ตอนที่ 1เรื่องราวของกุ๊กไก่และอชิได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
1467 คำ
นาชาแทบไม่เชื่อหูตัวเองเมื่อได้รับโทรศัพท์สายหนึ่งจากผู้ชายที่เธอเพิ่งคุยกันได้ครั้งเดียวและเขาก็บินมาหาเธอที่จอร์แดน
นาชาส่งลูกสาวคนเล็กให้พี่เลี้ยงของเขาอุ้มไปเล่นที่อื่นในขณะที่สนทนากับผู้ชายหน้าหล่อท่าทางดีคนนี้ตามลำพัง
อันที่จริงจะบอกว่าตามลำพังก็ไม่นับว่าใช่ด้วยในตอนนี้มีบอดี้การ์ดของสามีคอยดูแลความปลอดภัยให้เธอยืนกระจายกันอยู่หลายคน
เพราะเขาต้องมาติดต่อธุรกิจที่นี่เป็นเวลาหลายเดือนจึงได้ลากเธอมาเป็นเพื่อนทั้ง ๆ นาชาเองก็ไม่ได้ขัดเธอไม่เคยมาแถวตะวันออกกลางจึงตื่นเต้นไม่น้อย
หญิงสาวยกกาแฟน้ำสีดำสนิทแต่รสชาติกลับดีเป็นอย่างยิ่งขึ้นมาดื่มช้า ๆ ใบหน้าสวยหวานส่งยิ้มละลายใจให้เขา
"ฉันยอมรับคุณจริง ๆ ค่ะ อุตส่าห์บินมาที่นี่เพื่อมาถามเรื่องเพื่อนสาวของฉัน"
เธอหัวเราะย้อนคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่จู่ ๆ ก็มีโทรศัพท์ลึกลับโทรเข้ามาหาเธอและแนะนำตัวอย่างคร่าว ๆ ว่าตัวเองเป็นใคร ทั้งยังถามเธอเรื่องกุ๊กไก่วุ่นวาย นาชากลับไม่ตอบอะไรนอกจากบอกว่า
"ฉันเป็นเพื่อนรักของกุ๊กไก่ และรู้แค่ว่าคุณทำเธอเสียใจเพราะแบบนี้ฉันจะไม่บอกอะไรคุณทั้งนั้น คุณดูไม่จริงใจเท่าไหร่"
หลังจากนั้นเขาพยายามอธิบายอยู่นาน จนกระทั่งนาชาท้าทาย
"ฉันไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้าทางโทรศัพท์ ถ้าอยากรู้คุณก็บินมาหาฉันที่นี่สิคะ"
ให้ตายเถอะโรบิ้น เขาบินมาหาเธอจริง ๆ แบบทันทีด้วยซ้ำ จนเธอตกใจเลยทีเดียว
เมื่อมาถึงเธอก็ไม่ได้พบเขาในทันที เธอยังถ่วงเวลาเขาอีกสามวันแต่คนคนนี้ก็ยังรออย่างอดทน ยังจองโรงแรมห้องที่ใกล้ห้องเธอที่สุดที่ว่างเพื่อที่เธอจะสามารถเรียกเขาพบได้ทุกเวลา
เอาล่ะสิ ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาแฮะ
เมื่อเขามาเธอก็อยากรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร พ่อเจ้าประคุณสามีเลยหาประวัติมาให้ โอ้โห นาชาคิดว่าเขาเป็นไอสไตล์กลับชาติมาเกิดหรือยังไง
เขาเคยชนะโอลิมปิกคณิตศาสตร์ได้เหรียญทองมาแล้ว ยังเป็นผู้ก่อตั้งบริษัทExcheangเงินดิจิตอล ยังออกเหรียญดิจิตอลเป็นของตัวเองตอนนี้เขายังทำกำไรกับการถือครองเหรียญอันมหาศาล
ถือว่ารวยจนหูตาลาย มิน่าล่ะถึงสามารถจองห้องติดกับเธอได้โดยที่ขนหน้าแข้งไม่ปลิวสักเส้น
