Episode2
1004 คำ
-2-
(มินิมาร์ท)
“ชะนีเด็กนั่นมีอะไรดีวะ”
“น้องเขาก็น่ารักดี”
“ใครถาม!!”
ฉันหันไปตวาดผู้โดยสารจำเป็นซึ่งนั่งอยู่เบาะข้างคนขับ
“กูก็แค่บอก”
“เสือก”
“พูดอะไรระวังปากหน่อยนะมินิมาร์ท”
ฌอนหันมาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฉันเลยสะบัดหน้าใส่เขาหันกลับไปขับรถต่อ
“แล้วนี่จะไปไหน”
เออ นี่ฉันขับรถจะไปไหนวะ
“ไม่รู้ก็วนรถกลับ”
“ไม่ๆฉันจะไปบางแสนถ้านายอยากกลับก็เดินกลับไปล่ะกัน”
“เฮ้อ ถ้าอย่างนั้นก็จอดด้านหน้า”
“นายจะเดินกลับไปจริงๆหรอ”
“จะขับให้ ขืนให้เธอขับจะถึงรึเปล่าไม่รู้”
ฉันยอมจอดรถตามคำสั่งเขา ฌอนกับฉันสลับตำแหน่งกันโดยฌอนกลายไปเป็นคนขับส่วนฉันเป็นผู้โดยสารแทน
“ง่วงก็นอนไปเลยนะ ถึงแล้วเดี๋ยวปลุก”
ฌอนบอกทั้งที่ตายังมองถนนอยู่ ฉันหันไปมองเขาด้วยความรู้สึกแปลกๆเราไปสนิทกันตอนไหน
มุมนี้เขาดูหล่อและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกทำไมกันนะเราพึ่งเจอกันวันนี้เองแต่ฉันกลับรู้สึกคุ้นเคย
“นี่เธอเที่ยวลากใครไปไหนมาไหนแบบนี้ตลอดเลยหรอ”
ฉันสะดุ้งออกจากภวังค์เมื่ออยู่ๆเขาก็ถามขึ้นมา
“ปะ...ป่าวเรื่องนายมันฉุกละหุก”
“แล้วชอบไปบางแสนรึไง”
“อืมต้าชอบพาไปดูพระอาทิตย์ขึ้น”
“เหอะ ต่อไปคงไม่มีโอกาสแล้วล่ะ”
“ก็คงใช่ต้าดูจริงจังกับน้องคนนั้น”
“ไม่ใช่เธอไม่ได้ไปเพราะเธอมีผัวแล้วต่างหาก”
“อย่าโมเมฉันยังโสด”
เอี๊ยดด
“กูขอดีๆแล้วนะ”
ฌอนจอดรถเข้าข้างทางก่อนจะหันมาจ้องฉันตาเขม็ง เเขนสองข้างเขาคร่อมฉันไว้
“เรื่องแบบนี้มันขอแบบนี้ได้ไงวะ”
ฉันพยายามขยับตัวให้ชิดเบาะมากที่สุด
“ก็จะขอแบบนี้อะ”
แบบนี้ก็ได้หรอวะเกิดมาไม่เคยเจอใครเอาแต่ใจได้หน้ามึนขนาดนี้
“ไม่ได้โว้ย ฌอนตั้งสตินะแล้วคิดดีๆเราพึ่งเจอกันวันนี้เราไม่เคยรู้จักกันด้วยซ้ำ”
“ถ้าบอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่กูเจอล่ะ”
“หมายความว่าไง?”
ฉันเงยหน้าถามเขา
“เฮ้อสรุปคือต้องอธิบายใช่มะ”
ฌอนถอนหายใจก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม
“เออสิวะ”
“คือวันนั้นที่งานเลี้ยงแม่และฉันเห็นเธอ”
“ตกใจในความสวยฉันว่างั้น”
ฉันถามเขากลับพร้อมรอยยิ้มกวนๆมือแกะห่อบะหมี่มากินไปด้วยท่าทางเรื่องจะยาว
“อย่ามากวนตีนมิน”
“นิดหน่อยเองอะให้ลูกชิ้นปลา อ้าปากเร็วคนดีอ้าม”
“ไม่เอา”
ฌอนทำหน้าไม่สบอารมณ์แต่ก็ยอมกินลูกชิ้นปลาที่ฉันป้อนให้
“อะเล่าต่อสิ”
“เออ แล้วช่วงนั้นแม่ชอบจับคู่ให้ กูเลยต่อรองว่าถ้าเอาเธอมาเป็นเมียได้ท่านจะต้องเลิกยุ่ง”
“แง่ม แง้ม”
บะหมี่แห้งร้านนี้สุดยอดไปเลยรู้งี้ซื้อมาสองห่อดีกว่า
“นี่ฟังบ้างมั้ยเนี่ย”
“ฟังสิก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับฉันตรงไหน”
ฉันพูดลอยหน้าลอยตาก้มลงกินบะหมี่ต่อ
พรึบ!
