“แกร้องไห้ทำไมแฟร์! ใครทำอะไรแก!!”
“หา? ฉันเปล่าอะ”
ฉันปฏิเสธไปพลาง ปาดมือกับแก้มตัวเองไปพลางเพราะน้ำตามันไหลพรากออกมาไม่หยุด อะไรเนี่ย ต่อมอะไรสักอย่างในตาฉันมันชำรุดรึไง... ในอกก็อึดอัดไปหมด ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม... แต่ฉันกำลังรู้สึกแย่เอามากๆ อาจเป็นเพราะเมฆฝนสีดำที่ตั้งเค้ามาตั้งแต่พระอาทิตย์ตกดินไปก็ได้ ขนาดความมืดโรยตัวเข้ามาแบบนี้ ยังรู้สึกได้เลยว่าอากาศมันแปรปรวนกว่าปกติ
เพราะฉันเกลียดฝน...
โดยเฉพาะฝนที่มาพร้อมความมืดมิด...
ครืน...
เสียงฟ้าคำรามทำให้สมาชิกสาวๆ ในวงหลายคนครางฮือด้วยความเสียวไส้ ด้วยเกรงว่าฟ้าจะร้องจะผ่า หรือไฟจะดับ ขณะที่หมอพีรณัฐยืนกอดอกสังเกตอาการของฉันอยู่ตรงหน้า และลันที่ดูพะวงกับฉันก็เริ่มหันไปหยิบซองผ้าใบมาจัดการเก็บไม้คฑาดรัมเมเยอร์รุ่นพิเศษที่ถืออยู่ เพราะดูท่าว่าฝนฟ้าจะไม่เป็นใจกับการซ้อมของเราเท่าไร อ่า... จริงสิ ฉันลืมแวะเอากลองสแนร์อุปกรณ์ของตัว
