เสียงทุ้มต่ำของทามไททำให้นิวรินรีบผละตัวออกจากอิงทัชทันที สีหน้าเธอซีดขาวราวกับผี จ้องมองคนที่อยู่ด้านหลังอย่างรู้สึกเกรงว่าเขาจะเห็นเธอและอิงทัชจูบกันเมื่อครู่
“ไม่ได้เป็นแบบที่คุณคิดนะทามไท”
“ก็ผมเห็นอยู่ ว่าคุณอิงทัชเมาจนขับรถไปส่งคุณไม่ได้ ดีนะผมทำธุระเสร็จรีบกลับมาเพราะคิดว่ายังไงต้องพากันเมาแน่ๆ แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ ด้วย ฮ่าๆ”
นิวรินรู้สึกโล่งอกทันทีที่ได้ยินทามไทเอ่ยออกมาเช่นนี้ ตอนแรกเธอคิดว่าเขาจะเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เธอทำกับอิงทัชเมื่อครู่เสียด้วยซ้ำ คนตัวเล็กหันหน้าไปยิ้มเจื่อนๆ ให้ทามไท
“ไอ้อิงทัชมันเมาค่ะ นิวรินกำลังจะไปส่งมัน”
“อ้อ...งั้นเดี๋ยวผมพาไปส่งดีไหมครับคนดีของผม”
มือข้างขวายกขึ้นมาลูบหัวนิวรินเบาๆ ทามไทเสนอตัวอาสาพาอิงทัชไปส่งที่คอนโด เพราะเขาเกรงว่าทั้งคู่จะขับกลับกันไม่ไหว
“ไม่ต้องหรอกค่ะ นิวรินไปส่งมันเอง”
“ไม่ได้ครับผมไม่ไว้ใจ”
“คุณ...ค