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะฌอน!!”
อยู่ๆฌอนก็ดึงฉันไปนั่งบนตักเขาแถมยังกอดฉันไว้แน่น ฉันทั้งทุบทั้งดิ้นก็ไม่หลุดสักที
“ถ้าขอดีๆไม่ได้ก็เป็นเมียจริงๆไปเลยแล้วกัน”
จ๊วบ จ๊วบ
ฌอนกดจูบลงตรงซอกคอฉันเเรงจนฉันสะดุ้ง มือหนาสอดเข้าไปภายใต้เสื้อตัวบางที่ฉันสวมใส่อยู่
“หยุดนะไอเหี้ย หยุด”
“หึ เหี้ยก็ผัวรึเปล่า”
เพี๊ยะ!!
“บอกว่าไม่เอาไงวะ!”
ฉันตบหน้าฌอนอย่างแรงก่อนจะตะคอกใส่เขาเสียงดัง
“ตอนแรกจะไม่ทำอะไรหรอกแต่เธอวอนเองนะ”
ฌอนพูดเสียงเข้ม มือหนารวบแขนฉันไว้เหนือหัวอีกมือกระชากเสื้อออกอย่างแรง
“อย่าดิ้นมินเตือนดีๆ”
“ก็ปล่อยสิวะ”
ผลั๊ก ผลั๊ก
ฉันทั้งดิ้นทั้งถีบแต่ไม่สะเทือนเขาเลยสักนิด
“อะ อ๊าอย่าลูบ”
มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกายฉัน ความร้อนจากสัมผัสของเขาสร้างความเสียวซ่านแปลกๆให้ฉันจนต้องเผลอครางออกมา
“ชะ... ฌอนเราไม่ได้รักกัน”
ฉันพยายามรวบรวมสติหว่านล้อมเขาเพื่อจะช่วยให้เขาหยุดได้
“หึ เป็นผัวเมียกันก่อนแล้วค่อยรักกันก็ได้”
จ๊วบ จ๊วบ
ริมฝีปากร้านประกบเข้ากับยอดประทุมสีชมพูเขาดูดดึงมันเสียงดังเหมือนเด็กหิวนม อีกมือเลื่อนขึ้นขยำเต้างามอีกข้าง
“หวาน เต้าเธอหวานที่สุดตั้งแต่กูเคยเจอมาเลย”
“อ๊า ซี๊ดอย่ากัดแรง อ๊าย”
มือฉันในตอนแรกที่พยายามดันเขาออกตอนนี้กลับกลายเป็นกดหัวเขาให้ดูดกินแทน
“อื้มดีมาก”
ฌอนครางในลำคออย่างพึงพอใจ เขาไล่จูบจากเต้าลงไปจนทั่วหน้าท้องไม่มีที่ตรงไหนเลยที่ไมาเป็นรอยแดง
“อื้อ ฌอนอย่า”
สำนึกสุดท้ายฉันสั่งให้ผลักไสเขาออก สายตาเหลือบไปเห็นเครื่องช็อตไฟฟ้าริมประตู
ฌอนยังคงไล่จูบบริเวณหน้าท้องฉันอยู่ ฉันเลยอาศัยจังหวะนี้ข่มความเสียวไว้พยายามเอื้มมือไปหยิบเครื่องช็อตไฟฟ้าก่อนจะ...
“เฮ้ย เหี้ยไรนี่”
ฌอนสะดุ้งทันทีเมื่อฉันจี้เครื่องช็อตไฟฟ้าใส่เขา ฉันอาศัยจังหวะเขากำลังตกใจช็อตเขาอีกครั้งก่อนจะถีบฌอนลงจากรถไป
ปัง!!
“มึงไม่มีวันได้กูเป็นเมียหรอก”
ฉันรีบปิดประตูและล็อคทันที สีหน้าฌอนโกรธจัดคือถ้าฉันลงไปตอนนี้เขาจับฉันฆ่าหมกป่าแถวนี้เเน่ฉะนั้นเผ่นก่อนดีกว่า
บ๊ะบายนะจ๊ะสุดหล่อ อิอิ ^_^
...
- ผู้เขียน
