ตอนที่ 3

864 คำ
หลังจากยูริตามนิโคไลขึ้นไปบนห้องพักด้วยความเป็นห่วงแล้ว เกรกอรี่ก็เรียกให้หล่อนตามขึ้นไปพบที่ห้องหนังสือเช่นกัน “ไหนบอกว่าเจ้านิคมันอ่อนลงเยอะแล้วไงล่ะหนูอิง” “คือ... หนู... คือว่า...” คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ ก้มหน้านิ่ง ดวงหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด “หนู... ขอโทษค่ะ” เกรกอรี่กระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ “เอาล่ะ ฉันจะไม่ต่อว่าอะไรหนูอิงอีกเพราะฉันรู้จักนิสัยของเจ้านิคมันดี แต่หลังจากนี้ต่อไป หนูมีหน้าที่ที่จะต้องทำให้เจ้านิคมันยอมรับหนูให้ได้ หรือถ้าจะให้ดีหนูก็ต้องยอมนอนกับมันไปเลย เพราะถ้าเป็นอย่างหลัง หนูจะไม่ต้องเสียเวลามาแต่งงาน เพราะฉันมั่นใจว่าหลานของฉันที่เป็นสายเลือดของราชวรกุลจุติอยู่ในท้องของหนูอิงอย่างแน่นอน” คนฟังหน้าร้อนฉ่าแทบไหม้เพราะความอดสู แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดที่จะปฏิเสธ “ค่ะ... คุณลุง...” “ดีมาก ฉันก็จะพยายามเปิดโอกาสให้หนูอิงกับเจ้านิคอยู่ด้วยกันตามลำพังสองต่อสองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และฉันก็หวังว่าหนูจะใช้โอกาสนี้ทำให้เจ้านิคมันลืมตัวสักครั้ง” ลืมตัวหรือ?คนคิดน้ำตาซึมตกในอย่างเจ็บปวด “ค่ะ หนูจะพยายาม” “ฉันหวังว่าหนูจะพยายามจริงๆ อย่างที่รับปากกับฉันเอาไว้ เอาล่ะออกไปได้แล้ว ห้องพักของหนูอิงอยู่ติดกับห้องเจ้านิคนั่นแหละ” เกรกอรี่โบกมือไล่ แต่อิงบุญก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ จนเจ้าของห้องต้องเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “หนูอิงมีอะไรกับฉันอีกหรือ” “คือหนู... หนูอยากรู้ว่า... คุณลุงตามหาน้องชายของหนูไปถึงไหนแล้วคะ” เกรกอรี่ระบายยิ้มบางๆ ออกมา มีบางอย่างในดวงตาสีเขียวมรกตที่ทำให้อิงบุญหวาดระแวง “ทุกอย่างจะเรียบร้อยทันที หนูอิงจะได้เจอกับน้องชายทันทีเมื่อหนูอิงตั้งครรภ์หลานของฉัน” “จริง... จริงเหรอคะคุณลุง... งั้นก็แสดงว่าตอนนี้คุณลุงเจอน้องชายของหนูแล้ว” ชายสูงวัยยังระบายยิ้มแบบเดิม “ยังหรอก ฉันก็แค่ได้เบาะแสเพิ่มมากกว่าเดิมเท่านั้น แต่ฉันรับรองว่าหนูจะต้องได้เจอกับน้องชายของตัวเองแน่นอน” ดอกไม้ของความหวังที่เบ่งบานคับแน่นอกทำให้อิงบุญระบายยิ้มออกมาทั้งน้ำตา มองผู้ชายสูงวัยตรงหน้าอย่างขอบคุณ ถึงแม้ว่าเกรกอรี่จะบีบให้หล่อนไม่เหลือทางเดินอื่นใดนอกจากทำตามความต้องการของเขา แต่เขาก็จะทำให้หล่อนได้พบกันอินทัช “ขอบ... ขอบคุณคุณลุงมากค่ะ ขอบคุณที่สุด” “ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าเราแลกเปลี่ยนกัน” เกรกอรี่ระบายยิ้ม มองเด็กสาวตรงหน้านิ่ง ความจริงเขาก็อดที่จะเอ็นดูอิงบุญไม่ได้ แต่เพราะเรื่องเจ็บช้ำในอดีตที่ยากจะลืมทำให้เขาเลือกที่จะทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้องลงไป “เอาล่ะ ออกไปได้แล้ว และอย่าลืมทำทุกวิถีทางเพื่อให้เจ้านิคมันเผลอตัวไปกับหนูอิงล่ะ” แก้มนวลแดงระเรื่อ ดวงหน้างามร้อนผ่าวด้วยความอดสู “เอ่อ ค่ะ หนูจะพยายาม งั้นหนูออกไปก่อนนะคะ” เมื่อเกรกอรี่พยักหน้าอนุญาต หญิงสาวก็เดินออกไป แต่ทันทีที่เปิดประตูห้องหนังสือออก ดวงหน้างามก็ต้องซีดเผือดราวกับกระดาษ “คุณนิค!” นิโคไลอึ้งไปนานเหมือนกันเมื่อเห็นอิงบุญเดินออกมาจากห้องหนังสือของบิดา เนื้อตัวของเขากระตุกขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ ความเกลียดชังกระหน่ำอยู่ภายในอย่างรุนแรง “ร่าน พ่อฉันแก่จนแทบจะเดินไม่ไหวอยู่แล้ว เธอยังมาอ่อยถึงห้องเชียวนะ” “มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ” “หุบปาก! ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของอีตัวอย่างเธอ ไสหัวไปเลย!” แล้วคนตัวโตก็บันดาลโทสะด้วยการเหวี่ยงร่างอรชรของอิงบุญออกจากประตูห้องอย่างไม่ปรานีจนร่างเล็กเซถลาไปเสียหลักล้มลงกับพื้นห้องด้านนอกอย่างแรง หญิงสาวน้ำตาซึม แต่คนกระทำหาได้แสดงความเห็นใจไม่ เขากลับยิ่งตอกย้ำหล่อนด้วยสายตากระด้างและคำพูด “ผู้หญิงอย่างเธอน่ะมันหนาไปทั้งตัว คงไม่เจ็บหรอกมั้งแค่นี้” เขาเดินหายเข้าไปในห้องหนังสือที่เกรกอรี่นั่งอยู่ ในขณะที่หล่อนนั่งร้องไห้น้ำตาไหลพรากอยู่ที่เดิมนานแสนนาน “ทำไม... คุณถึงใจร้ายกับฉันแบบนี้คะคุณนิค” น้ำตาที่พยายามเช็ดมันไหลทะลักออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่าจะเช็ดจะปาดมันยังไงมันก็ไม่ยอมเหือดแห้งจากแก้มนวลเลย หล่อนสะอื้นไห้ปานจะขาดใจอยู่นานก็จำต้องเดินโซซัดโซเซกลับไปยังห้องพักของตัวเองด้วยดวงใจที่ทุกข์ระทม
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม