EPISODE 01 แตงโม
1045 คำ
“ซี๊ด...หนูไม่ไหวแล้วค่ะเสี่ยขา เข้ามาเถอะค่ะ” ครางเรียกร้องให้อีกฝ่ายย่ำยีเพราะมีความต้องการทางเพศ เนื่องด้วยโดนปลุกอารมณ์อย่างรุนแรง
“หนูโม ทำให้เสี่ยก่อนสิจ๊ะ เดี๋ยวเสี่ยจ่ายเพิ่ม” เสี่ยวิชัยร้องขอซึ่งเสี่ยจะขอแบบนี้เป็นประจำจนฉันชินและค่อนข้างชอบเพราะคำว่า ‘จ่ายเพิ่ม’ เป็นอะไรที่คนอาชีพอย่างฉันอยากได้ยินที่สุด
“เสี่ยน่ารักที่สุดเลยค่ะ จุ๊บ” ฉันเปลี่ยนท่วงท่าจากที่อยู่ด้านล่างมาอยู่ข้างบนเเทน หลังจากนั้นก็ก้มหน้าลงไปหาส่วนนั้นของเสี่ยแก่พุงย้วย อายุของเขาเราไม่ต้องไปสนใจ เพราะเขาเป็นแค่หนึ่งในลูกค้าเท่านั้น ปัญหาของเขาตอนนี้คือน้องชายไม่ลุกขึ้นสู้จนฉันต้องปลุกมันขึ้นมาด้วยปากของฉัน ใช่ค่ะ ปากของฉันนี่แหละ จะทำยังไงได้ ในเมื่อเลือกขายร่างกาย ฉันมีสิทธิ์เลือกที่ไหน อยากได้เงินเขาฉันก็ต้องยอมทำตามความต้องการของเขาสิ
อะ ช่างหัวเรื่องนั้นไปก่อน เรากลับมาที่พอฉันเริ่มปลุกน้องชายของเสี่ยวิชัยสักพัก ไม่นานนักเสี่ยก็ปล่อยน้ำรักใส่ปากของฉัน แม้สะอิดสะเอียนแต่ฉันเลือกคายได้ที่ไหน จำใจต้องฝืนกลืนลงคอทำเหมือนว่าอร่อยนักอร่อยหนา
ทำหน้ายั่ว ๆ แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากคล้ายเสียดายที่มีให้ดื่มเพียงน้อยนิด จากนั้นฉันกำลังจะขึ้นคร่อมแต่แล้วก็...
“แค่นี้ก็พอแล้วจ้ะหนูโมคนสวย เสี่ยไม่ไหวแล้ว” ให้ตายเถอะ! เสี่ยวิชัยเป็นแบบนี้ตลอดเลย ความรู้สึกเหมือนเขาทิ้งฉันไว้บนยอดเขาอะ จากใจเลยนะถึงเสี่ยจะแก่จะอ้วนไม่ใช่สเปคที่ชอบ แต่คืออารมณ์ฉันมันมาแล้วไง เขาเร้าจนฉันอยากได้ แล้วนี่คือฉันค้าง ทิ้งฉันไว้กลางทางอีกละ ในใจฉันตอนนี้กลอกตามองบนร้อยรอบละ
แต่จะแสดงออกแบบนั้นได้ที่ไหน คนเราก็ต้องมีมารยากันทั้งนั้นใช่ไหมล่ะ ฉันจึงใช้น้ำเสียงอ้อนวอนเพราะอารมณ์ต้องการมันค้างคา คือคนเราอะ อารมณ์มาแล้วก็ต้องสนองใช่ปะ ทว่าสำหรับเสี่ยวิชัยฉันรู้ว่ามาได้แค่นี้จริง ๆ ต่อให้ฉันอยากแค่ไหนก็ไม่โดนเสี่ยกระแทกหรือได้ขย่มเขาหรอก จึงต้องแสร้งว่าอยากได้มาก ๆ “เสี่ยขา…”
“นี่จ้ะ ค่าเสียเวลาของหนูโม” เสี่ยวิชัยหยิบแบงค์พันออกจากกระเป๋าเงินตุง ๆ ยื่นมาให้ฉันประมาณ 30 ใบเห็นจะได้
เห็นไหมว่ามันได้ผล ถึงจะค้างแต่ถ้าได้ขนาดนี้อีโมยอมค่ะ
“โมอยากมีความสุขกับเสี่ยนะคะ” ฉันกอดหอมเสี่ยหลายต่อหลายที ทั้งที่ใจฉันไม่ได้อยากจะทำเลย แต่มันจำเป็นต้องเสแสร้ง ตอแหลให้เหมือนว่าฉันต้องการเสี่ยมากมาย
