คุณป๋าค่อยๆ ถอดจูบออกแล้วมองหน้าฉันที่จู่ๆ ก็นิ่งไป
“ไม่เจอฉันมันดีกว่า หึ!!” คุณป๋าทวนคำพูดก่อนหน้านี้ที่ฉันพูดออกไป แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ในลำคอ มือหนาบีบข้อมือฉันเอาไว้แน่นกว่าเดิม
“ฝ...ฝุ่นเจ็บค่ะ” ฉันนิ่วหน้าหลายต่อหลายครั้งเพราะความเจ็บ จนในที่สุดก็ต้องพูดออกมาจนได้
“ใกล้ถึงวันครบรอบที่ฝนเสียชีวิต เธอคงไม่ใจร้ายถึงขนาดไม่ไปทำบุญให้พี่สาวตัวเอง”
“ฝุ่นรู้ค่ะ รู้ว่าฝุ่นต้องทำอะไร”
“งั้นเสาร์อาทิตย์นี้เธอก็เตรียมตัวกลับไปบ้านกับฉัน”
“บ้าน? ทำไมฝุ่นต้องกลับไปที่บ้านด้วยละคะ ฝุ่นจะทำบุญให้พี่ฝนที่วัดในกรุงเทพ”
“ไม่ได้!!” คุณป๋าปฏิเสธเสียงดังลั่นห้อง
“คุณป๋า....”
“ที่ผ่านมาฉันให้เวลาเธอมามากพอแล้วฝุ่น”
เหมือนฉันถูกฉุดดึงเข้าไปในฝันร้ายอีกครั้งหนึ่งเมื่อคุณป๋าพูดแบบนี้อีกมา ใจมันยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับคุณป๋าทุกวันหรอกนะ
“ทำไมคะ จะเอาฝุ่นไปเป็นตัวแทนพี่ฝนอีกใช่มั้ย” ฉันร
