CHAPTER 1 งานแห่งความโศกเศร้า

674 คำ
วันนี้เป็นวันฌาปนกิจของพ่อแม่หนูที่ท่านทั้งสองต้องเสียชีวิตลงเพราะช่วยหนูเอาด้วยการโอบกอดเพื่อปกป้องหนูจากเปลวไฟที่กำลังเผาไหม้บ้านที่หนูอาศัยกับพ่อแม่ แต่ต้องนี้มันไม่มีอีกแล้วหนูควรทำยังไงดีคะเพราะหนูไม่รู้เลยว่าต้องดำเนินชีวิตต่อไปยังไงดี หนูควรทำอะไรและเริ่มจากตรงไหน... ไหอยู่กับญาติๆเหรอแต่เหมือนไม่มีใครจะตอนรับหนูเลยเพราะ... “ใครจะเอานังซีไปเลี้ยงบ้านฉันไม่ไหวหรอกนะ” “แต่นั่นมันหลานเราคุณ” “ไม่เอาหรือรินจะเอาล่ะ?” “ฉันก็ไม่เอาที่บ้านก็นเด็กมากพอแล้ว งั้นเอาไปไว้บ้านเด็กกำพร้าไหมล่ะ?” นั่นคือสิ่งที่พวกเขาคิดกันแต่สำหรับหนูอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นเพราะชีวิตหนูมันไม่เหลืออะไรแล้ว “ความคิดดีเหมือนกัน” เหมือนว่าพวกเขาจะได้บทสรุปแล้ว “พวกเธอเงียบๆหน่อย ไม่เห็นเหรอว่าหลานกำลังเสียใจ” เสียงนั่นคือลุงของหนูเองชื่อว่า ‘สาทิต ก้องวณิชกุล’ ผู้มีศักดิ์เป็นลุงของหนูเอง และที่โดยดุเมื่อกี้ก็คือภรรยาของลุงชื่อว่าป้าศร เขาไม่ค่อยชอบหนูเท่าไหร่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน “คุณทำเป็นพูดดีไปเถอะที่จริงคุณก็ควรดีใจนะเพราะพ่อมันตายเราได้บริษัทพ่อมันอ่ะ” “คุณศร!!” “บอกเลยที่จะเอาคือบริษัทเท่านั้นส่วนนังซีเอาไปปล่อยไหนก็ไปเลย ฉันไม่เลี้ยง!!!” บริษัทเหรอ...นั่นสินะพ่อของหนูเป็นผู้บริหารอยู่บริษัทหนึ่งพอพ่อไม่อยู่แล้วคงจะเป็นลุงสาทิตที่ต้องบริหารต่อเพราะหนูไม่มีปัญญาไปรักษาบริษัทไว้เนื่องจากหนูอายุเพียง 14 ปีเท่านั้น “ถ้าพวกคุณไม่เลี้ยงฉันขอได้มั้ยคะ?” เสียงหวานใจดีดังขึ้นทามกลางวงสนทนา เป็นผู้หญิงสาวใจดีที่มาพร้อมสามีเธอ คุณป้าคนนี้ท่านมาฟังการสวดอภิธรรมของคุณพ่อคุณแม่หนูทุกวันเลย “นังซีนะเหรอเอาไปสิ พวกฉันไม่ได้อยากเลี้ยงอยู่แล้วแต่ต้องทิ้งบริษัทและสมบัติไว้นะ” น้ารินน้องสาวพ่อกอดอกเชิดหน้า นี่พวกเขา...สนใจแค่ทรัพย์สมบัติสินะ “ฉันไม่เอาหรอกค่ะเพราะเรามีเยอะแล้วอาจจะมากกว่าพวกคุณรวมกันซะอีก” คุณป้าใจดีบอกไปอย่างยิ้มๆ “นะนี่อย่ามาดูถูกกันนะ!!” เหมือนว่าคำพูดของคุณป้าใจดีและไปกระตุกอารมณ์โมโหของป้าศร “เปล่านิค่ะ...หนูไปอยู่ด้วยกันนะจ๊ะ” คุณป้าใจดีเดินมาหาหนู “...ฮึก!” ฉันมองหน้าคุณป้าใจดีอย่างไม่เข้าใจเพราะเราไม่เคยเจอกันมาก่อนและที่สำคัญทำไมคุณป้าต้องใจดีกับฉันขนาดนี้ “ไม่ร้องกลั้นน้ำตาก็ได้ คนเราทุกคนมีสิทธิที่จะร้องไห้จ๊ะ” คุณป้าใจดีลูบหัวฉันเบาๆ “ตะแต่พ่อบอกว่าให้เข้มแข็งค่ะ” “คนร้องไห้ไม่ได้แปลว่าอ่อนแอสักหน่อย” “จะจริงเหรอคะ?” “จ๊ะ หนูสามารถร้องไห้ได้ ดังแค่ไหนก็ได้ไม่ต้องไปสนใจคนอื่นหรอกจ๊ะ” เพียงจบคำนั้นหนูก็ร้องไห้ออกมาไม่หยุด “ฮือออออ นะน้องซีเสียใจ ฮึกๆ ไม่มีพ่อกับแม่แล้วน้องซีจะอยู่ยังไง ฮึกๆฮืออออ” “ไปอยู่กับป้านะจ๊ะ มาเป็นลูกสาวของแม่อีกคน...” “...หงึกๆ” ถ้าแม้จะลังเลแต่หนูก็พยักหน้าตกลงทันทีเพราะยังไงต่อให้ไม่ไปอยู่กับคุณป้าใจดี หนูก็อาจจะถูกส่งไปอยู่บ้านเด็กกำพร้าก็ได้ “ป่ะ! เราไปอยู่ด้วยกันนะน้องซี” คุณลุงที่มาพร้อมคุณป้าใจดียื่นมือมาตรงหน้าหนู หนูจับที่มือของเขาและรับรู้ความอบอุ่นได้ “ค่ะ...”  
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม