ตอนที่ 17 ไม่ต้องกังวล (2)
แต่ว่าสุดท้ายแล้ว...ฉันก็ไม่ได้ให้จดหมายนั้นกับเขา และไม่รู้ด้วยว่าวันนั้นพี่น้ำหวานไปรอเขาจริงๆ หรือเปล่าจนกระทั่งวันนี้ที่เธอพูดมันออกมา ฉันถึงได้รู้ว่าพี่น้ำหวานรอราฟาเอลอยู่ตลอดทั้งคืน พวกเขาหมดโอกาสที่จะปรับความเข้าใจกันก็เพราะฉัน
ไม่ไหวแล้ว...
ฉันไม่ชอบความรู้สึกกดดันแบบนี้เลย ที่ผ่านมาฉันรู้สึกเป็นฝ่ายถูกทำให้เสียจมาตลอดด้วยการกระทำของเขา ซึ่งนั่นทำให้ฉันคิดเอาเองว่ามันคือการชดใช้ความผิดที่ทำให้ราฟาเอลและพี่น้ำหวานไม่ได้ปรับความเข้าใจกัน ฉันสมควรที่ต้องเจ็บปวดแบบนั้น แต่ว่า...พอพี่น้ำหวานกลับมา ฉันมีแต่คำว่ากังวลเต็มไปหมด
กังวลว่าความจรงจะถูกเปิดเผย
กังวลว่าความรักที่ราฟาเอลเคยมีให้พี่น้ำหวานจะยังคงอยู่
“ฮึก...ราฟ”
ได้แต่ร้องไห้เรียกชื่อเขากับตัวเอง ตอนนี้แม้แต่มองหน้าเขาตรงๆ ฉันยังไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ มันรู้สึกผิดจนจุกในอกไปหมดเลย
ก๊อกก๊อกก๊อก
เสียง
