“ไม่นะ ปล่อยฉัน ปล่อยสิ” แต่ถึงกระนั้น จันทร์หอมไม่ยอมง่ายๆ เธอใช้แรงเท่าที่มีสะบัดตัวจากมือของสองหนุ่ม ใช้เท้าถีบไปที่ขของอเนกกับสัน “ปล่อยนะ...โอ๊ย”
จันทร์หอมตัวงอ จุกจนพูดไม่ออก อ้าปากค้างเมื่อถูกกำปั้นหนักๆ ของไพบูลย์ชกไปที่ท้องเธอเต็มๆ
“พามันไปที่ห้องนอนกู” สองลูกน้องทำตาที่เจ้านายสั่ง ซึ่งเป็นเรื่องง่าย เนื่องจากตอนนี้ร่างจันทร์หอมไร้เรี่ยวแรงต่อต้านหรือขัดขืน “เงินของมึงอยู่นั่น”
ไพบูลย์ชี้ไปที่ซองสีน้ำตาลที่เตรียมไว้ สุชาดายิ้มรีบเดินไปหยิบซองนั้นทันที
“ขอให้มีความสุขกับจันนะเสี่ย เสี่ยนี่โชคดีนะ ได้เปิดซิงจัน” สุชาดาไม่แยแสเรื่องที่ตนทำสักนิดเดียว
“พวกฉันไปก่อนนะเสี่ย เสี่ยรีบไปจัดการนังจันเถอะ” สินพูดอีกคน
“เออ” พูดจบเสี่ยไพบูลย์ก็เดินไปยังบันไดบ้าน ก้าวเดินขึ้นชั้นบน สิน มารศรี สุชาดาและสมชายพากันเดินออกจากบ้าน ไปยังประตูเชื่อมกลับเข้าไปในบ่อน ระหว่างทางสุชาดานับเงินห้าห
