รอยแผลบนศีรษะยังเจ็บแปลบ หล่อนสัมผัสมันผ่านผ้าก็อตที่แปะปิดเอาไว้ เบื้องหน้าเป็นกระจกไสสะท้อนให้เห็นเรือนร่างเปล่าเปลือยในวัยกำดัด เปล่งปลั่งสดสวยแต่ใยไร้ความหมาย...
“ช่อต้องทำยังไง...พี่เมฆถึงจะรักช่อเหมือนผู้หญิงคนนั้นคะ” เสียงพูดเบาหวิวพึมพำกับตัวเอง ดวงตาจับจ้องเลื่อนลอยพร่าเลือนแต่ในใจกลับมีภาพของใครบางคนชัดเจน
หล่อนเหยียดยืนสำรวจมองเรือนกายได้สัดส่วนของตัวเอง หล่อนมีผิวขาวอมชมพูเหมือนแม่ ผมดำขลับยาวสลวยเมื่อปล่อยสยาย อกอวบตูมเกินมาตรฐานด้วยซ้ำไป สะเอวคอดกิ่ว หน้าท้องแบนราบ สะโพกกลมมน ด้วยความสูงหนึ่งร้อยหกสิบเซนติเมตร หล่อนไม่ได้มีที่ติเรื่องความสวย แม้ไม่เคยคบหาหรือสนใจชายใดก่อนหน้านี้ แต่ผู้ชายทั้งหลายเมื่อเห็นหล่อนมักต้องมองจนเหลียวหลัง ขนาดว่าหล่อนไม่ได้แต่งตัวเย้ายวนหรือแต่งหน้าทำผมเพื่อปรุงแต่งให้ดูดีเหมือนที่ใครๆ เขาทำ
“ต้องสวยกว่านี้...ต้องเก่งกว่านี้ หรือต้อง
