ลีไปฟาดสาวบริหาร”
“นั่นมึง!!ไม่ใช่ไอ้ลี”
“กูเห็นด้วย ไอ้ลีมันเก็บความบริสุทธิ์เอาไว้ให้คนที่ใช่” เสียงทุ้มของหนุ่ม ๆ เอ่ยแซวบุคคลที่นั่งเงียบ ตาคมยังคงจ้องมองไปยังเหลานักศึกษาที่กำลังยืนรายงานตัวอยู่
“กูอยากเห็นผู้หญิงที่มาเปิดบริสุทธิ์ของไอ้ลี จริง ๆ”
“กูจะให้เงินสดแสนหนึ่ง ถ้าผู้หญิงคนไหนเปิดบริสุทธิ์ไอ้ลีได้”
“ไอ้สัด!!” ลีหันไปมองหน้าเพื่อนที่กำลังนินทาตัวเองในระยะเผาขนสนุกปากและทุกเรื่องที่เพื่อนของเขาพูดมาคือเรื่องจริง รวมไปถึงเรื่องบริสุทธิ์ไร้มลทินจากมือของสาวอื่นเช่นกัน
ร่างสูงเพอร์เฟคที่ไม่เคยมีสาวใดได้เข้าใกล้หรือได้สัมผัส เหมือนเขากำลังหวงแหนร่างกายของตัวเองเอาไว้ให้กับใครคนหนึ่ง ซึ่งเขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าตัวเองรอใครอยู่
“เออ กูจะถามเรื่องลายสักที่มีผู้หญิงไปสักลายห่วงห้ามของไอ้ลี ตอนนี้เป็นไงบ้างวะ”
“ถูกไอ้ลีขู่ จนรีบไปลบแทบไม่ทัน” เสียงทุ้มของไดมอนด์เอ่ยบอกกับมาวินและมาร์ช ที่นั่งทำให้อยากรู้เกี่ยวกับเรื่องของลีเพื่อนรักของตัวเอง
“จริงดิ”
“ไอ้ลี มึงจะหวงลายสักไปทำไมวะ แบบออกจะสวย”
“เรื่องของกู!!” เสียงทุ้มของลีเอ่ยบอกกับมาวิน ใบหน้าที่ติดหงุดหงิดหันไปมองหน้าเพื่อนรักที่กำลังกวนประสาทเขาอยู่
“ลายสักที่ไอ้ลีคิดเอง มันจะเก็บเอาไว้ให้เมียในอนาคต” เป็นไดมอนด์ที่เฉลยออกมาให้ทุกคนได้รู้ เพราะเขาเห็นลีนั่งออกแบบเป็นเวลานานและลายสักที่ลีออกแบบ มีความหมายลึกซึ่งสำหรับเจ้าตัว
“เท่ห์ ฉิบหาย”
“พระเอกเลยว่ะ”
“กูคิดเอง จะให้คนอื่นมาเอาไปได้ไง”
“แล้วถ้าคนอื่นคัดลอกลายมึงไป” ยังไม่ทันที่มาวินจะพูดจบ เสียงทุ้มของลีก็พูดแทรกขึ้น น้ำเสียงที่ชายหนุ่มเปล่งออกมา ทำให้ทุกคนที่ได้ยินถึงกับคนลุกซู่แทนบุคคลคนนั้นทันที
“ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต” น้ำเสียงเย็นยะเยือกกับรอยยิ้มบางบนใบหน้าที่ดูแล้วน่ากลัว มากกว่าน่ายินดี ถึงแม้ว่ารอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของลีจะเหมือนคนใจดี แต่เปล่าเลย รอยยิ้มที่ยิ้มออกมาแฝงไปด้วยความโหดและเถื่อน
“ไอ้สัด!!เถื่อนเกิน”
“ลายสักที่กูคิดจะมีกูกับเมียกูเท่านั้น ที่ได้ครอบครอง”
- ผู้เขียน
