Episode-๐๒ หน้าที่ภรรยา
1674 คำ
"คุณมะลิจะไปไหนครับ" การ์ดคุณเธียร์เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก
"ลิจะไปหาคุณพ่อน่ะค่ะ พวกพี่ไม่ต้องตามไปก็ได้นะคะเดี๋ยวลิมาแป๊บเดียวเอง" ฉันบอกออกไปตามความต้องการแต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะหนักใจเมื่อฉันปฏิเสธไปแบบนั้น บอกตามตรงว่าไม่ชินค่ะ จะขยับไปทางไหนก็ตามติดเป็นโขยงเชียว
"มันเป็นหน้าที่ของผมครับ นายกำชับไว้ให้ดูแลคุณเป็นอย่างดี"
"..." ได้ยินแบบนั้นฉันก็ปฏิเสธไม่ลง เดี๋ยวพวกเขาจะถูกลงโทษเอาได้ "อย่างนั้นก็ได้ค่ะ แต่ไม่ต้องตามไปเยอะนะคะ แค่สองคนก็พอ ลิไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาของใคร"
"ครับ"
รถคันหรูเคลื่อนมาจอดบริเวณบ้านหลังหนึ่งที่มีชายวัยกลางคนพักอาศัยอยู่ ร่างบางสุขใจทุกครั้งที่มีโอกาสได้พบกับผู้เป็นพ่อของเธอ
"พ่อขาคิดถึงจังเลยค่ะ แล้วนี่คุณพยาบาลไปไหนล่ะคะ ทำไมถึงอยู่คนเดียวแบบนี้"
"พ่ออยากกินผลไม้น่ะเลยวานให้เขาไปซื้อ ฮ่า ๆ แล้วหนูล่ะไม่ไปเรียนเหรอลูก" หัวเราะเสียงดังเชียวค่ะ เห็นท่านสดใสแบบนี้แล้วรู้สึกดีจังเลย
"หนูปิดเทอมแล้วนะคะ พ่อลืมอีกแล้วเหรอ" สังเกตได้ว่าพ่อมักจะหลงลืมบ่อยแต่พอชวนคุยไปเรื่อย ๆ ก็จะนึกขึ้นได้เอง ลืมอะไรก็ได้นะคะขอแค่ให้พ่อยังจำฉันได้ก็พอ
"อ่า... จริงสิพ่อลืมจริง ๆ ด้วย ฮ่าๆ แก่แล้วแก่เลยมันเป็นแบบนี้นี่เอง"
"ห้ามลืมหนูนะคะ"
"ไม่มีใครถูกลืมหรือถูกจดจำไปตลอดชีวิตหรอกนะลูก หนูคือหัวใจของพ่อนะ เข้าใจไหมมะลิ หรือหากวันหนึ่งพ่อเกิดจำหนูไม่ได้จริง ๆ หนูจงจำไว้ว่าหัวใจพ่อไม่เคยลืมหนูกับแม่สักวินาทีหรอกนะ"
"..." ขอบตาร้อนผ่าว อยู่ ๆ น้ำตาก็เอ่อคลอขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ต้องฮึบไว้ค่ะฉันจะร้องไห้ตรงนี้ไม่ได้ "ต่อไปต้องเรียกหนูว่าแพทย์หญิงมะลินะคะถึงจะถูก คิกคิก" ฉันหัวเราะชอบใจให้กับความบ้ายอของตัวเองต้องเอาเรื่องอื่นมากลบเกลื่อนความเศร้าค่ะ รู้แหละว่าสักวันมันคงต้องเกิดขึ้นแต่ว่าตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมทำใจเท่านั้นเอง
อยู่คุยกับพ่อพักใหญ่ ๆ ก็ต้องกลับแล้วค่ะ ไม่ลืมที่จะกำชับคุณพยาบาลให้ดูแลเป็นอย่างดีอีกด้วย
"คุณมะลิอยากไปไหนต่อไหมครับ"
"..." ฉันฉุกคิดขึ้นมาแวบหนึ่งก่อนจะเปิดกระเป๋าสะพายที่มีเงินปึกหนาอยู่ในนั้น วิถีของคนรวยเขาใช้เงินคลายเครียดกันมันจริงไหมนะ "ห้างสรรพสินค้าค่ะ ลิจะซื้อของใช้ส่วนตัวสักหน่อย"
"ครับ"
ทันทีที่มาถึงหญิงสาวกวาดสายตาไปทั่วบริเวณที่มีผู้คนเดินสวนกันไปมาขวักไขว่ แต่แปลกที่เธอกลับรู้สึกเหงาว้าเหว่อย่างบอกไม่ถูก
"รอตรงนี้แล้วกันนะคะ เดี๋ยวลิขอไปเดินดูด้านในก่อน" หันไปบอกพี่การ์ดแล้วพาตัวเองเข้ามาในร้านค่ะ มีเสื้อผ้าสวย ๆ มากมายเลยขืนปล่อยให้พวกเขาเข้ามาด้วยคนอื่นคงมองฉันเป็นตัวประหลาดกันพอดี ได้ติดไม้ติดมือมาสามชุดค่ะ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่รู้แค่ว่าช๊อปเพลินมาก เข้าร้านนั้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่นเลยทีเดียว จนมาหยุดอยู่ที่ช็อปเครื่องสำอางร้านหนึ่ง เป็นช่วงจัดโปรโมชั่นพอดีค่ะ ระหว่างที่ฉันกำลังยืนเลือกลิปสติกอยู่ ใครบางคนก็ชนฉันเข้าอย่างจัง
ผลัก!
