“เออ… กูจะจำไว้ วันไหนที่มึงไปไม่รอดมึงอย่าบากหน้ากลับมาบ้านกูเชียวนะ… ”
สาลี่สาดน้ำเสียงกลับมาด้วยความโกรธจัด แม้ลึกๆ ในใจจะแอบดีใจที่หมดหนี้สินกับเจ๊หลินเสียที
“บ้านนั่นก็บ้านพ่อหนู… อย่าลืมสิคะว่าน้าลี่เองก็มาแต่ตัว… แถมยังมาปอกลอกพ่อหนูจนหมดตัว”
“อีดอก… ถ้าอยู่ใกล้ๆ กูจะตบปากมึงสักที”
สาลี่โกรธจัด
“พอกันที… จากนี้ต่างคนต่างอยู่ หนูจะคิดเสียว่าเราหมดเวรหมดกรรมต่อกันแล้ว… ที่ผ่านๆ มาหนูขออโหสิกรรมให้… ”
พูดจบน้ำหวานก็กดตัดสายสนทนา คิดในใจว่าสิ้นสุดกันทีกับเจ้ากรรมนายเวรที่ตามมาในรูปของแม่เลี้ยงใจร้ายคนนี้
และในเวลาเดียวกันนั้นเสี่ยรุตน์ที่กำลังเลือกซื้อเสื้อผ้าของตัวเองอยู่ในแผนกเสื้อผ้าผู้ชายที่อยู่ใกล้ๆ กันเดินกลับมาหาน้ำหวานที่แผนกเสื้อผ้าสตรี
“เป็นไงบ้าง… ใครโทรมา… ”
เสี่ยรุตน์แอบเห็นความกังวลบนใบหน้าของหญิงสาว เมื่อครู่เขาเห็นหล่อนคุยโทรศัพท์
“แม่เลี้ยงค่ะ… ”
หญิงสาวตอบไ
