“อย่าร้องเลยลูกจ๋า...ไม่เจ็บแล้ว ไม่เจ็บนะคนดี” กล่าวปลอบลูกน้อยด้วยความสงสาร แต่ตนกลับน้ำตาไหลไม่ยอมหยุด เวทนาตัวเองที่ต้องหอบลูกวิ่งตามผัวเหมือนคนบ้า ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะต้องมาพบเจอเรื่องแบบนี้ ก่อนเคยฟังเลยรับรู้ความทุกข์ของคนอื่นหล่อนไม่เคยเข้าใจ รู้สึกเฉยๆ วันนี้หล่อนรู้แล้วว่าความทรมานเหมือนตายทั้งเป็นมันคืออะไร
หล่อนไม่มั่นใจนักว่าเมฆีมีคนอื่น เพราะยังไม่เห็นกับตา แต่สถานการณ์มันทำให้หล่อนคิด และกลัว...
หากเป็นดังที่ใจหวาดหวั่นจริงๆ หล่อนจะทำอย่างไรดี
ลูกล่ะ...
“คุณผู้หญิง! เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมไปอยู่ตรงนั้น” ชบาวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเมื่อเห็นนายของตนประสบเหตุ
จอมเกล้าใช้มือเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วยังโอ๋กอดลูกไว้แนบอก น้องเกล้าสะอื้นเบาๆ กอดแม่ไว้แน่นเช่นกัน เด็กน้อยตกใจตื่นกลางดึกก็น่าสงสารมากพอแล้ว ต้องมาเจออุบัติเหตุถึงขั้นล้มตกบันได เด็กเล็กยังเปราะบางนักหากบาดเจ็บขึ้นมาหล่อนคงเ
