CHAPTER 3 เฮียชาร์คคนน่ากลัว
640 คำ
“ไม่!!พ่อแม่รับยัยเด็กนี่มาเลี้ยงก็ดูเองดิเรื่องอะไรผมต้องดูแลด้วยล่ะ?!” นี่คือเสียงโวยวายของเฮียชาร์คหลังจากที่คุณมี๊บอกว่าจะให้หนูมาอยู่ด้วยสักพักระหว่างที่ท่านทั้งสองไม่อยู่
“ก็ถ้าฉันมีเวลาจะมาฝากแกทำไมไอ้ลูกชาย?”
“ก็ถ้ารู้ว่าไม่มีเวลาและจะรับเด็กมาทำไมว่ะ พ่อ?”
“ไอ้ชาร์ค ฉันพ่อแกนับถือกันหน่อยโว้ย!”
“ไม่เอายังไงผมก็ไม่มีวันดูแลยัยเด็กนี่เด็ดขาด” ควับ!! เฮียชาร์คหันมามองหน้าหนูตาขวางจนหนูต้องรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นแทน
...น่ากลัวจังเลย
คิดว่าจะใจดีเหมือนคุณมี๊กับคุณแด๊ดซะอีกแต่นี่...ต่างกันมากเลย
“นะหนูอยู่บ้านคนเดียวก็ได้ค่ะ ไม่อยากรบกวนเฮียชาร์ค..” หนูจะพยายามไม่เอาตัวเองไปทำให้เฮียชาร์คเดือดร้อนดีกว่า
“เห็นมั้ย...แต่มึงเรียกว่ายังไงนะ?”
“ฮะเฮียชาร์คค่ะ” ฉันตอบเสียงสั่นเพราะความกลัวฉันพูดอะไรผิดไปเหรอกะก็คุณมี๊ให้หนูเรียกแบบนี้นี่น่า...
“ใครให้มึงเรียกสนิทว่ะ!”
เพี๊ยะ!!
“โอ๊ยยยย~ แม่ตีผมทำไมเนี่ย?”
“แม่ทนมานานแล้วนะ!!!” คุณมี๊พูดเสียงดังหลังจากที่ตีหลังเฮียชาร์คไปทีนึงแรงๆ น่าจะเจ็บน่าดู
“แม่เป็นคนให้น้องเรียกเองแหละ ทำไมเหรอ มีปัญหาอะไรมาเคลียร์กับแม่นี่ ชาร์คจะต้องให้น้องอยู่ด้วยและดูแลน้องอย่างดีไปรับ ไปส่งที่โรงเรียนด้วยเพราะไปทางเดียวกันกับมหาลัยของลูก อย่ารังแกน้องเด็ดขาดเข้าใจมั้ย?!” คุณมี๊บอกด้วยน้ำเสียงดุๆและเด็ดขาดมากด้วย
“ไม่...”
“ถ้าชาร์คไม่ทำตามที่แม่บอกแม่จะตัดเราออกจากกองมรดกและยกให้น้องซีทั้งหมด!”
“แม่!!!”
“ไปค่ะคุณเดี๋ยวตกจะแย่เอา...น้องซีถ้าเฮียแกล้งรีบโทรมาบอกมี๊เลยนะจ๊ะไม่ต้องเกรงใจ”
“คะค่ะ” ถึงจะกลัวเฮียชาร์คมากๆ แต่ก็ต้องรับปากไป
“ห้ามแกล้งน้อง ห้ามรังแก ต้องดูแลอย่างดีเข้าใจ๊?”
“...”
“เข้า! ใจ! มั้ยยยยยย?!” คุณมี๊ตะโกนใส่หูเฮียชาร์ค
“เออ!!”
“ดี...งั้นพ่อแม่ไปก่อนนะจ๊ะลูกๆที่รักของพ่อและแม่...บายยยย”
เงียบ~
หลังจากที่ท่านทั้งสองออกไปแล้วตอนนี้ห้องตกใจอยู่ในสภาวะเงียบสงัดจนหนูเกร็งไปหมดแล้ว...
“เอ่อ...”
“หุบปาก!!”
“ขะขอโทษค่ะ...”
“บอกให้หุบปากไงว่ะ!!”
“อุ๊บ!” หนูรีบเอามือปิดปากก่อนจะก้มมองที่หน้าตักตัวเอง ตอนนี้ตัวหนูสั่นไปหมดแล้วเพราะกลัวเฮียชาร์ค
“โถ่เว้ย! ทำไมชีวิตกูต้องมาผูกติดกับเด็กอย่างมึงว่ะ?” เฮียชาร์คทำท่าชกอาการก่อนจะก้มมามองหนูหน้า
“...” หนูพยายามหดคอหนีอย่างกลัวๆ
“พูด!!!” กะก็เขาบอกว่าห้ามพูดนิ
“ขะขอโทษค่ะ...ฮึก!” ไม่รู้จะพูดอะไร
“ขอโทษเรื่องห่าอะไร? อ๋อ เรื่องที่ทำให้กูซวยต้องมาดูแลเด็กอย่างมึง?”
“ฮึก!”
“เงียบ!อย่าร้องนะ...”
“ฮึกๆฮืออออออออออออ” มันหยุดไม่ได้แล้วง่า~
“โถ่เว้ยยย~กูบอกว่าอย่าร้องงงง”
ปัง!!!
แกร๊ด!!
“กูกลับมามึงต้องหยุดร้องและเงียบไม่งั้นกูทุบแน่!!! อ๋อ ห้องมึงทางนู้น!!”
ปัง!!
ตอนแรกเฮียชาร์คเดินออกไปแล้วและก็เปิดประตูเข้าบอกมาหนูใหม่..
ไม่ได้อยากร้อง แต่ฮะเฮียชาร์คน่ากลัววววว T^T
- ผู้เขียน