นาชาอ่านซ้ำไปซ้ำมา แน่นอนว่าเธอไม่เข้าใจอาชีพสายนี้ในขณะที่สามีค่อย ๆ อธิบายให้เธอฟังจนเธอหลับคาอกเขาไปหลายรอบ เธอก็ยังไม่เข้าใจอาชีพของเขาอยู่ดี
เควิลเองก็เหนื่อยที่จะอธิบายจึงเสนอทางแก้ให้เมียรัก
"นาชาคะเอางี้ดีหรือเปล่า พี่ทำเป็นพาวเวอร์พ้อยให้นาชาค่อย ๆ ศึกษาดีหรือเปล่าคะ พี่ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ที่จะอธิบาย"
นาชาย่นจมูก
"ไม่เอา พี่เคนอย่าขี้เกียจชาอยากฟังพี่เข้าใจง่ายกว่า"
"แต่นี่มันรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วนะคะ"
"ก็นั่นแหละ พี่เคนพูดยังไม่เข้าใจยังจะมาพาวเวอร์พ้อยอะไรอีกวิชาการชะมัดนาชาไม่ใช่เด็กนักเรียนหรือพนักงานบริษัทพี่นะคะ"
หญิงสาวที่มีลูกสองคนแล้วแต่ขี้งอนเป็นอย่างยิ่ง ขาเรียวยาวของเธอพาดที่ตักของเขายังถูไปมาอย่างออดอ้อน ยังใช้หน้าอกเด้งดึงคลึงอกสามีเบา ๆ ถึงจะให้นมลูกมาแต่หุ่นของนาชายังฟิตเปรี๊ยะน่าเซี๊ยะจนเควิลที่กลายเป็นทาสเมียไปไหนไม่รอด
ยิ่งนานวันนาชายิ่งรสเด็ดที่กินเท่าไหร่ก็ไม่พอสักที
"ชาแกล้งพี่อีกแล้วดูสิมันโด่อีกแล้วอยากได้ปากใครสักคนมาทำให้มันอ่อนจังเลยค่ะ มีใครแถวนี้จะเห็นใจพี่หรือเปล่าคะ"
นาชาหัวเราะ ตีเป้าเขาไปเบาๆ เควิลดึงมือเธอไว้แล้ววางอยู่ตรงนั้นไม่ยอมให้นิ้วเรียวขยับ
นาชาส่ายหน้า
"ไม่มีค่ะ เพราะมีบางคนขี้เกียจทำงาน"
เขาร้องครางเหมือนหมาทำหน้าสลดเมื่อเมียรักไม่ตามใจ แต่นิ้วมือกลับถูไถคลึงวนหัวนมสีหวานของเธอเล่นจนนาชาทนการเล้าโลมไม่ไหว
สุดท้ายต้องยอมตามใจจนคนโตตัวยิ้มหน้าบาน
เมื่อคิดถึงสามีแล้วนาชาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ กระทั่งได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นดังขึ้นสติของเธอจึงกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว
"บอกผมได้หรือเปล่าครับว่าความจริงเป็นยังไง ผมอยากรู้ว่าผมคิดถูกหรือเปล่า"
"ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วยคะ"
นาชายังกวนประสาทเขา ถึงเขาจะหล่อก็ใช่ว่าจะหลอกล่อเธอได้หรอกนะ
"ได้โปรดเถอะครับ คุณนาชาอยากรู้ว่าผมจริงใจกับเพื่อนคุณแค่ไหน ผมก็ยอมบินมาที่นี่เพื่อถามข่าวของคุณแล้วนี่ครับ ก่อนหน้านี้ผมยังบินไปหาคุณลูกเกดแต่น่าเสียดายที่ไปถึงเธอกลับไม่สะดวกจะพบผม ผมเลยกลับบ้านมือเปล่า"
นาชารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ลูกเกดอยู่สวิตเซอร์แลนด์นางไม่ใช่ว่าไม่สะดวกพบ แต่ไม่ยอมพบและคิดแกล้งผู้ชายคนนี้ต่างหาก
