รัมภาขับรถมาสักพักก็ถึงร้านรถเข็นขายบัวลอยเจ้าเก่าที่ทั้งตนเองและไพลินลุ่มหลงในรสชาติ หล่อนตีไฟเลี้ยวจอดที่ริมฟุตปาธ ก่อนจะก้าวลงไปจากรถ แต่คงเพราะรีบร้อน ทำให้ชนเข้ากับร่างของใครบางคนที่เดินผ่านรถพอดี
“อุ้ย ขอโทษค่ะ”
หล่อนรีบขอโทษขอโพยก่อนที่จะทันได้เงยขึ้นมองหน้าด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไร”
เสียงคุ้นหูนัก ทำให้หล่อนต้องรีบช้อนตาขึ้นมอง ก่อนจะช็อกค้าง
“คุณ...”
หล่อนระบายยิ้มอย่างดีใจที่ได้เจอเขาอีกครั้ง ครั้งนี้หล่อนตั้งใจจะต้องขอเบอร์ติดต่อเขาเอาไว้ให้ได้ เพราะหลังจากที่เคลียร์กับภีมพัฒน์เสร็จ หล่อนต้องการจะสานความสัมพันธ์ต่อกับเขา
“ฉัน... ขอเบอร์ติดต่อหน่อยได้ไหมคะ”
เขาหรี่ตาแคบมองหล่อน รอยยิ้มหยันผุดขึ้นที่สองมุมปากหยักสวย ท่าทางของเขาห่างเหิน เย่อหยิ่ง ถือเนื้อถือตัวจนหล่อนรู้สึกคล้ายกับถูกตบหน้าจนชา
“เห็นทีจะไม่ได้หรอกครับ เพราะผมไม่คิดจะให้เบอร์ติดต่อกับคนแปลกหน้า”
หน้าของหล่อนที่
