คุณเธียร์พาฉันมาที่คฤหาสน์หลังหนึ่งไกลจากตัวเมืองพอสมควร ต้องใช้คำว่าคฤหาสน์จริง ๆ ค่ะ หลังโคตรใหญ่เว่อร์วังมาก แถมเขายังขับรถมาด้วยตัวเองอีกนะคะ
"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะทำไมสีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย" ฉันถามออกไปตามอย่างที่เห็น ใบหน้าเขาซีดเผือดราวกับกำลังเก็บซ่อนความเจ็บปวดอยู่
"เข้าไปข้างในกันเถอะ" ลงจากรถเดินตามเขาไปเงียบ ๆ จนถึงด้านในของบ้าน
"คุณลุง..."
บุคคลตรงหน้าฉันคือคุณพ่อของคุณเธียร์ค่ะ ปกติท่านจะอยู่บ้านอีกหลังหนึ่ง บอกตามตรงว่าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีบ้านหลังนี้อยู่ด้วย
"ต้องเรียกพ่อสิถึงจะถูก"
"เอ่อ...หนูไม่กล้าหรอกค่ะแล้วก็ไม่ชินด้วย" ก็รู้ ๆ กันอยู่เหตุผลที่ยอมแต่งงานกับเขามันเพราะอะไร
"งั้นเหรอ?" พลางคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้ฉัน
ตุ้บ!
"คุณเธียร์!!"
อยู่ ๆ ชายหนุ่มก็หมดสติล้มลงไม่เป็นท่า หญิงสาวตกใจเป็นอย่างมากที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ต่อหน้าต่อตาของเธอ
"คุณ! ได้ยินที่ลิพูดไหมคะ"