ลูกเกดเป็นคนใจแข็งและใจดำกว่าเธอ เดิมทีนาชายังคิดว่าถ้าเขาบินมาที่นี่จริง ๆ จะแกล้งไม่ยอมพบเหมือนลูกเกด แต่เธอใจอ่อนกว่าลูกเกดมาก สุดท้ายก็เลยมานั่งกับเขาอยู่ที่คอฟฟี่ช็อปหรูในกรุงอัมมานเมื่อเห็นในความตั้งใจจริงของเขา
เมื่อนาชาตัดสินใจคุยกับเขาเธอจึงเลือกร้านกาแฟน่ารัก ๆ แห่งนี้ และตอนนี้เธอก็ได้เหมาร้านนี้เอาไว้แล้วด้วยคำสั่งของสามี
เขากลัวเธอถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่จนเหมือนคนจะจิตตกไปแล้ว แน่ล่ะเหตุการณ์ของเขาและเธอที่ผ่านมาก็คงทำให้เขากลายเป็นโรคระแวงว่าเมียจะหาย
หลังจากมาถึงเธอก็สั่งกาแฟ เสร็จแล้วจึงโทรศัพท์ไปบอกเขา เหมือนว่าเขาจะรอเธออยู่แล้วจึงรีบรับโทรศัพท์ทันที
ไม่นานนาชาก็เห็นผู้ชายตัวสูงหุ่นนักกีฬา ใบหน้าหล่อไสตล์เอเชียเดินเข้ามาในร้าน เธอก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเขา ยังอุทานในใจ
โอ้ หล่อล่ำไม่เขาแฮะ
เมื่อเขามาถึง บอดี้การ์ดของเธอเป็นคนเข้ามาทัก ขออนุญาตค้นตัวอย่างสุภาพจนแน่ใจว่าปลอดภัยไร้อาวุธเขาจึงสามารถเข้าใกล้นาชาได้
นาชาสังเกตเขา ดูแล้วผู้ชายคนนี้กลับไม่กลัวหรือแตกตื่น ทำท่าทางสบาย ๆ คล้ายจะคุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้ไม่น้อย
นาชาแอบถ่ายรูปเขาขณะถูกคนของเธอค้นตัว เธอส่งข้อความเข้ากลุ่มไลน์เพื่อนสาวทันที
นาชา : มาแล้ว หล่อกว่าในรูปเยอะ
มีคนอ่านหนึ่ง ทั้งยังส่งข้อความมาให้เธอว่าสู้ ๆ
นาชายิ้ม พิมพ์ตอบกลับ
นาชา : ฉันไม่ได้มาออกศึกนะยะ
แล้วส่งสติ๊กเกอร์หัวเราะกลับไป
เขาเข้ามาทักทายเธออย่างสุภาพ เธอยื่นมือให้เขาจับ ถามเขาว่าจะสั่งอะไรหรือเปล่าเขาขอแค่น้ำเปล่าก็พอ
คนสองคนแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ก่อนเริ่มสนทนากัน
"แล้วเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกคุณคะ กุ๊กไก่เองก็ไม่ค่อยอยากพูดถึงคุณเท่าไหร่ ยัยเนี่ยต่อให้เดือดร้อนก็ไม่เคยวิ่งขอความช่วยเหลือจากเพื่อน เธอเป็นคนขี้เกรงใจค่ะ ฉันที่เป็นเพื่อนรักเธอยังไม่เล่าอะไรให้ฟังเลย คุณเป็นฝ่ายเล่าแล้วกันฉันอยากฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ก่อนจะตัดสินใจว่าจะบอกคุณดีหรือเปล่าในเรื่องที่คุณอยากรู้"
"ผมเข้าใจครับ"
นาชานั่งสบายๆ คนของเธอก็ถอยออกห่าง อชินจึงเริ่มเล่าเรื่องที่นาชาต้องการรู้
"ผมชื่อเป็นเพื่อนกับกุ๊กไก่ตั้งแต่อนุบาลแต่ก่อนบ้านเราอยู่ใกล้กันเราเรียนด้วยกันจนถึง ม.ต้น เราสองคนสนิทกันมากครับ และเรื่องก็เริ่มจากจุดนั้นครับ"
- ผู้เขียน
