“เธอเลิกเอาบุญคุณของฉันมาพูดสักที !”
ฉันเบือนหน้าหนีคุณป๋าไปอีกทางแล้วพูด “ออกไปจากห้องฝุ่นได้แล้ว ฝุ่นอยากพักผ่อน”
“ฉันไม่ได้มีหน้าที่ทำตามที่เธอสั่ง !!” คุณป๋าตอบกลับเสียงแข็ง จากนั้นก็รวบมือทั้งสองข้างของฉันขึ้นไปขึงตรึงเอาไว้เหนือหัว
“คุณป๋า !!” เมื่อเห็นท่าไม่ค่อยดีฉันจึงเริ่มดิ้น แต่ทว่ายิ่งดิ้นเท่าไหร่คุณป๋าก็ยิ่งกดแขนของฉันแรงขึ้นเป็นเท่าตัว
“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะคะ”
“คิดว่าฉันจะทำอะไร ?” คุณป๋าเลิกคิ้วขึ้นถาม “อะไรบ้าๆ ที่เธอหมายถึงมันคืออะไร ?”
สาบานว่าคุณป๋าไม่รู้ความหมายของมันจริงๆ ฉันไม่ใช่เด็ดขาด
“หึ !!” คุณป๋าค่อยๆ ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง
ส่วนฉันยังนอนอยู่บนเตียงมองแผ่นหลังของคุณป๋าไปจนสุดสายตา กระทั่งประตูห้องปิดสนิทลง
เฮ้อ....
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก คิดว่าจะไม่รอดจริงๆ ซะแล้ว คุณป๋าเป็นอะไรของเขากัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่
