“ทานนี่ครับฮันนี่ อร่อยมาก”
เขาผลัดกันป้อนอาหารให้กันและกันด้วยท่าทางราวกับว่าบนโต๊ะอาหารมีกันแค่สองคนเท่านั้น หล่อนคือคนนอกที่เขาไม่คิดจะให้ความสนใจ
คนใจร้าย...
คำนี้ดังขึ้นในสมองและมันก็ผลักดันให้น้ำตาในอกไหลออกมาคลอหน่วยตา หล่อนเจ็บปวดกับทุกภาพที่ได้เห็นจนต้องรวบช้อนส้อม และกระชากผ้าเช็ดปากขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“นิค แม่ว่าที่เมียของคุณอิ่มแล้วค่ะ”
คนถูกเรียกไม่แม้แต่จะชายตาแลมาทางหล่อนแม้แต่นิดเดียว เขายังคงยิ้มหวานกับคู่ขาเช่นเดิม และนั่นมันก็ทำให้อิงบุญหมดความอดทน
หญิงสาวผุดลุกขึ้นยืน ทุกๆ คนคิดว่าหล่อนจะเดินออกไปจากห้องอาหาร แต่ผิดคาด หล่อนกลับเดินมาหยุดข้างหลังของนิโคไล จากนั้นก็ทำในเรื่องที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน มือบางคว้าหมับที่แนวสันกรามของชายหนุ่ม จากนั้นก็ชะโงกไปจูบริมฝีปากของผู้ชายหยาบกระด้างอย่างนิโคไลทันที
ทุกอย่างรอบตัวหยุดหมุน แผ่นพื้นที่รองรับเก้าอี้อยู่เหมือนสั่นคลอนตลอ