“เอาไว้เสี่ยจะมาหาหนูโมบ่อย ๆ นะจ๊ะ” เสี่ยวิชัยเอามือมาลูบหัวฉันอย่างเอ็นดู เห็นไหมว่าได้ผล การออดอ้อนจะทำให้ลูกค้าอยู่กับนาน ไม่ต้องคอยหาลูกค้าใหม่ ๆ ไม่ต้องกังวลว่าจะบริการถูกใจไหม คนเก่า ๆ ยังไงก็รู้ใจกันอยู่แล้ว
“สัญญาแล้วนะคะ ต้องมาบ่อย ๆ นะ โมคิดถึง จุ๊บ” ฉันจูบลงที่แก้มย้วย ๆ ของเสี่ย
“คอนโดนี้เป็นชื่อหนูโมแล้วนะจ๊ะ” เสี่ยบอกฉันพร้อมส่งรอยยิ้มที่เสี่ยคงคิดว่าหล่อที่สุดมาให้ เอาจริงถ้าเสี่ยหนุ่มกว่านี้ก็อาจจะดีกว่านี้นะ
“เสี่ยขา...มันมากเกินไปค่ะ โมรับไม่ได้” ฉันบอกปัดอันนี้พูดจากใจจริง เพราะเสี่ยวิชัยให้ฉันมากเกินไปแม้คอนโดนี้ไม่ได้แพงหูฉี่ แต่ก็หรูหราในระดับหนึ่ง ซึ่งฉันไม่มีปัญญาหาเงินมาซื้อ ถึงมีเงินก็ไม่คิดจะซื้อ ก็ฉันมันตัวคนเดียวอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น
“เก็บเอาไว้นะหนูโม ที่นี่เทียบไม่ได้กับความน่ารักของหนูโมที่มีให้เสี่ยเลย” เสี่ยวิชัยยังคงยัดเยียดคอนโดหรูให้ฉันเหมือนเดิม
“เสี่ยน่ารักกับโมอีกแล้ว ขอบคุณนะคะ” ฉันกราบลงที่อกของเสี่ย เสี่ยวิชัยคนนี้คือขาประจำของฉัน เอาตรง ๆ คือเสี่ยไม่เคยเสียบฉันหรอก แค่ฉันปลุกเสี่ยก็ล่มปากอ่าวแล้ว เสี่ยดูแลฉันดีมาก เสี่ยขอเลี้ยงดูฉัน แต่ฉันปฏิเสธเพราะแค่เงินที่เสี่ยเลี้ยงคงไม่พอต่อจำนวนเงินที่ฉันต้องการ
“เพราะหนูโมน่ารักกับเสี่ย เสี่ยก็เลยต้องน่ารักกับหนูโม แล้วเมื่อไหร่หนูโมจะเลิกอาชีพนี้สักที” เสี่ยถามประโยคเดิม ๆ ที่เวลาเจอกันทีไรจะได้ยินประโยคนี้เป็นประจำ
“ยังต้องใช้เงินอีกเยอะค่ะเสี่ย” ฉันบอกเสี่ยถึงความจำเป็นที่ต้องผันตัวจากนักศึกษาทั่วไป มารับอาชีพพิเศษที่ผู้หญิงส่วนใหญ่พากันรังเกียจ
“เสี่ยช่วยเอาไหม” ประโยคนี้เสี่ยก็พูดกับฉันเป็นประจำ
“โมขอบคุณนะคะ แต่โมรู้ว่าตอนนี้ธุรกิจของเสี่ยกำลังมีปัญหา อย่าให้โมเป็นภาระของเสี่ยอีกเลยค่ะ ไหนจะภรรยาเสี่ยอีก เสี่ยรักเธอไม่ใช่เหรอคะ อย่าให้เธอเสียใจเลยค่ะ โมรู้นะคะที่เสี่ยไม่ลึกซึ้งกับโมเพราะเสี่ยยังคงให้เกียรติภรรยาของเสี่ย” ฉันพูดความจริง ดูก็รู้ว่าเสี่ยรักและให้เกียรติภรรยาที่อยู่ด้วยกันมาหลายสิบปี แต่ที่มาหาฉันคงเป็นความต้องการของผู้ชายมากราคะนั่นแหละ
“หนูโม...” เสี่ยพยายามจะไม่ยอมรับความจริงที่ฉันมองเห็น
“รีบกลับเถอะค่ะเดี๋ยวเธอจะรอ ขอบคุณนะคะสำหรับคอนโด เสี่ยน่ารักกับโมจริงๆ” ฉันรีบตัดบท เนื่องจากเราทั้งคู่เริ่มคุยกันในเรื่องส่วนตัวมากเกินไป ถึงเสี่ยวิชัยจะยกคอนโดให้ฉัน แต่เขาก็เป็นเพียงลูกค้าคนหนึ่งเท่านั้น
- ผู้เขียน
