“อะไรกัน ทะเลาะกันเรื่องผู้ชายเหรอ!?”
“ประมานนั้นแหละมั้งจ๊ะ กานต์เขากลัวว่าฉันจะแย่งพี่นัทไปน่ะ”
“พี่นัทที่หล่อๆ เรียนวิศวฯ คนนั้นใช่ป่ะ เป็นฉัน ฉันก็อยากได้นะเธอ ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นทันทีที่หนึ่งในนักศึกษากลุ่มนั้นพูดออกมาเชิงหยอกล้อ แต่นั่นไม่ใช่กับคำพูดประโยคถัดมาของพวกเธอกับเจ๊ตาล
“แล้วตาลกับพี่นัทมีซัมติงอะไรกันจริงๆ หรือเปล่าล่ะ?”
“เรื่องนั้น… พวกเธอควรไปถามเจ้าตัวเองจะดีกว่านะ” เธออ้อมแอ้มตอบ สีหน้าดูมีความสุขดี ต่างจากที่ฉันเห็นและได้รับรู้ตอนเค้นเอาความจริงจากปากเธอโดยสิ้นเชิง
“เจ๊พูดอะไรวะกานต์” เมย์ที่ได้ยินถามขึ้น น้ำเสียงสงสัยสุดๆ เธอขมวดคิ้วชิดกันอย่างไม่เข้าใจ แต่คำถามและท่าทางของเธอไม่ได้ช่วยฉุดรั้งฉันที่กำลังเดินไปหาคู่กรณีได้เลย
รู้ไหม...ฉันยืนทนฟังคำตอบกำกวมของเจ๊ตาลจนต้องกำมือแน่นและสั่นไปหมด เกิดมาจนอายุขนาดนี้ ฉันเพิ่งเคยรู้สึกฉุนใครมากก็วันนี้นี่แหล
