ตาแดงช้ำ!
คงร้องไห้อีกตามเคย!
ผมปรายตามองอีกคนในจังหวะที่เธอกำลังจะเดินผ่าน พลางดันลิ้นกับกระพุ้งแก้ม เมื่อเห็นว่ายัยนั่นไม่มองหน้าผมเลย
กลิ่นแป้งเด็ก และกลิ่นโลชั่นอ่อนๆผ่านจมูกผมไปในจังหวะที่เวกัสเดินผ่าน แต่ผมก็ไม่ได้คิดที่จะหันกลับไปมอง
"ยัยนั่นมาฟ้องอะไรคุณแม่งั้นเหรอครับ" ผมตั้งคำถามอย่างไม่สบอารมณ์ ผมรู้อยู่แก่ใจ ว่ายัยนั่นเป็นอะไร
อยากเฉย ก็เฉยให้ได้ตลอดก็แล้วกัน!
"ทำไมต้องมองน้องในแง่ร้ายตลอด น้องแค่เหนื่อย"
"เหนื่อยเหรอครับ แต่ที่ผมเห็น คือเวกัสร้องไห้แล้วกอดคุณแม่นะครับ ...มาฟ้องอะไรคุณแม่หรือเปล่า" ผมถามอย่างไม่แน่ใจ ใครจะไปรู้วะ เกิดยัยนั่นเล่าอะไรต่อมิอะไรให้แม่ผมฟัง ผมอาจจะพังได้เหมือนกัน
"น้องแค่เหนื่อย เป็นธรรมดาของวัยรุ่นนั่นแหละแม็กซ์ น้องไม่มีใคร แม่ก็แค่กอดให้กำลังใจเท่านั้นเอง ทำเหมือนอิจฉาเลยนะเรา"
"เปล่านี่ครับ ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น จริงๆผมว่าคุณแม่ใจดีก
