“อื้ม ถ้าเธอต้องการแบบนั้นฉันก็จะไม่ห้าม ถ้าไม่เจอหน้าฉันแล้วมันทำให้เธอลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้”
จู่ๆ ฉันก็รู้สึกเย็นวูบที่หน้าท้อง เพราะคุณป๋าสอดแขนเข้ามาใต้ผ้าห่มและโอบเอวฉันเอาไว้ ไอร้อนจากลมหายใจของคุณป๋ามันเป่าลดอยู่ตรงต้นคอของฉัน ฉันค่อยๆ ขยับหนีโดยไม่พูดอะไร แต่กลับถูกคุณป๋ากระตุกแขนแล้วฉุดตัวฉันดึงเข้าไปหาตัวเอง
“แค่คืนเดียว” คุณป๋าพูดเสียงเย็น ร่างกายของฉันที่มันเปลือยเปล่า สัมผัสกับคุณป๋าซึ่งก็เปลือยกายอยู่ไม่ต่างอะไรจากฉัน
“อึก....” ฉันยังคงร้องไห้สะอื้นอยู่ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วไปหมด ในตอนนี้ฉันทั้งช็อคและเสียใจอย่างที่สุดและยังรับทุกอย่างไม่ได้
“เธอหยุดร้องไห้สักที” ผ่านไปสักพักก็ดูเหมือนว่าคุณป๋าจะหงุดหงิดที่ฉันเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุดสักที
“ถ้ารำคาญก็ไม่ต้องมาอยู่ใกล้ฝุ่น อึก...” ฉันพยายามแกะแขนแกร่งของคุณป๋าออกจากเอว แต่คุณป๋าก็ไม่ยอมปล่อย
“ใครบอกว่าฉันรำคาญ”