"อ๊ะ!" ถึงกับเซถลาไปเลยค่ะ ดีนะไม่ล้มไม่งั้นได้อายลูกค้าคนอื่นแน่
"นี่! เธอไม่เห็นคนหรือไงหา" น้ำเสียงหาเรื่องเอ่ยพร้อมกับจ้องหน้าฉันเขม็งทั้งที่ตัวเองเป็นคนชนฉันแท้ ๆ
"แต่คุณเป็นคนชนฉันเองนะคะ"
"เห็น ๆ กันอยู่ถ้าฉันบาดเจ็บขึ้นมาเธอจะรับผิดชอบไหวเหรอ"
"..."
"คุณมะลิเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" กำลังจะอ้าปากเถียงแต่พี่การ์ดรีบเดินมาหาฉันซะก่อน แถมยังมองเธอคนนั้นอย่างเอาเรื่องอีกต่างหาก
"ไม่มีมารยาท!! ไม่รู้จักขอโทษคนอื่น"
"นี่!!"
"โวยวายอะไรของคุณเสียงดังไปยันนอกร้านเลย" น้ำเสียงคุ้นหูของใครบางคนดังขึ้นมาจากด้านหลัง เบือนหน้าไปมองไม่ใช่ใครที่ไหนค่ะ คุณเธียร์นั่นเองส่วนผู้หญิงคนนี้คงเป็นคู่ขาหรือไม่ก็เด็ก ๆ ที่เขาเลี้ยงอยู่สินะ
"ก็ยัยนี่สิคะชนซินดี้แล้วไม่ยอมขอโทษอ่ะ" น้ำเสียงออดอ้อนเอ่ยฟ้องขึ้นแต่เรื่องอะไรฉันจะยอมฉันไม่ผิดสักหน่อย
"ฉันเปล่านะคะ คุณต่างหากที่เดินไม่ดูทางเองแถมยังมาว่าคนอื่นอีก ใครกันแน่ที่ไม่มีมารยาท"
"เธอกล้าด่าฉันเหรอ?"
"พอ! อย่าถือสาเลยเธอยังเด็กอยู่ เราไปหาไรสนุก ๆ ทำกันดีกว่านะ" คุณเธียร์พูดขึ้นทำให้เธอเลิกสนใจฉันแล้วหันไปยิ้มหวานให้คุณเธียร์ทันที บ้าบอ! คนอะไรอารมณ์เปลี่ยนโคตรเร็วเลย
"ก็ได้ค่ะ ส่วนเธอฉันจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกันนะ" พลางไล่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะโอบเอวกันออกจากร้านไป
"..." รู้สึกแย่จัง ฉันจะทนได้อีกนานแค่ไหนนะ
"คุณมะลิเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ"
"ลิไม่เป็นไรค่ะ เรากลับกันเถอะ"
"ครับ"
หลายวันผ่านไป...
"เขาจะกลับวันไหนเหรอคะ?" ฉันเอ่ยถามพี่การ์ดเมื่อเห็นว่าเลยสามวันมาแล้วที่เขาไม่กลับบ้าน
"เขา? หมายถึงนายเหรอครับ"
"ใช่ค่ะ เขาบอกหนูว่าจะไม่อยู่สามวัน นี่มันหนึ่งอาทิตย์แล้วนะคะ"
"นายบอกคุณแบบนั้นเหรอครับ"
"ค่ะ"
"..."
