แต่มันก็เป็นไปแล้วไม่ใช่หรือ เขากำลังพิสูจน์มันด้วยตัวเองอยู่ในขณะนี้ยังไงล่ะ คับแน่นจนเขาแทบหายใจหายคอไม่ออก
นิโคไลไม่สามารถโกหกตัวเองได้อีกแล้วว่าไม่พึงพอใจกับสิ่งที่ได้รับ เขาระบายยิ้ม ก่อนจะก้มลงจูบซับหยาดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน เหมือนกับจะขอโทษ แต่สาวน้อยก็ยังไม่หยุดผลักไส หล่อนมองเขาทั้งน้ำตา มองด้วยความน้อยใจ
“คนใจร้าย... ออกไปจากตัวของฉันนะ...”
“ไม่เอาน่าอย่างอแงสิเมียจ๋า อยู่นิ่งๆ สักพักก็ดีขึ้นเอง”
ชายหนุ่มระบายยิ้มและก้มลงจูบปากอิ่มหนักหน่วง ปลุกเร้าหล่อนด้วยรสจูบที่แสนวาบหวาม และการฟอนเฟ้นเต้างามอย่างหนักหน่วง ไม่นานเจ้าหล่อนก็ร้องครางออกมา บอกให้เขารู้ว่าความเจ็บปวดนั้นจางหายไปจนหมดสิ้นแล้ว
“คนสวย... ถ้าเจ็บบอกนะ”
แล้วเขาก็ค่อยๆ เคลื่อนไหว จากนุ่มนวล เชื่องช้า ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นหนักหน่วงและป่าเถื่อนตามลำดับ อิงบุญอยากจะผลักไส อยากจะขัดขืน แต่ความเสียวกระสันที่จู่โจมเข้าใส่