เหล่าบรรดาการ์ดคนสนิทต่างพากันงุนงงกับคำตอบของหญิงสาว เพราะพวกเขารู้ดีว่าผู้เป็นนายไม่เคยรายงานหรือกล่าวบอกใครไม่ว่าจะไปไหนทำอะไรหรือเ็นเรื่องไม่สำคัญก็ตาม
"นายคงติดงานสำคัญนะครับ ว่าแต่วันนี้คุณมะลิจะออกไปซื้อดอกไม้หรือเปล่า"
"ไปสิคะ พี่สองคนว่างแล้วงั้นเหรอ" ฉันฉีกยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างมีความหวัง ขอกระซิบหน่อยค่ะฉันน่ะแอบปลูกกุหลาบไว้ที่สวนหลังบ้านของเขาด้วยนะคะ ก็มันไม่มีอะไรทำนี่ อีกอย่างที่ตรงนั้นก็ว่างด้วยทิ้งไว้ให้หญ้าขึ้นรกเปล่า ๆ ค่ะ
"แค่สามชั่วโมงนะครับ ช่วงบ่ายผมมีงานสำคัญต้องทำ"
"งั้นเราไปกันเลยนะคะ"
"ครับ"
มาถึงสวนต้นไม้ฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาเลือกก่อนเลยค่ะ ได้มาสิบต้นแน่ะเป็นดอกกุหลาบทั้งหมดฉันชอบค่ะความหมายมันดีถึงสีที่เลือกมามันจะแปลก ๆ หน่อยและหาซื้อยากแต่ใจมันอยากได้ไง
"ระหว่างที่ผมไม่อยู่คุณมะลิห้ามออกไปไหนนะครับ"
"สั่งรอบที่ร้อยแล้วนะคะ ลิเข้าใจแล้ว" กำชับซะเหมือนฉันเป็นเด็กเลยค่ะแล้วอีกอย่างฉันจะไปไหนได้ล่ะ
"พวกผมขอตัวก่อน" พลางก้มศีรษะให้ฉันเป็นเชิงทำความเคารพก่อนจะออกไปพร้อมกับลูกน้องอีกนับสิบชีวิต บางทีฉันก็นึกสงสัยนะคะตกลงคุณเธียร์เขาเป็นใครกันแน่ ไปไหนมาไหนแต่ละทีต้องมีคนติดตามเป็นสิบ ทำตัวลึกลับกันแปลก ๆ แล้วก็ไอ้ธุรกิจสีดำอะไรนั่นอีกมันคืออะไรกันนะ?
"ช่างเถอะ! แล้วเราจะไปอยากรู้ทำไม" ก่นด่าตัวเองพลางสลัดความคิดพวกนั้นทิ้งไปแล้วหันมาสนใจดอกไม้ตรงหน้าต่อ
ใช้เวลาราวชั่วโมงเศษค่ะกว่าจะย้ายมันจากกระถางลงดินเสร็จ ฉันจึงพาตัวเองกลับขึ้นมาบนห้องเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย
หญิงสาวเพลิดเพลินไปกับการอาบน้ำแร่อยู่นานสองนานโดยที่เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าบุคคลที่เธอถามถึงก่อนหน้านี้เขากลับมาแล้ว
แกรก!
"คะ คุณเธียร์!"
"..." เขาจ้องมองฉันไม่วางตาก่อนจะตวัดสายตาไปทางตู้เสื้อผ้าที่มีชุดทำงานของเขาแขวนอยู่ "ใครใช้ให้เธอยุ่งกับของพวกนั้น" น้ำเสียงดุดันเอ่ยขึ้นราวกับว่าฉันไปทำอะไรผิดมางั้นแหละ
"แค่รีดผ้าเองค่ะ มันเป็นเรื่องปกติที่ภรรยาทำให้สามีไม่ใช่เหรอคะ ไม่ใช่สิ! ใครๆ เขาก็ทำกันได้"
เธียร์ถึงกับไปไม่เป็นเมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาวตรงหน้าเพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีใครปฏิบัติกับเขาแบบนี้สักคน แค่หลับนอนจ่ายเงินเสร็จก็แยกย้ายกันไป
"ผู้หญิงที่แลกมาด้วยเงินฉันไม่นับว่าเป็นเมียหรอกนะ" คำพูดของเขาเหมือนหอกแหลมที่คอยทิ่มแทงใจฉันตลอดเวลา แต่ที่เขาพูดมันก็ถูกฉันเห็นแก่เงินจริง ๆ นั่นแหละ
"ขอโทษค่ะ ลิจะไม่ทำอีกจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับของใช้ส่วนตัวของคุณอีก"
คุณเธียร์ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ แต่สายตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปเห็นรอยคราบเลือดที่ติดมากับเสื้อเชิ้ตของเขาที่ถูกถอดไว้ในตะกร้า
"เขาบาดเจ็บมาเหรอ" พึมพำคนเดียวแต่พอเห็นรอยลิบสติกที่ติดมาด้วยแล้วความสงสัยของฉันก็หายไปทันที คงจะรุนแรงมากสินะถึงกับเลือดตกยางออกขนาดนั้น
- ผู้เขียน
